ตอนที่ 1
ลุงยามกระบองใหญ่
นวนิยายสำหรับผู้ใหญ่เท่านั้น
ผู้เขียน อาลีจันโด
ไม่อนุญาตให้สแกนหนังสือ
หรือคัดลอกเนื้อหาส่วนใดส่วนหนึ่งของหนังสือ
เว้นแต่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของหนังสือเท่านั้น
นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงเรื่องที่สมมติขึ้น
ไม่เกี่ยวข้องกับเรื่องจริงแต่อย่างใด ชื่อบุคคล
และสถานที่ที่ปรากฏในเนื้อเรื่อง ไม่มีเจตนา
อ้างอิงหรือก่อให้เกิดความเสียหายใดๆ
……….
นิยายเรื่องนี้… ไม่มีแก่นสารอะไรนักหนา
ทั้งเรื่องขับเคลื่อนด้วยอารมณ์อันมืดดำของมนุษย์
ดำเนินเรื่องด้วยตัณหาราคะสุดร้อนแรง
ท่านใดที่ไม่ชอบโปรดหลีกเลี่ยง
*เราเตือนท่านแล้ว
ลุงยามกระบองใหญ่
จังหวัดประจวบคีรีขันธ์
อำเภอปราณบุรี ตอนใกล้ค่ำ เหตุการณ์เกิดขึ้นที่บ้านเดี่ยวหลังใหญ่ ตั้งอยู่ริมชายทะเลปราณบุรี
‘วิไล’ หญิงสาววัยยี่สิบห้าปี ทอดสายตามายังป้อมยามที่อยู่หน้าบ้าน
พลันสายตาปะทะเข้ากับร่างสูงใหญ่ของ ‘ลุงยอด’ ยามหนุ่มใหญ่วัยสี่สิบปี กำลังถือสายยางรดน้ำต้นไม้ในกระถางซีเมนต์ทอดแนวยาวขนานไปกับรั้วไม้สีน้ำตาล
วิไลสะดุดตากับโครงร่างสูงใหญ่ของลุงยอด ด้วยแกเป็นผู้ชายที่มีใบหน้าคมคร้ามหล่อเหลาสะดุดตา ตัวใหญ่มาก เนื้อตัวกำยำไปด้วยมัดกล้าม เพราะว่าแกมีนิสัยรักการออกกำลังกาย
ลุงยอดเคยบอกว่าทุกวันหลังเลิกงานแกมักจะแวะไปออกกำลังกายเป็นประจำ จึงไม่แปลกอะไรถ้าร่างกายของผู้ชายวัยสี่สิบปีคนนี้จะดูกำยำล่ำสันอย่างที่เห็น
“สวัสดีครับคุณนาย… ”
ขณะกำลังรดน้ำต้นไม้อยู่เพลินๆ จู่ๆ สายตาลุงยอดตวัดไปเห็นเรือนร่างสุดเซ็กซี่เย้ายวนใจของผู้เป็นเจ้าของบ้าน
ตอนนั้นวิไลเดินมาจนเกือบถึงป้อมยาม ในมือของหล่อนถือกระเช้าหวายสีแดงผูกด้วยโบว์สีเขียวสวยงาม ยื่นมาตรงหน้าร่างสูงใหญ่
“เมอรี่คริสต์มาสค่ะลุงยอด… สวัสดีปีใหม่ด้วยนะคะ… ขอให้มีความสุขนะคะ”
วิไลเหลือบมองเรือนร่างกำยำของลุงยอด ด้วยแกไม่ได้สวมเสื้อ เพราะว่าเพิ่งถอดเสื้อยืดออกเพื่อจะเปลี่ยนมาสวมเสื้อซึ่งเป็นเครื่องแบบยาม จึงเห็นแผงอกเซ็กซี่นัก แน่นนูนไปด้วยมัดกล้าม มีเส้นขนสีดำเป็นแพแผ่คลุมสุดเซ็กซี่
“ขอบคุณครับคุณนาย… ”
ลุงยอดรีบเอื้อมมือปิดน้ำ รีบวางสายยางแล้วหันมารับกระเช้าของขวัญจากคุณนาย
“ไม่เป็นไรจ้ะ… ทีหลังลุงไม่ต้องไหว้หนูนะคะ”
ที่วิไลต้องออกตัว ก็เป็นเพราะว่าลุงยอดคนนี้มีอายุมากกว่าหล่อนหลายปี
แต่ก็เข้าใจได้ว่าลุงยอดไหว้ในฐานะที่หล่อนเป็นคุณนายเจ้าของบ้านหลังนี้
“คุณทอมสั่งเอาไว้ตั้งแต่ก่อนไปอเมริกาว่าอย่าลืมหาของขวัญมาให้ลุงยอดกับลุงดำ… ”
วิไลกล่าว…
ปกติบ้านหลังนี่มียามสองคน สลับผลัดเปลี่ยนกันมาดูแลความปลอดภัยทุกวัน กลางวันเป็นลุงดำ ส่วนกลางคืนก็คือลุงยอดคนนี้เอง
“ขอบคุณอีกครั้งครับคุณนาย… แล้วนี่คุณทอมจะกลับมาวันไหนครับ… ”
ลุงยอดถามถึงสามีฝรั่งของวิไล ‘ทอม’ เป็นชาวอเมริกัน ปัจจุบันอายุหกสิบเก้าปีแล้ว ปีหน้าก็ครบเจ็ดสิบพอดี
ทอมเป็นพ่อม่ายที่มาเจอกับวิไลตอนมาเที่ยวเมืองไทยเมื่อปีก่อน ก่อนที่ทั้งสองจะตกหลุมรักกันแบบฟ้าผ่า แต่งงานกันแล้วมาซื้อบ้านหลังใหญ่ตั้งอยู่ริมทะเลของอำเภอปราณบุรี
สาเหตุที่ทำให้ทอมต้องเดินทางไปมาระหว่างอเมริกากับเมืองไทยบ่อยๆ ก็เพราะว่าทอมรีร้านขายวัสดุก่อสร้างอยู่ที่อเมริกา จึงต้องเดินทางกลับไปดูแลกิจการ และหลายๆ ครั้งก็ไปนานเหลือเกิน
ครั้งนี้ก็เช่นกัน…
ทอมหายไปนานเกือบสองเดือนแล้ว ทอดทิ้งวิไลให้นอนเดียวดายอ้างว้างอยู่เพียงลำพัง
“คุณทอมบอกว่าจะกลับหลังปีใหม่ค่ะลุงยอด”
วิไลตอบคำถามของลุงยาม แต่สายตาเผลอจ้องมองท้องที่มีคลื่นลอนซิกแพ็คดูเซ็กซี่สะดุดตา ปั้นไหล่หนาบึกบึน รับกับแขนที่มีเส้นเลือดปูดนูนเหมือนรากไม้อยู่ใต้ผิวหนัง
ลุงยอดจะรู้ไหม ว่าวิไลแอบชื่นชมอยู่ในใจว่าผู้ชายคนนี้ช่างดูเซ็กซี่สมชายชาตรี
“ถ้าคุณทอมกลับหลังปีใหม่… ก็คงอีกหลายวันนะครับ”
ลุงยอดชวนคุย จ้องมองคุณนายคนสวยด้วยความรู้สึกสงสารจับใจ เพราะว่าวิไลมักจะถูกผัวแก่ทิ้งให้อยู่บ้านลำพังบ่อยๆ
ดูเหมือนทอมจะไม่เข้าใจว่านอกจากเงินทองและความสุขสบายที่เขามอบให้… วิไลก็ยังต้องการสิ่งอื่น คือความสุขทางเพศเหมือนภรรยาคนอื่นๆ ที่พึงจะได้รับจากสามี
“แล้ววันนี้ป้าแช่มก็ไม่อยู่… ”
วิไลกล่าว ป้าแช่มเป็นคนใช้วัยสี่สิบที่ทำงานรับใช้อยู่ในบ้านหลังนี้มาปีกว่า
“อ้าว… แล้ววันนี้ป้าแช่มไปไหนครับ”
ลุงยอดไม่รู้เพราะว่าแกเพิ่งมาเข้ามารับช่วงในกะค่ำ จึงไม่เห็นตอนที่ป้าแช่มออกจากบ้านไปเมื่อตอนบ่าย
“ป้าแช่มไปตั้งแต่บ่ายแล้วจ้ะ… ญาติแกที่อยู่ต่างจังหวัดเสียกะทันหัน… ”
วิไลบอกถึงสาเหตุที่ป้าแช่มไม่อยู่ สายตาของลุงยอดเผลอมองทรวงอกอวบใหญ่ เบียดกันแน่นอยู่ในเสื้อบางๆ คอกว้างจนเห็นร่องนมมหึมา
ลุงยอดเห็นแม้กระทั่งปลายปทุมแทงตุงบอกตำแหน่งยอดถันทั้งสองข้าง เพราะว่าภายใต้เสื้อบางๆ นั้นเปล่าเปลือยโนบรา หล่อนไม่ชอบสวมเสื้อใน
“วันนี้คุณนายอยู่คนเดียวคงเหงาแย่เลย… ถ้ามีอะไรให้ผมช่วย… เรียกผมได้ตลอดเวลานะครับ… ”
ถ้าวิไลเป็นคนคิดมากสักนิด จะรู้ว่าประโยคที่ได้ยินเมื่อครู่นี้มีความหมายแปลกๆ ซ่อนอยู่… ลุงยอดอยากช่วย