Ep.4 (สิเฮ็ดจั๋งได๋)
1226 คำ
ผู้หญิงต้องห้าม
Ep.4 (สิเฮ็ดจั๋งได๋)
ภายในสามวัน!
มึงบ้าไปแล้วอีเจ๊หวิน สามสี่เดือนนี่เป็นเงินไม่ใช่น้อย ๆ เลยนะเว้ย! และตอนนึ้กูก็มีเงินติดตัวไม่ถึงห้าร้อยเลยด้วย แล้วกูจะไปหาจากไหนทัน!?
ประสาทอีช่อจะเสีย!
ตู๊ด... ตู๊ด...ตู๊ด... (คว้าโทรศัพท์มากดโทรหาอีต้อมอย่างไว
(ฮัลโหล...)
"อีต้อม! " เรียกเพื่อนด้วยน้ำเสียงร้อนรน
(มีอะไรอีช่อ กูจะนอน) มันถามเราด้วยน้ำเสียงงัวเงียบ่งบอกว่ามันยังคงนอนกินบ้านกินเมืองอยู่
"มึงมีเงินไหม?" เข้าประเด็นไปซะ จะได้จบ ๆ ไป
(มี...)
"งั้นกูขอยืมสักหมื่นนึงดิ" ขยี้อีกค่ะ ขยี้เข้าไปเพื่อเงิน
(พอเหรอ? ...) งื้อ... เพื่อนถามแบบนี้ แสดงว่าเพื่อนให้ยืมแน่นนอน กูรักมึงที่สุดอีต้อม
"พอ..."
(มึงอ่ะพอ แต่กูเนี่ย... มีพอให้มึงยืมเหรออีช่อ ตอนนี้กูเองแทบจะแย่งหมาแดกอยู่แล้ว!)
"โอ๊ย! อีต้อมมึงจะจนอะไรขนาดนั้น!?" ว่าเขาไม่ดูตัวเองเลยกู (มึงก็จนอีช่อ เผลอ ๆ จะจนกว่าอีต้อมซะอีก) จากนั้นอีต้อมก็ตัดสายไป... แล้วทีนี้จะทำยังไงต่อไปดี?
"อีกิ๊ฟ! " เรานึกถึงเพื่อนอีกคน อีกิ๊ฟบ้านมันพอมีอันจะกิน มันต้องมีเงินให้เรายืมแน่นอน ว่าแล้วก็กดโทรหาสิคะจะรออะไร
(หมายเลขที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ นขณะนี้ กรุณาติดต่อกลับมาใหม่อีกครั้งค่ะ)
ตู๊ด... ตู๊ด... ตู๊ด... นั่นแหล่ะ... แล้วสายก็ถูกตัดไป ถ้าอีช่อใกล้ตายก็คงตายไปแล้ว เพราะเพื่อนไม่ยอมเปิดเครื่องนี่แหล่ะ
โว้ยย! กูอยากสิบ้า เป็นจั่งซี่ แล้วสิให้กูเฮ็ดจั๊งได๋ สิไปหาเงินจากไสมาให้เพิ่น!? (สติหลุดทีไรภาษาบ้านเกิดอีช่อมาทุ๊กกกกที)
เราเดินวนไปวนมาอยู่ในห้องแคบ ๆ เหมือนคนเป็นโรคประสาทอ่อน ๆ เราแน่ใจว่าครั้งนี้อีเจ๊หวินมันเอาจริง เพราะมันไม่เคยมาตามถึงห้องเลยสักครั้ง
แล้วช่อม่วงคนนี้จะทำยังไงดี จะไปหาเงินมาจากไหน...งือ... กระซิก ๆ ...
"แม่งเอ๊ย! นี่ถ้ากูมีเสี่ยเลี้ยงนะกูจะไม่เครียดเลย"
เราเดินไปบ่นไป ไม่รูว่าจะทำอะไรได้ดีกว่านี้แล้ว
"....." เดี๋ยวนะ อีช่อหยุดเดินทันที เมื่อหัวสมองที่มีขนาดเท่าเมล็ดถั่วเขียวของเรานึกบางอย่างขึ้นมาได้
เมื่อกี้นี้กูบอกว่าถ้ามีเสี่ยเลี้ยงก็ดีใช่ไหม? (มึงถามใครอีกแล้วอีช่อ!?)
ใช่! ถ้าอีช่อมีเสี่ยเลี้ยง ทั้งปัญหาเรื่องเงิน และเรื่องไม่มีที่จะซุกหัวนอนก็จะหมดไป เราวิ่งไปหากระเป๋าสะพายที่เมื่อคืนนี้เหวี่ยงมันทิ้งไปอย่างไม่ใยดีด้วยความรีบร้อน พอเจอปุ๊บอีช่อก็เทของในกระเป๋าลงพื้นจนหมดและคุ้ยเขี่ยหาของที่ต้องการจนเจอ
'ถ้าอยากมีเงินใช้ โทรหากู 096-××××××× ลงชื่อ เสี่ยทิม'
เราอ่านทวนข้อความในจดหมายอีกรอบด้วยความหวังที่ลุกกระพือโหมอยู่ในอก ก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างรื่นรมย์
"หึ ๆ ๆ ... ฮ่า ๆ ๆ " (สาบานว่านี่คือเสียงหัวเราะอันรื่นรมย์)
แน่นอนว่าเสี่ยทิมคนนี้คือความหวังของอีช่อ เราลุกขึ้นเดินไปคว้าโทรศัพท์และกดเบอร์โทรออกทันทีแบบไม่เสียเวลาพูดพร่ำทำเพลง
แต่... อีช่อถือสายรอเป็นชาติก็ยังไม่มีใครรับสาย และสุดท้ายสายก็ถูกตัดไป
โอ่ว... ไม่นะ! (กรุณาอ่านด้วยน้ำเสียงที่ตอแหลเพื่ออรรถรสในการรับชม) ช่อจะโทรอีกครั้ง! ช่อจะไม่ยอมแพ้! กดโทรแม่งอีก ถ้าคราวนี้ไม่รับนะ... กูก็จะโทรอีก! (ฮ่า ๆ ๆ ๆ)
เราถือสายรออยู่สองสามตู๊ด คราวนี้นางรับสายเว้ย บุญของอีช่อแล้ว!
"ฮะ...ฮัลโหล" แล้วเสียงมึงจะสั่นเพื่อ?
"อืม... อา... ซี้ด... แรง ๆ ... ดี... อา"
อื้อหืม... แค่ได้ยินเสียงครางน้ำเดินทันทีทันใดเลยกู (มึงเฮ็ดหยังกันอยู่น้อ คื้อครางดังแท้วะ)
(ตั่บ ๆ ๆ ๆ)
ฮั่นแน่! มีเสียงเนื้อกระแทกเนื้อดังลอดมาอีกต่างหาก ไม่ต้องเดาเลยว่าตอนนี้ทางนั้นกำลังทำอะไรกัน คงกำลังเด๋อเดียงดาวผลัดกันรุกผลัดกันรับอยู่ใช่มั้ยล่ะ
"อ๊า... อะ... ฮัลโล..." โว้ย! แล้วมึงจะครางตามเขาทำไมอีช่อ(ปวดประสาทกับตัวเอง...)
"ถ้ายังไม่ว่าง เดี๋ยวโทรกลับมาใหม่นะ" เราบอกหลังจากที่ระงับสติอารมณ์ของตัวเองได้แล้ว
(เดี๋ยว... อูย... อย่าพึ่ง... ซี้ด... ดี...)
ตกลงมึงจะครางหรือมึงจะพูดกับกู เอาสักอย่างเถอะ อีช่อเริ่มสับสนเหมือนตัวเองกำลังเล่นเซ็กส์โฟนยังไงยังงั้น ทั้งที่กูบังเอิญโทรมาเท่านั้นเองแท้ ๆ
"ถือสายรอก่อน... กูใกล้จะเสร็จแล้ว... อา"
หลังจากนั้นนางก็จัดเต็มจ้า ทั้งเสียงครางของนาง ทั้งเสียงครางของผู้หญิง ไหนจะเสียงกระแทกดังตั่บ ๆ อีก ดังปนกันยุ่งไปหมด ส่วนอีกช่อก็ตั้งอกตั้งใจถือสายรอมาก มารู้ตัวอีกทีก็เอานิ้วแหย่ร่องรักตัวเองเล่นไปแล้ว
ประสาทสัมผัสทั้งร่างกายรับรู้เรื่องแบบนี้ได้ที่ไหนล่ะ แม่ง! ตื่นตัวอยู่ตลอดเวลาสุดท้ายก็เสร็จคานิ้วจนได้
(เสร็จแล้วสิ?) เสียงที่ดังขึ้นมาตามสายทำให้อีช่อถึงกับสะดุ้ง!
"เสร็จอะไร?" ถามกลับไปแบบใสซื่อมาก อยู่กันคนละที่ มันจะรู้ได้ยังไงว่าเราทำอะไร
(อย่าตอแหล เสียงครางของมึงดังลอดมาตามสาย กูได้ยินชัดเต็มรูหู)
ถึงกับไปไม่ถูกเลยกู ก็รู้อยู่หรอกว่าเวลาที่ตัวเองมีอารมณ์จะเป็นคนที่ครางเสียงดังมาก แต่ก็ไม่คิดว่ามันจะดังขนาดนี้
(แล้วนี่มึงเป็นใคร โทรมาทำไม?)
"โทรหาเสี่ยทิม" ซึ่งอีช่อคิดว่าคนที่พูดสายอยู่นี้ไม่น่าจะใช่เสี่ยทิม เสียงนางดูหนุ่มเกินไปกว่าจะใช่อาเสี่ยแก่ ๆ แต่อีช่อคิดผิด...
(กูเนี่ยแหล่ะเสี่ยทิม แต่กูคิดว่ากูไม่เคยรู้จักมึงนะ)
"กูคือผู้หญิงที่เมื่อคืนมึงให้คนเอาเบอร์โทรมาให้ไงเสี่ย"
เราบอก และปลายสายก็เงียบไป สงสัยเสี่ยทิมมันคงกำลังคิดล่ะมั้งว่าคนไหน บางทีมันอาจจะแจกเบอร์ผู้หญิงไปทั่วร้อยเอ็ดเจ็ดย่านน้ำเลยก็ได้
แล้วเสียงของเสี่ยทิมก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง
(อีกครึ่งชั่วโมงเจอกูที่ร้านกาแฟ××× กูไปถึงกูต้องเห็นมึงนั่งรออยู่นั่น เข้าใจไหม?)
"อือ..." เราตอบรับและกดตัดสายทันที ก่อนจะรีบวิ่งเข้าห้องน้ำขัดสีฉะหวีวรรณตัวเองอย่างรีบร้อน แม่ง! ให้เวลากูเท่าขี้ตาแมว นี่ถ้ากูไปไม่ทัน ทุกอย่างคือศูนย์ใช่ไหม บักปอบเอ๊ย!
โปรดติดตามตอนต่อไป...
- ผู้เขียน
