ดอกรักในมือมาร
บทที่ 21.(เปิดศึก)
Perm Talk.
หลังจากพากันกลับเข้ามาในห้อง ผมก็พาดอกรักไปนั่งที่เตียง และอดไม่ได้ที่จะตำหนิถึงในเรื่องที่เธอขัดคำสั่งผม
"เป็นไงล่ะ รั้นจนได้เรื่อง นี่ถ้ากูมาไม่ทัน คิดบ้างไหมว่าสภาพมึงจะเป็นยังไง"
เท่านั้นแหล่ะ ร่างเล็กที่กำลังสั่นเทาก็ปล่อยเสียงร้องไห้โฮออกมาทันที ก่อนจะโผเข้ากอดผมไว้แน่น
"ฮือ... เสี่ยเปรม...ฉันกลัว...ฮือ ๆ ๆ" ผมอึ้งไปทันทีกับท่าทางตื่นกลัวของยัยนี่ ไม่คิดว่าเธอจะถึงขนาดร้องไห้ออกมาด้วยซ้ำ
"ไม่...ไม่ร้อง ฉันอยู่นี่ อยู่นี่แล้ว" ผมเอ่ยปลอบ หลังจากหาเสียงของตัวเองเจอแล้ว ขณะยกมือขึ้นลูบหลังเธอไปมาเบา ๆ
"ตอนที่พวกเขาพยายามจะทำแบบนั้นกับฉัน ฉันทั้งหวาดกลัว ทั้งขยะแขยง ความรู้สึกไม่เหมือนตอนที่คุณทำกับฉันเลยสักนิดเดียว"
หัวใจของผมพองคับอกเมื่อได้ยินคำพูดของคนในอ้อมแขน ยัยนี่กำลังจะบอกผมว่าชอบสัมผัสของผมอย่างนั้นเหรอ
"มึงไม่ได้รังเกียจ
