Episode 3
1316 คำ
Episode 3
-ไรเฟิล-
“ซวยแล้วไงกู” ผมบ่นกับตัวเองทันทีขณะที่กำลังแต่งตัวอยู่ในห้องของอะ...เอ่อ ชื่ออะไรนะ คาราเมลเหรอ จำไม่ได้อะ เอาไว้นึกได้แล้วจะบอก
เรื่องที่ผมซวย ก็นั่นแหละ... ผมไปนอนกับน้องสาวเพื่อนสนิทผมเมื่อคืนนี้ไงละ นอนอีท่าไหนกันก็ไม่รู้ได้กันเฉยแบบงงๆ แถมเห็นซองถุงยางที่ใช้ได้แล้วอีกต่างหาก
แล้วแบบถ้าเธอโตแล้วผมจะไม่อะไรเลยนะ ถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นที่ผมเอาก็แค่ข้ามคืนไม่ต้องไปสนใจ ไม่คิดจะสานต่ออยู่แล้ว แต่มันติดตรงที่ผู้หญิงที่ผมได้เอาคนนี้เธอเด็กและเป็นน้องสาวของเพื่อนที่ผมโคตรจะสนิทอีกต่างหาก
สุดท้ายผมแม่งยังขโมยซิงของเธอไปอีก โอ๊ยยย! คิดแล้วเครียด กูกินเด็กไปแล้วแบบนี้กูจะติดคุกมั้ยว่ะ!
เฮ้อ~ ทางเดียวที่จะทำให้ผมรอดจากคุกหรือความรู้สึกผิดที่เกิดขึ้นในใจก็คือ...
ผมจะรับผิดชอบเธอ แต่ยังนึกไม่ออกว่าจะรับผิดชอบยังไงนะ คงต้องคบเธอเป็นแฟนละมั้ง แต่เธอแม่งห่างไกลจากสเปคผมเลย นมเล็กไปหน่อย ผมชอบแบบนมใหญ่ๆนุ่มๆอะ
“ทำไมไม่มีใครอยู่บ้านเลยละเนี่ย” เสียงหวานใสของเด็กนั่นเอ่ยขึ้น พอมองใกล้ๆแล้วเธอก็น่ารักไม่เบาเหมือนกันแหะ
ใบหน้าหวานสวย จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากแดงระเรือ ผิวพรรณขาวผ่องอมชมพู หุ่นเรียวสวยได้รูป ติดตรงที่นมเล็กไปหน่อยแค่นั้นเอง
“ฮะ...เฮ้ย!!!” ยัยเด็กนั่นกลับหลังหันมาถึงกับทำตาเบิกกว้างตกใจเมื่อเห็นหน้าผม
“ทำไมมาไม่ให้ซุ่มให้เสียงเลย!!!” ยัยนั้นเอ่ยบอกพร้อมกับถอนหายใจอย่างโล่งอก
“เธอชื่ออะไรนะ?” ในที่สุดผมก็ตัดสินใจถามออกไป จะให้เรียกว่าเธอๆๆอยู่ตลอดก็คงไม่ได้
“เมลโล่... ฉันว่าฉันบอกนายไปแล้วนะ ”
“โทษที ลืม” ผมยอมรับไปตรงๆ คนมันลืมจริงๆนี่หว่า แถมชื่อพี่น้องของโมเน่ต์ก็คล้ายๆกันทั้งนั้น ทำไมไม่ชื่อโมเน่ โมนี่ โมนู่น ว่ะ
“เหอะๆ บอกจะรับผิดชอบฉัน แค่ชื่อยังจำไม่ได้เลย” เมลโล่เอ่ยออกมาอย่างน้อยใจนิดหน่อย
“แล้วโมเน่ต์หายไปไหน?” ผมเปลี่ยนเรื่องทันที
“พี่บอกว่าออกไปข้างนอกทำธุระนิดหน่อย...” เมลโล่เอ่ยขึ้นมาทันทีเมื่อหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วเหมือนจะอ่านไลน์จากโมเน่ต์
“งั้นฉันกับเธอก็อยู่ด้วยกันแค่สองคนอะดิ” ผมถามออกไป บ้านเงียบซะขนาดนี้ไม่น่าจะมีใครอยู่
“คงจะใช่”
“แล้วนายจะกลับตอนไหน?” เมลโล่เอ่ยถาม แววตาของเธอจ้องมองใบหน้าของผม
“เธอจะไล่ฉันเลยเหรอ”
“เปล่า... แค่ถามเฉยๆอะ”
“แล้วเธอเรียนโรงเรียนอะไร?” ผมถามออกมา แอบสงสัยเหมือนกันว่ายัยเด็กตัวกะเปี๊ยกนี่เรียนอยู่ร.ร เห็นชุดนร.ในห้องแปลกตาดี
“เซนต์ลูเซียร์”
“ชื่อแปลกดีแหะ ” เดี๋ยวนี้ชื่อโรงเรียนแม่งมีแต่แปลกๆทั้งนั้นเลยว่ะ สมัยผมเรียนแม่งชื่อโบร๊าณโบราณ ก็ผมจบมาตั้งหลายปีแล้วนี่เนอะ จำไม่ได้แล้วด้วยซ้ำว่าความรู้สึกตอนเป็นนักเรียนมันเป็นยังไง
“ฉันชอบนะ เพราะดีออก”
“คงมีแต่ลูกคุณหนูเรียนใช่มั้ยละ ชื่อหรูหราขนาดนั้น” ผมถามออกไป แค่ชุดก็ดูจะเป็นโรงเรียนสำหรับคุณหรูชนชั้นสูงแล้ว
“ลองมาดูเองสิแล้วจะรู้ แต่ฉันไม่ใช่คุณหนูนะ” เมลโล่เอ่ยดักทางผมไป
“งั้นไว้ฉันไปหาเธอที่โรงเรียนนะ” ผมบอกออหมาเธอดูจะตกใจเล็กน้อยกับคำพูดของผม
หึ... ผมชักอยากจะรู้แล้วสิว่าโรงเรียนเธอจะเป็นยังไง...
“ไม่ๆ! นายห้ามมาโรงเรียนฉันเด็ดขาด ถึงจะมานายก็ต้องทำเหมือนไม่รู้จักฉัน ” เมลโล่เอ่ยดักผมขึ้นมาทันที ผมได้แต่งงงงวยกับสิ่งมี่เธอพูด
“ทำไม?”
“ตั้งแต่พรุ่งนี้ไปนายกับฉันเราไม่เคยรู้จักกัน เพราะงั้นอย่ามายุ่งเกี่ยวกับชีวิตฉันเด็ดขาด! ” น่าน้อยใจชะมัดที่โดนยัยเด็กตัวกระเปี๊ยกแค่นี้พูดแบบนี้ *
“ฉันบอกไปแล้วไม่ใช่เหรอว่าฉันจะรับผิดชอบที่ฉันเผลอนอนกับเธอเมื่อคืน!”
“นายลืมเรื่องนั้นไปเถอะน่า ไม่ต้องมารับผิดชอบฉัน ไม่ต้องมายุ่งกับฉัน ฮือออ ”
“หึ ฉันคงทำไม่ได้ ฉันต้องรับผิดชอบ!”
“ฉันบอกนายแล้วไง...ว่าไม่”
“เออ แล้วตั้งแต่นี่ไปเธอต้องเรียกฉันว่าพี่ เพราะฉันอายุมากกว่าเธอ” ผมรับพูดขัดจังหวะเธอขึ้นมาทันที ยังไงผมก็จะรับผิดชอบเธอ ผมตัดสินใจแล้ว
แถม... ผมอยากให้เธอเรียกผมว่าพี่ซะด้วยสิ ตอนเด็กๆผมอยากจะได้น้องสาว แต่แม่กลับมีน้องชายให้ผมแทน ปัจจุบันไอ้น้องชายตัวแสบของผมมันไม่เคยเรียกผมว่าพี่เลยสักครั้ง แต่ถ้าเมลโล่เรียกผมว่าพี่อาจจะฟินเล็กน้อยก็ได้ -..-
“.......”
“ส่วนเธอต้องแทนตัวเองว่าหนู เพราะเธออายุน้อยกกว่าฉัน” ผมบอกเธอไป ทำไมเธอต้องเอาแต่เงียบใส่ผมว่ะ
“.....”
“เข้าใจมั้ย!!!?” ผมเอ่ยตะคอกใส่เธอเสียงดัง เพื่อให้เธอเลิกเงียบใส่ผมสักที ;;
“......”
“ตอบ!!!” ผมตะคอกดังๆใส่อีกครั้งเมื่อเธอยังเงียบอยู่อีก
“กะ...ก็ได้ ”
“หึ ดีมาก” ผมเหยียดยิ้มอย่างพอใจเมื่อเธออยู่ในอานัติผมเรียบร้อย...
หลายวันต่อมา...
ในที่สุดด้วยความอยากรู้อยากเห็นของผมว่าโรงเรียนของยัยเด็กกะโปโลจะเป็นยังไงจะหรูหราแค่ไหน ผมเลยตัดสินใจมาดักรอเธอที่นี่
“ทำไมโรงเรียนแม่งเลิกช้าขนาดนี้เนี่ย!” ผมบ่นออกมาอย่างหงุดหงิด เมื่อมองนาฬิกาข้อมือก็พบว่าตอนนี้มันยังบ่ายสามอยู่ แถมไม่รู้ว่ายัยนั่นเลิกเรียนกี่โมงด้วย
ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นเกมแก้เซ็งขณะที่กำลังยืนรอยัยเด็กตัวน้อยเลิกเรียน
“กรี๊ดดดด! แก ผู้ชายคนนั้นใช่มือกล้องวงBullet Shutรึเปล่าว่ะ” เสียงแหลมใสของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งเอ่ยขึ้น ทำให้ผมต้องหันไปมอง พวกเธอรู้จักผมด้วยเหรอเนี่ย...
“หันมามองทางนี้ด้วย ใช่ยิ่งกว่าใช่อีกแก!!!”
“แก ฉันไปขอเขาถ่ายรูปจะได้มั้ยว่ะเนี่ย!”
“เอาดิๆๆ ไปเลย!”
“พี่ค่ะ.... ใช่พี่ไรเฟิล มือกลองวงBullet Shutรึเปล่าค่ะ!” เด็กสาวที่แอบซุบซิบนินทราผมเมื่อครู่เดินเข้ามาหาผมอย่างตื่นเต้น โอ๊ย~ ทำไมเด็กนักเรียนม.ปลายมันน่ารักน่ากินกันขนาดนี้ว่ะ...
“ใช่ครับ” ผมตอบออกไปอย่างยิ้มๆ
“ขอหนูถ่ายรูปด้วยได้มั้ยค่ะ” เด็กผู้หญิงตรงหน้าผมเอ่ยด้วยท่าทางที่เขินอาย
“ได้สิครับ” ผมบอกออกมาอย่างยิ้มๆ
แชะ แชะ แชะ
“พี่มาทำอะไรที่นี่เหรอค่ะ?” เด็กผู้หญิงคนนั้นเอ่ยถามผมเมื่อขอถ่ายรูปผมเสร็จ
“เอ่อ... พอดีพี่มาหา...” ผมบอกออกมาพลางเหลือบมองไปเห็นร่างเล็กที่กำลังเดินออกมาจากตึกเรียน และกำลังเดินตรงมายังทางผมพอดี
“นั่นไง... เมลโล่!!!” ผมเอ่ยทักทายเมลโล่ทันที พร้อมกับโบกมือให้เธอเห็นผมว่าผมยืนอยู่ตรงนี้
“นะ....นาย!!!!” เธอเผลอตะโกนเรียกผม พร้อมกับดวงตาของเธอเบิกกว้างอย่างตกใจ ทำไมเธอเห็นหน้าผมต้องตกใจแบบนั้นทุกครั้งว่ะ
“นายมาทำอะไรที่นี่!!!!”
- ผู้เขียน
