Episode 7
1568 คำ
Episode 7
"ไอติม ขอลอกการบ้านหน่อยสิ " ฉันทำหน้ารื่นเริงขึ้นมาทันทีเมื่อเข้ามาถึงในห้องเรียน แล้วก็พร้อมจะลอกการบ้านจากเพื่อนสุดที่รักของฉัน
"ถ้าไม่ทำด้วยตัวเอง เดี๋ยวก็สอบตกหรอก" ไอติมบอกออกมาแต่นางก็ยอมให้ฉันลอกอยู่ดี หุหุ ช่างเป็นเพื่อนแสนดีอะไรเช่นนี้
"สอบตกก็แค่ซ่อม" ฉันบอกออกมาก่อนจะตั้งหน้าตั้งตาลอกทันที
"ใกล้สอบกลางภาคแล้วนะเมลโล่ ไปติวหนังสือด้วยกันมั้ย?" ไอติมเอ่ยชวนฉัน
"ติว... วันไหน ที่ไหนเหรอ?" ฉันถาม ปกติฉันกับไอติมก็มักจะติวหนังสือก่อนสอบกันที่บ้านของไอติมเป็นประจำ
"เสาร์นี้ บ้านเจแปน"
"อ๋อๆ บ้านไอติม... ห๊ะ!!! บ้านเจแปน!!!" ฉันตะโกนออกมาอย่างตกใจขั้นสุด เมื่อกี้ฉันหูไม่ฝาดใช่มั้ย ฉันจะได้ไปติวหนังสือที่บ้านเจแปน!
"ใช่ เมื่อเช้าเจแปนมาบอกฉันให้มาชวนเธอ"
"จะ...จริงเหรอ กรี๊ดดดด ดีใจจัง "
ในที่สุดวันเสาร์ก็มาถึงไวอย่างกับโกหก... ฉันตั้งตารอวันนี้มานานแสนนานนานที่สุดแล้ว ฉันเพิ่งจะเคยได้มาเหยียบบ้านเจแปนครั้งแรก บ้านเขาใหญ่โตอลังการงานสร้างมากๆเลยอะ สมแล้วที่เป็นคุณชายแห่งคฤหาสน์บ้านทรายมอง (ใช่เหรอ)
"วันนี้พี่ชายฉันอยู่บ้าน ถ้าเสียงดังอย่าว่ากันเลยนะ" เจแปนบอกฉันอย่างยิ้มๆ ที่จริงฉันไม่ได้มาบ้านแค่เจแปนแค่คนเดียวหรอกนะ มีไอติมมาด้วย แล้วก็มีเพื่อนเขาของเขาอีกสองคน ถ้าจำไม่ผิดเพื่อนเขาชื่อว่า พายุ กับ ตะวัน
"พี่นายเป็นนักดนตรีใช่ปะ" พายุเอ่ยถามเจแปนระหว่างที่เรากำลังเดินขึ้นบันไดไปยังห้องของเขา
"ใช่ เดี๋ยวนี้ดังใหญ่แล้ว" เจแปนเอ่ยออกมาอย่างขำๆ
"เมลโล่เป็นอะไรเหรอ วันนี้ดูเงียบๆนะ" เจแปนเอ่ยถามฉันทันทีเมื่อเห็นว่าฉันกำลังด้อมๆมองๆรอบบ้านของเขาอยู่ ไม่ได้เป็นอะไรหรอกค่ะ แค่อยากจะสูดอากาศบ้านเจแปนให้เต็มที่เท่านั้นเอง (โรคจิตไปอีก)
"ฉันแค่ตื่นเต้นนิดหน่อยอะเพิ่งเคยมาบ้านนายครั้งแรก" ฉันบอกออกมาอย่างยิ้มๆ
"เธอกำลังคิดอะไรแปลกๆอยู่ใช่มั้ยเมลโล่ -.-" ไอติมเอ่ยกระซิบฉันอย่างรู้ทัน
"จุ๊ๆ ฉันไม่ได้คิดอะไรสักหน่อย "
"เริ่มติวหนังสือกันเถอะ จะได้เสร็จไวๆ" เจแปนเอ่ยขึ้นมาทันทีเมื่อพวกเรามานั่งในห้องของเขาแล้ว ห้องของเจแปนตกแต่งโทนดำสไตล์เรียบหรูสุดๆ อยากจะแอบถ่ายภาพไว้เป็นของขวัญตาจังเลย แต่ก็คงทำไม่ได้เพราะมีคนอยู่เยอะไปหมด
"เออจริงสิ ทำไมนายชวนฉันมาติวด้วยอะ ทั้งๆที่ฉันเรียนคนละสายกับนายนะ " ฉันถามเจแปนออกมาอย่างสงสัย ฉันเรียนศิลป์ฝรั่งเศส เขาเรียนวิทย์คณิต มันคนละอย่างกันเลย
"เอ่อ.... เห็นเธออ่อนเลขอยู่ฉันเลยอยากจะสอนให้" เจแปนเอ่ยพร้อมกับยิ้มแห้งๆให้ฉัน เมื่อกี้เขาบอกว่าอยากสอนฉันงั้นเหรอ ดีใจจัง
"เจแปนข้อนี้ฉันไม่เข้าใจเลย " ฉันบอกออกมา
"ไหน... ตรงนี้มันต้องทำแบบนี้" เสียงทุ้มเข้มของเจแปนเอ่ยขึ้น แถมเขายังเอาตัวโน้มมาใกล้ๆฉันอีก กลิ่นตัวเขาหอมชะมัด แล้วดูสิเขาแต่งตัวในชุดธรรมดาที่ไม่ใช่ชุดนักเรียน หล่อเป็นบ้า
"เข้าใจปะเนี่ยเมลโล่" เจแปนเอ่ยขึ้นหลังจากที่เขาสอนฉันเสร็จ เมื่อกี้ฉันไม่ได้ฟังเลยอะ
"เอาอีกทีได้มั้ย "
"ตั้งใจหน่อยสิ เดี๋ยวก็สอบตกเอาหรอก" เจแปนเอ่ยออกมาอย่างดุก่อนจะเริ่มอธิบายอีกครั้ง ฉันไม่มีสมาธิเลยอะ กลิ่นตัวเขามันช่างเย้ายวนใจฉันเหลือเกิน
"ทำไมฉันต้องมาบ้านแกด้วยเนี่ย" จู่ๆเสียงหวานใสของใครบางคนเอ่ยดังขึ้นมาจากข้างนอก เป็นเสียงผู้หญิง ทำไมฉันรู้สึกคุ้นๆจังเลยแหะ
"นั่นดิ ซ้อมที่อื่นไม่ได้หรือไงว่ะ" เสียงผู้ชายดังขึ้นต่อจากนั้น เอ๊ะ... เสียงนี้มันก็คุ้นๆอีกแล้ว
"พวกมึงไม่รู้เหรอว่าไนท์มันโมโหพวกมึงสองคนแค่ไหนที่โดดซ้อม กูก็เลยต้องพามาซ้อมที่บ้านกูไง สตูดิโอที่ใช้แม่งก็ปิดปรับปรุง"
"ขอโทษทีนะที่พี่ชายฉันส่งเสียงดัง " เจแปนเอ่ยขึ้นมาทันที
"ไม่เป็นไร เราก็ใกล้ติวกันเสร็จแล้ว" ไอติมบอกออกมา
หลายชั่วโมงต่อมา...
ในที่สุดพวกเราก็ติวหนังสือกันเสร็จหมดเรียบร้อย จะว่าได้ความรู้มาเยอะมันก็ใช่ แต่ที่แน่ๆฉันได้ใกล้ชิดกับเจแปนในระยะประชิดสุดๆ
"อ้าว พวกมึงจะกลับกันแล้วเหรอ" เสียงทุ้มต่ำของเจแปนเอ่ยดังขึ้นพร้อมกับมองเพื่อนสองคนที่กำลังเก็บของใส่กระเป๋า
"เออ กูนัดแฟนเอาไว้ต้องรีบไป" พายุเอ่ยออกมา
"กูก็นัดแฟนเอาไว้เหมือนกัน" ตะวันบอกต่อ
"ฉันขอตัวกลับก่อนนะ พอดีต้องพาหมาไปหาหมอ" ไอติมรีบพูดออกมาทันที
"กลับกันไปหมดเลยเหรอว่ะเนี่ย" เจแปนเอ่ยออกมาเบาๆพร้อมกับมองเพื่อนๆของเขาเดินออกไปจากห้องกันหมด เหลือไว้แค่ฉันกับเจแปนอีกแล้ว ทำไมฉันต้องอยู่กับเขาสองต่อสองตลอดเลยนะ ทำตัวไม่ถูกเลยอะ แต่ก็แอบดีใจอยู่นิดๆด้วย
"เมลโล่เธอจะกลับเลยมั้ย?" เจแปนเอ่ยถามฉัน เหมือนเขาจะส่งสายตาบอกฉันว่าอย่าเพิ่งกลับเลยแหะ
"เอ่อ..."
"ถ้าเธอยังไม่กลับเดี๋ยวฉันพาเธอไปดูพี่ซ้อมดนตรี" เจแปนเอ่ยขึ้นมาพร้อมกับยิ้มจนตาหยี เฮ้ออ ใครจะปฏิเสธเขาได้ลงคอละ
"พี่นายจะไม่ว่าเอาเหรอพามาดูตอนเขาซ้อมกันอะ" ฉันถามออกมาอย่างสงสัยก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้องซ้อมดนตรี
"ไม่หรอก พี่ฉันใจดีจะตาย นั่นไง พี่กำลังเล่นกีตาร์อยู่พอดี" เจแปนเอ่ยออกมาพร้อมกับชี้ไปยังพี่ชายของเขา ฉันจ้องมองตามนิ้วที่เขาชี้ไปก่อนจะตาเบิกโพลงด้วยความตกใจ นะ....นั่นพี่ซีน่อนนี่นา แถมคนที่ยืนอยู่ข้างๆนั่นมันพี่สาวฉัน แล้วก็คนที่กำลังตีกลองอยู่ก็คือไรเฟิล แฟนจอมปลอมของฉันไงละ
เดี๋ยวนะ...พี่ซีน่อนเป็นพี่ชายของเจแปนงั้นเหรอ!
"เฮ้ย! เธอมาอยู่ที่นี่ได้ไง!!!" ไรเฟิลมองหน้าฉันด้วยความตกใจทันทีเมื่อเห็นว่าฉันยืนอยู่หน้าประตูห้อง
"พี่บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าห้ามเข้ามาอะ" ซีน่อนเอ่ยเสียงดุเจแปนทันที
"เมลโล่มาทำอะไรที่นี่ " โมเน่ต์ก็ตกใจไม่ต่างจากไรเฟิลเลย
"คือหนูมาติวหนังสือกับเพื่อนอะ แล้วก็ไม่นึกว่าเพื่อนหนูจะเป็นน้องของพี่ซีน่อน" ฉันบอกออกมาตาม
"ไหนเธอบอกฉันว่านอนอ่านหนังสืออยู่บ้านว่ะ *" ไรเฟิลเอ่ยกระซิบฉันอย่างเดือนดาล ก่อนจะมาบ้านเจแปนเขาโทรหาฉันว่าฉันทำอะไรอยู่ ฉันเลยตอบปัดๆว่านอนอ่านหนังสืออยู่ที่ห้อง ซวยละ พอฉันโกหกเขาทีไรทำไมเขาต้องจับได้ทุกทีละเนี่ย
"เมลโล่ไปกันเถอะ ผมไม่กวนพี่ละ ซ้อมให้สนุกนะ" เจแปนเอ่ยลาพี่ชายก่อนจะจูงมือฉันออกไปจากห้องทันที ทำไมรู้สึกว่าไรเฟิลมองฉันอย่างไม่พอใจขนาดนั้นละ ฉันทำอะไรผิดแค่โกหกนิดๆหน่อยๆเอง
หลายชั่วโมงต่อมา...
มันก็ถึงเวลาอันสมมาพาควร บรรยากาศข้างนอกเริ่มจะตกเย็น ฉันต้องกลับบ้านแล้ว แถมพี่โมเน่ต์กับไรเฟิลก็กลับไปก่อนแล้วด้วย ทำให้ในบ้านตอนนี้เหลืออยู่แค่ฉัน เจแปน พี่ซีน่อน
"เจแปนฉันกลับก่อนนะ" ฉันบอกออกมาทันทีหลังจากนั่งเล่นกับเขาอยู่ตรงสระว่ายน้ำ
"ให้ฉันไปส่งมั้ย?"
"ไม่เป็นไร เดี๋ยวมีคนมารับฉัน " ฉันบอกออกมา ใครมารับฉันนะเหรอ...ก็ไรเฟิลนั่นแหละ เขาไม่ได้กลับไปจริงๆหรอก เขานั่งรอฉันอยู่บนรถ
"งั้นกลับบ้านดีๆนะ" เจแปนยิ้มให้ฉันพร้อมกับลูบหัวฉันเบาๆ
"อือ ขอบคุณที่สอนหนังสือฉันนะ"
"เดี๋ยวเมลโล่อย่าเพิ่งไป" จู่ๆเสียงทุ้มเข้มของใครบางคนก็เอ่ยขึ้นมาขณะที่ฉันกำลังจะเดินออกไปจากบ้าน ทำให้ฉันต้องหันไปมองเจ้าของเสียง พะ...พี่ซีน่อน!
"มีอะไรเหรอค่ะพี่ซีน่อน" ฉันถามออกไปยิ้มๆ
"เธอชอบเจแปนใช่มั้ย"
"......."
"ฉันจะทำให้เธอสมหวังเอง.... แต่เธอต้องทำให้ฉันสมหวังด้วย"
"??????"
- ผู้เขียน
