บทที่ 3 ต่างออกไป
2193 คำ
ผมยังคงยืนตะลึงกับความสวยสะกดทำหัวใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะ สวยอย่างกับนางพญาละลายหัวใจผมให้เหลวเหมือนขี้ผึ้งลนไฟ ผมยังจำใบหน้าของยัยจุ้นหน้าสวยซนเพื่อนน้องสาวได้ดี เด็กแก่แดดที่คอยวิ่งไล่ตามตื้อผมไปในทุกที่ ปรากฏตัวต่อหน้าทุกที่ทุกเวลาที่มีโอกาส แค่เห็นหน้าผมที่ไหนยัยจุ้นที่ผมมองว่าน่ารำคาญจะเป็นฝ่ายวิ่งเข้าหาเสมอ แต่วันนี้มันต่างออกไป ยัยจุ้นที่เห็นผมเป็นคนสำคัญในวันนั้นวันนี้เธอทำเหมือนไม่เคยรู้จักผมมาก่อน ทำเอาหายใจไม่ทั่วท้อง
"เป็นไงละมึงความหล่อของมึงไม่ช่วยอะไรอีกแล้ว แม้แต่คนที่คอยตามตื้อมึงวันนั้น คราวนี้เมินมึงเหมือนมึงไม่มีตัวตนกับน้องเขาอีกแล้ว" ไอ้ติวเตอร์มันจะตอกย้ำให้ผมเสียความมั่นใจไปถึงไหน วันนี้ยัยจุ้นทำเป็นจำไม่ได้เดี๋ยวผมจะตอกย้ำให้เธอคิดถึงวันที่วิ่งตามจนได้นั่นแหละ
"มึงจะพูดมากไปถึงไหนรำคาญว่ะกูรู้ว่ายัยจุ้นนั่นแค่แกล้งทำไม่สนใจเพราะไม่อยากเสียฟอร์มมากกว่า กูไม่เชื่อหรอกว่ายัยจุ้นจะลืมผู้ชายคนที่วิ่งตามตื้อขอเป็นแฟนอย่างกูได้" ผมพูดออกมาด้วยความมั่นใจ ตอนนั้นยัยจุ้นเหมือนคนคลั่งผมเอามากๆคงไม่มีทางลืมผมได้ง่ายๆ ผมได้แต่มองตามหลังยัยจุ้นไปด้วยความรู้สึกที่ต่างออกไป ยัยจุ้นตัวเล็กในวันนั้นเปลี่ยนไปมาก เปลี่ยนเสียจนทำผมค้างตั้งแต่ได้เจอกันอีกครั้ง ทุกอย่างที่ผมเคยมองยัยเปี๊ยกว่าไม่เคยมีวันนี้มีทุกอย่าง ทำผมตะลึงค้างจนละสายตาจากใบหน้าสวยเฉี่ยวนั้นไม่ได้เลย
"ถึงกับยืนค้างตะลึงในความสวยของน้องเลยเหรอ เอาไงล่ะทีนี้ยังอยากจะไล่หรือหนีข้าวปุ้นและเมินน้องเหมือนตอนเรียนมัธยมอีกไหมล่ะ" ไอ้ติวเตอร์มันก็ขยันปั่นขยันตอกฝาใส่ผมอยู่นั่นแหละผมหันกลับมามองตาขวางใส่มัน
"ค้างบ้านมึงสิกูแค่แปลกใจไม่คิดว่ายัยจุ้นของกูจะเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้" จากเด็กสาวจอมจุ้นหน้ากระจุ๋มกระจิ๋มหุ่นเด็กมัธยมต้นในวันนี้จะกลายร่างเป็นกระต่ายสาวที่น่าขย้ำได้ขนาดนี้ความสวยไม่ต้องพูดถึง สวยจนตกไอ้ผู้ชายหน้าหม้อแถวนี้ให้น้ำลายหกโดยเฉพาะรูปร่างที่มีทั้งส่วนโค้งส่วนเว้าสมส่วนชวนลุ่มหลง
"ทีอย่างนี้ทำเป็นมาพูดข้าวปุ้นของกู น้องไปเป็นของมึงตอนไหนไม่ทราบทีเมื่อก่อนเอาแต่วิ่งหนี และพูดตอกหน้าน้องเจ็บๆ ดูจากที่เจอมึงวันนี้แล้วน้องคงไม่เอามึงแล้วแหละ สวยหุ่นดีขนาดนั้นมีแต่ผู้ชายวิ่งมาต่อแถวให้เลือก มึงคงกลายเป็นหมาตกกระป๋องอยู่นอกสายตาแถมยังถูกเมินอย่างไม่ใยดีด้วย แค่เห็นหน้ามึงน้องเขาถึงกับแผ่นหนี กูอยากสมน้ำหน้าไอ้หมาตาถั่วไม่ยอมกินผักตั้งแต่มัธยมเพิ่งจะมาสายตาดีตอนแก่" ดูไอ้เพื่อนเวรมันเปรียบเทียบและว่าให้ผมแต่ละอย่างดีๆทั้งนั้น ผมอยากจะชกหน้าให้มันตาเขียวไอ้เพื่อนปากดีที่มันคอยซ้ำเติมขยี้ผมให้จมดินอยู่นั่นแหละ
"มึงสิหมาไอ้ติวเตอร์ คนเคยชอบยังไงก็ต้องชอบเหมือนเดิมสิวะ แล้วกูจะทำให้มึงเห็นว่าข้าวปุ้นยังชอบกูอยู่แน่นอน" ผมพูดด้วยความมั่นใจยัยจอมจุ้นเคยตามคลั่งไคล้ผมตามติดทุกวัน ผมเชื่อว่าข้าวปุ้นไม่มีวันเปลี่ยนใจไปจากผมได้แน่นอน ผมจะทำให้ข้าวปุ้นจำความรูสึกนั้นตอนที่ชอบผมเหมือนเมื่อก่อน
"มั่นหน้ามากเลยมึง กูจะคอยดูหมาแถวนี้มันหอนดังๆ" ไอ้ติวเตอร์ไอ้เพื่อนเวรแม่งไม่เคยจะเข้าข้างผมเลย
"มึงคอยดูไปเดี๋ยวยัยข้าวปุ้นจอมจุ้นต้องวิ่งตามกูต้อยๆติดเจ้าของเหมือนเดิมชัวร์ร้อยเปอร์เซ็นต์" ผมท้าไอ้ติวเตอร์ไว้ผมเองก็ไม่คิดจะยอมแพ้
"กูจะซื้ออาหารเก็บให้มึงคนเดียวเป็นโกดัง" ไอ้ติวเตอร์มันยังคงปากดีไม่หยุด
"มึงเก็บไว้แดกเองเถอะได้ปากเสีย" ผมเดินหนีไอ้ติวเตอร์ไปรถเพื่อขับที่คณะวิศวะเมื่อเช้าผมมาส่งน้องสาวที่คณะเพราะไอ้หมาตัวดีที่อยู่ข้างๆมันคอยหาโอกาสงาบน้องสาวผม เช้านี้มันก็เสือกขยันขับรถตามต้อยๆมาด้วย หลังจากที่ได้เจอยัยจุ้นวันนั้นผมก็ไม่ได้แวะไปที่คณะยัยจุ้นเพราะมัวแต่ไปช่วยรุ่นน้องปีสองรับน้อง วันนี้หมดหน้าที่พวกผมปล่อยให้ปีสองเป็นคนจัดการไป ว่างค่อยแวบไปดู เนย็นนี้ผมต้องฃปรับน้องสาวที่คณะเพื่อไปส่งที่คอนโดใหม่ หญ้าหวานขออนุญาตพ่อกับแม่มาอยู่คอนโดใกล้มหาลัยเพื่อสะดวกต่อการทำกิจกรรมที่เยอะแยะมากมายของปีหนึ่ง และต้องไปดูความปลอดภัยของคอนโดน้องสาวคอยสอดส่องและกันไอ้ตัวผู้ทั้งหลายที่คิดจะเข้าหา แต่คนที่มันเร็วกว่าพวกผมสองคนมันลุกเดินออกจากห้องนำหน้าออกไปก่อนพวกผมเสียแล้ว
"แล้วนั่นพวกมึงสองคนกำลังจะไหนอีก เฝ้าเช้าเย็นเลยนะมึงติดสัตว์กันหรือยังไงวะ" ผมตะโกนถามเพื่อนตัวดีสองคนไอ้ไนท์กี้ ไอ้ดีเดย์ พอเรียนเสร็จมันก็รีบแจ้นออกจากห้องเรียนผมรู้ว่าพวกมันกำลังจะไปไหน
"มึงไม่ต้องเสือกเรื่องของกูสองคน มึงไปเฝ้าน้องสาวที่คณะไว้ดีๆเถอะได้ข่าวมีหมาหลายตัวตามต้อยๆ" นอกจากไอ้ไนท์กี้มันจะไม่หยุดเดินมันยังปากดีได้อีก
"กูไปแน่ไม่ต้องห่วงหมาตัวไหนก็อย่าหวังจะได้เข้าใกล้น้องกู" ผมตะโกนออกไปไม่รู้มันจะได้ยินไหมเพราะมันสองตัวรีบยิ่งกว่าอะไร
"มึงจะไปหาน้องมึงใช่ไหม กูไปด้วยจะไปส่องสาวนิเทศหน่อยได้ข่าวว่าปีหนึ่งเข้ามามีแต่คนแจ่มๆทั้งนั้น โดยเฉพาะน้องสาวกับเพื่อนรักน้องสาวมึง เป็นดาวเด่นไม่ใช่เล่นๆโดยเฉพาะเพื่อนน้องมึงเตะตาหนุ่มจนกรูไปส่องแทบจะทุกคณะแล้วมั๊ง" ได้ยินไอ้ติวเตอร์พูดถึงยัยจุ้นผมรู้สึกคันหูอย่างบอกไม่ถูก ยัยจุ้นต้องตามผมคนเดียวจะให้ไปตามคนอื่นได้ยังไง
"มึงแน่ใจนะว่าจะไปส่องสาวไม่ได้ตามไปเฝ้าน้องสาว กูยังไม่อยากได้น้องเขยเหี้ยๆอย่างมึง" ผมรู้ว่าไอ้ติวเตอร์มันคิดยังไงกับน้องสาวผม เพราะรู้จักนิสัยของเพื่อนทุกคนดีแม้กระทั่งผมที่ชอบทำตัวเป็นเสือนักล่าผมกลัวว่าน้องผมจะเสียใจ จึงต้องปรามเพื่อนไว้แต่ถ้าเพื่อนผมมันหยุดได้ทำตัวดีกับน้องผมพร้อมเปิดโอกาส แต่อาจเพราะพวกเรายังไม่เคยเจอคนที่ใช่และคิดจะจริงจังพวกเราเลยไม่อยากผูกมัดกับใคร ถ้าเจอคนที่ใช่พวกผมคิดว่าตัวเองพร้อมที่จะหยุดได้เหมือนกัน
"ก็ทั้งสองอย่างนั่นแหละทำอย่างกับมึงอยากจะไปเฝ้าน้องสาวจริงๆกูรู้ว่ามึงคิดจะทำอะไร สายตานักล่ามึงออกกูว่าไม่ง่ายเหมือนตอนนั้นหรอกนะเว้ยน้องมันคงเปลี่ยนใจจากมึงไปแล้ว ทำตัวเหี้ยกับน้องไว้เยอะระวังเถอะมึง" ไอ้ติวเตอร์มันสะกิดแผลเก่า ตอนน้องตามติดชีวิตผมเอาแต่ไล่และหนีห่าง เพราะข้าวปุ้นตามวุ่นวายตามจุ้นเรื่องผมทุกเรื่อง ไม่ว่าผมกับเพื่อนจะไปที่ไหนจะเห็นยัยจุ้นโผล่มาให้เห็นทุกวันหลายเวลา ยัยจุ้นประกาศตัวชัดจนทุกคนในโรงเรียนรู้ว่ายัยจุ้นตามจีบผมเอาเป็นเอาตายกลายเป็นหัวข้อให้พูดถึง บางคนถึงกับเชียร์ให้ยัยจุ้นตามจีบผมให้ติดด้วยซ้ำ จนสุดท้ายผมต้องประกาศชัดต่อหน้าทุกคนไม่คิดจะชอบและไม่มีทางชอบ และบอกทุกคนว่าผมมีคนที่ผมชอบและสเปคเป็นแบบไหนและควงสาวเย้ยหน้ายัยจุ้น หลังจากนั้นยัยจุ้นก็หายหน้าไปไม่มาให้ผมเจอ ช่วงแรกผมรู้สึกโล่งใจดีใจอย่างบอกไม่ถูกที่ไม่เห็นยัยจุ้นเกะกะลูกตา แต่พอยัยจุ้นหายไปนานๆผมก็รู้สึกใจหายและพยายามมองหาไม่คิดว่ายัยจุ้นจะหายไปจริงๆ เพราะทุกครั้งที่ผมไล่ยัยจุ้นไปแค่สองสามวันเท่านั้นหลัง
จากนั้นยัยจุ้นก็กลับมาหาผมอยู่ดี ยัยจุ้นหายไปไม่มาให้เจอหลบหน้าจนผมจบม.6 จนกระทั่งผมมาเรียนต่อมหาลัยเรื่องของยัยจุ้นจึงเลือนลางไป การกลับมาเจอกันอีกที่นี่ผมรู้สึกดีใจที่ได้เจอหน้ายัยจุ้น การเจอกันครั้งนี้ต่างออกไปในสายตาเธอมองไม่เห็นผมอีกแล้ว และผมก็ยอมให้มันเป็นอย่างนั้นไม่ได้ด้วย ในสายตาของยัยจุ้นนั่นต้องมีแค่ผมคนเดียวเท่านั้นมันต้องกลับมาเป็นเหมือนเดิม
"กูไม่เชื่อว่ายัยจุ้นจะเลิกชอบกูได้ กูจะไปเตือนความทรงจำยัยจุ้นเองและทำให้ยัยจุ้นคลั่งรักกูหนักกว่าตอนตอน ม.4 มึงคอยดูไว้เลย" ผมกับไอ้ติวเตอร์เดินคุยกันจนมาถึงคณะนิเทศและเล็งหาเป้าหมาย แต่ให้ตายเถอะสาวๆที่นี่มีแต่แจ่มๆเห็นแล้วอดไม่ได้อยากล่าแต้มเก็บในคลัง ผมโปรยยิ้มให้สาวๆที่มองมาที่ผมกับไอ้ติวเตอร์ไม่ต่างกัน เสียงกรี๊ดสาวๆเกรียวกราวไปหมด
"มึงเห็นน้องกูหรือยังวะ" กว่าจะแหวกสาวๆและแจกช่องทางติดต่อหมดผมสองคนก็ใช้เวลาไปไม่น้อย ก่อนมาที่นี่ผมไลน์บอกน้องสาวไว้แล้วว่าจะมารับไปส่งคอนโด ผมจนเล็งหาเป้าหมายที่อยากเจออยากคุยด้วย แค่เห็นผู้หญิงผมลอนนั่งหันหลังคุยอยู่กับน้องสาวของผมก๋จำได้ทันที
"หญ้าหวาน" ผมเรียกน้องสาวแล้วเดินตรงเข้าไปหาน้องสาวที่โต๊ะก่อนจะนั่งลงข้างยัยจุ้น ไอ้ติวเตอร์ตามมานั่งข้างน้องสาวผมมองมันตาขวางแยกเขี้ยวใส่มันแต่มันยังทำเฉยไม่สนใจ ยัยจุ้นเหมือนจะสะดุ้งตอนที่ยินเสียงผมพร้อทกับนั่งลงข้างๆและหันมามองหน้าผมก่อนจะหยิบกระเป๋าแล้วรีบลุกขึ้นยืน
"อ้าวแล้วแกจะไปไหนข้าวปุ้นไม่กลับพร้อมฉันหรือยังไง" ผมมองตามยัยจุ้นก่อนดึงแขนยัยจุ้นไว้
"เดี๋ยวพี่ไปส่งกลับพร้อมกันสิ" ผมมองยัยจุ้นอย่างมีความหวังยัยจุ้นสะบัดข้อมือหนีผมเบาๆ
"ไม่อะแกฉันมีธุระแกกลับก่อนเลยอีกอย่างฉันมีคนไปส่งแล้วแกไม่ต้องเป็นห่วง ฉันไปแล้วนะ" ยัยจุ้นไม่เพียงจะไม่ตอบคำถามผมเท่านั้นแม้แต่หน้ายัยจุ้นยังไม่ชำเรืองมองผมเลยรู้สึกเจ็บจี้ดที่ใจ ยัยจุ้นเดินหนีไปโดยไม่สนใจผมแถมยังมีไอ้หน้าหล่อคนหนึ่งเดินเข้ามาหาเธอ แม่งไอ้นั่นเป็นใครวะทำไมยัยจุ้นจึงให้ความสนใจมากกว่าผมเสียอีก ผมรีบลุกขึ้นยืนเพื่อจะตามไปดู
"อ้าว!!แล้วพี่ธามจะรีบไปไหน" หญ้าหวานตะโกนถามผม
"พี่จะตามไปดูะไรหน่อย ไอ้ติวเตอร์มึงไปส่งน้องกูด้วยมึงห้ามพาน้องกูออกนอกเส้นทางเด็ดขาดไม่งั้นกูจะเอามึงตาย หญ้าหวานพี่ทำธุระเสร็จพี่จะเข้าไปหาที่คอนโดห้ามไปไหนกับใครเด็ดขาดรอพี่ที่ห้องถ้าไอ้ติวเตอร์มันส่งถึงหน้าคอนโดแล้วรีบไล่มันไปไกลๆเลยนะ" ผมสั่งน้องสาวผมไว้แล้วรีบเดินตามข้าวปุ้นไปกลัวจะไม่ทันอยากรู้ไอ้หน้าจืดนั่นมันเป็นใครทำไมกล้ามายุ่งกับข้าวปุ้น ข้าวปุ้นต้องไล่ตามผมได้แค่คนเดียวเท่านั้น นอกนั้นผมจะไม่ยอมให้เธอเข้าใกล้ใครคนอื่นเด็ดขาดยอมไม่ได้
- ผู้เขียน
