Episode 5
1297 คำ
Episode 5
“ฮืออออ~ ทำไมคณิตศาสตร์ตัวร้ายมันยากขนาดนี้เนี่ย!” ฉันบ่นออกมาอย่างทนไม่ไหวทันทีเมื่อฉันต้องทำมาทำโจทย์วิชาคณิตตามที่อาจาร์ยสั่ง อยากจะบ้าตาย นี่ฉันเรียกศิลป์ภาษานะ ทำไมต้องมีเรียนตัวเลขด้วยอะ
“มันก็ไม่ได้ยากอะไรเลยนะแก เอาตรงนี้มาทำกับตรงนี้แล้วก็ตรงนี้ จากนั้นก็เอาไปคูณกับตรงนี้” ไอติมเอ่ยบอกพร้อมกับใช้ดินสอขีดๆเขียนๆในโจทย์เลขของฉัน
“การสอนของแกมันห่วยแตกชะมัด -.-” ฉันบอกออกมาทันทีเมื่อฟังไอติมสอนอะไรก็ไม่รู้
ปิ้งป่องงงงง~
‘หมดเวลาเปลี่ยนคาบเรียน Lunch Break’
จู่ๆเสียงสัญญาณออดโรงเรียนของฉันก็ดังขึ้นมา ทำให้ฉันรีบปิดสมุดทำการบ้านทันที ได้เวลาอาหารกลางวันแล้ว~ ฉันรอเวลานี้มาเนิ่นนาน ฮี่ๆ~
“ไว้ค่อยมาต่อกันพรุ่งนี้นะ เอาละไปทานข้าวกันได้” เสียงทุ้มต่ำของอาจาร์ยวัยเยาว์เอ่ยขึ้น ก่อนจะเดินออกจากห้องเรียนไปทันที
“แก ไปโรงอาหารกันเถอะ!” ฉันสะกิดไอติมทันที ก่อนจะเดินไปที่โรงอาหารพร้อมกัน คนเยอะเหมือนทุกๆวันเลยนะเนี่ย จะมีวันไหนที่โรงอาหารโรงเรียนคนไม่เยอะบ้างมั้ยอะ
“งั้นเดี๋ยวฉันไปซื้อข้าวให้นะ แกนั่งจองที่ตรงนี้ก่อน”
“เคๆ” ฉันบอกออกมาก่อนจะนั่งลงตรงโต๊ะตัวหนึ่งที่ยังไม่มีคนมานั่ง ฉันกับไอติมมักจะสลับกันซื้อข้าวให้ เพราะต้องให้อีกคนจองโต๊ะเอาไว้
ทำไมโรงเรียนถึงมีโต๊ะน้อยกว่าจำนวนนักเรียนกันนะ ทั้งๆที่ค่าเทอมก็จ่ายแพงแท้ๆ จะซื้อโต๊ะเพิ่มหน่อยมันยากลำบากนักรึไง
“เมื่อไหร่เจแปนจะโผล่มาสักทีละเนี่ย~” ฉันเอ่ยพึมพำออกมาเบาๆพร้อมกับใช้สายตาสอดส่องนักเรียนนับพันเพื่อหาคนที่ชื่อ ‘เจแปน’
“เมลโล่ รอนานมั้ย” เจแปนเอ่ยทักฉันจากทางด้านหลัง ทำให้ฉันสะดุ้งโหยง
“กว่าจะมา นานเป็นบ้า” ฉันบอกออกมา พร้อมกับมองเจแปนที่นั่งลงตรงเก้าอี้ตรงข้ามกับเพื่อนเขาอีกสองคน
“ฮ่าๆ พอดีอาจาร์ยปล่อยช้าอะ” เจแปนบอกออกมาอย่างยิ้มๆ ก่อนจะหันไปคุยกับเพื่อนของเขา
“อยากจะเรียนห้องเดียวกับเธอชะมัด แต่เรียนคนละสายกันซะได้” เจแปนเอ่ยออกมาพร้อมกับยิ้มให้ฉันจนตาหยี๋ เฮือกกก~ ดาเมจของเขาช่างรุนแรงเหลือเกิน
เจแปนเป็นใครนะเหรอ~ ให้ทายว่าเป็นครายยย~ เขาเป็นคนที่ฉันแอบชอบยังไงละ
ฉันกับเจแปนเรียนโรงเรียนเดียวกันตั้งแต่ม.1 และเราก็เรียนห้องเดียวกันด้วย แล้วก็สนิทกันม๊ากมากกก แต่เพิ่งจะมาอยู่คนละห้องก็ตอนม.ปลายเนี่ยแหละ เพราะฉันเลือกเรียนศิลป์ภาษาฝรั่งเศส ส่วนเจแปนเรียนวิทย์คณิต เห็นไหมละว่าเขาฉลาดแค่ไหน
แถมเจแปนเนี่ยเหมือนเอเลี่ยนมาเกิดอะ~ เขาสมบูรณ์แบบทุกอย่างไม่ว่าจะหน้าตาหล่อๆที่มีแต่สาวๆหมายปลอง การเรียนที่ได้ระดับท็อปทุกปี แถมได้เป็นนักกีฬาบาสของโรงเรียนอีก โอ๊ย! อะไรจะสมบูรณ์แลบขนาดนี้ ไม่มีใครในโรงเรียนนี้ดีไปกว่าเขาแล้ว~
และนี่ก็เป็นเหตุผลว่าทำไมฉันถึงไม่กล้าสารภาพรักกับเขา เพราะฉันรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ยังไงละ เขาคงไม่มาชอบคนธรรมดาๆอย่างฉันหรอก
แถมฉันมันก็เป็นได้แค่เพื่อน แค่อยู่ใกล้เจแปนบ่อยๆฉันก็โดนผู้หญิงคนอื่นเขม่นเอาละ คิดดูสิถ้าฉันเป็นแฟนกับเขาจะไม่โดนกลั่นแกล้งเลยเรอะ!
“เมลโล่ อยู่นิ่งๆนะ” เจแปนเอ่ยขึ้นพร้อมกับเลื่อนหน้าเข้ามาใหล้ๆฉัน โอ้ยยย~ ตอนนี้ฉันใจเต้นไม่เป็นส่ำ อย่าบอกนะว่าเขาจะ...จูบฉัน!~
“ออกละ ขี้ยางลบติดผมเธออะ” เจแปนยิ้มให้ฉันพร้อมกับปัดเศษยางลบที่มันติดหัวฉันอยู่ ฟู่วววว~
“สวีทอะไรกันอยู่จ๊ะทั้งสองคน” เสียงหวานใสของไอติมดังขึ้นทันที ก่อนจะยื่นจานก๋วยเตี๋ยวให้ฉัน
“สวงสวีทอะไรกันละ”
“ฉันแค่เอาเศษยางลบที่ติดผมเมลโล่ออกแค่นั้นเอง” เจแปนบอกำร้อมกับยิ้มจนตาหยี ฮืออ~ น่ารักอะ
“เลิกเรียนไปไหนกันต่ออะ?” จู่ๆไอติมก็เอ่ยถามพวกเราสองคน
“วันนี้ฉันไม่มีเรียนพิเศษอะ” เจแปนบอก
“ฉันก็ไม่ได้ไปไปไหน” ฉันบอกออกมาก่อนจะมองหน้าไอติม
“ไปหาไรกินอร่อยๆหลังเลิกเรียนกัน”
หลังเลิกเรียน...
วันนี้โรงเรียนฉันเลิกเร็วกว่าปกติ เพราะอาจาร์ยมีประชุมมีประชุม ทำให้พวกเราออกมาโลดแล่นได้อย่างรวดเร็วขึ้น แถมฉันยังไม่ต้องกลับบ้านกับไรเฟิลอีกต่างหาก ฮี่ๆ~ ปล่อยเขารอเก้อที่โรงเรียนไปเลย ฉันจะไปเที่ยวกับเพื่อน
“ยิ้มอะไรคนเดียวอะเมลโล่ ” เจแปนเหลือบมองฉันขณะที่กำลังเดินร่าอย่างมีความสุข
“เปล่าาา~ แค่อารมณ์ดีนิดหน่อย” ฉันยิ้มให้เขา
“เมลโล่ ฉันขอกลับบ้านก่อนนะ พอดีฉันมีธุระนิดหน่อยอะ” จู่ๆไอติมก็เอ่ยขึ้นมา อ้าว มันเป็นคนชวนฉันกับเจแปนไปเที่ยวด้วยกันแท้ๆ แต่ไหงจะกลับก่อนละ
“อ้าว” เจแปนมองไอติมอย่างงงๆ
“แกไปเที่ยวกับเจแปนสองคนเลย ฉันไม่อยากเป็น กขค” ไอติมเอ่ยกระซิบข้างหูฉันเบาๆ ก่อนจะโบกมือบ๊ายบายฉัน
อะ...ไอ้เพื่อนบ้า
“เอาไงดี จะไปกับฉันสองคนมั้ย?” เจแปนเอ่ยถามฉัน ก็ต้องไปแน่อยู่แล้วสิ ใครจะไม่ไปละ
“ไปสิ อุตสาห์อยู่สยามแล้ว”
“เมลโล่ อยากได้เหรอ?” เจแปนเอ่ยถามฉันทันทีเมื่อเห็นว่าฉันเหลือบมองพวกกุญแจตุ๊กตามินนี่เมาส์
“อะ...อื้อ น่ารักดีอะ”
“งั้นฉันซื้อให้” เจแปนหยิบพวงกุญแจมินนี่เมาส์ออกมา
“มะ...ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันซื้อเอง ”
“งั้นแลกกันซื้อมั้ย เธอซื้อมิกกี้เมาส์ให้ฉัน” เจแปนเอ่ยพร้อมกับหยิบพวกกุญแจมิกกี้ออกมา
“นายอยากได้เหรอ”
“อื้มม ถือว่าเป็นของแลกทางใจระหว่างฉันกับเธอ” เจแปนยิ้มออกมาจนตาหยี๋ ระ...รอยยิ้มของเขามันทำให้ฉันใจเต้นไม่เป็นส่ำเลย ความหมายที่เขาพูดออกมามันดูกำกวมจัง...
“เอามาติดกระเป๋าแบบนี้เหมือนคู่รักกันเลยเนอะ” เจแปนเอ่ยขึ้นมาเมื่อเอาพวงกุญแจที่ฉันกับเขาแลกกันซื้อติดกระเป๋านักเรียนทันที
คะ...คู่รักเหรอ
“นั่นสินะ”
“อย่าทำหายซะละ ถ้าเธอทำหายฉันจะโกรธจริงๆด้วย” เจแปนขยี้หัวฉันเบาๆก่อนจะยิ้มให้อีกหนึ่งที
“ปะ ไปหาอะไรกินกันเถอะ ฉันหิวแล้ว” เจแปนเอ่ยชวน
“อื้มมม~ จะกินอะไรดีละ ฉันอยากกินอาหารญี่ปุ่นอ่าาา~”
“โอ๊ย! ขอโทษค่ะ” ฉันร้องออกมาทันทีเมื่อจู่ๆฉันก็ชนกับใครบางคนที่กำลังเดินสวนทาง
“ยัยตัวแสบ ทำไมไม่บอกฉันว่าเลิกเรียนนานแล้ว!!!” เสียงทุ้มต่ำของใครบางคนเอ่ยดังขึ้นมา ฉันรีบเงยหน้าขึ้นมามองตามเสียงที่คุ้นเคย
“ระ...ไรเฟิล!!!”
- ผู้เขียน
