7.
988 คำ
การมาสำรวจพื้นที่ของกำนันแสนถือว่าได้ผลดีเกินคาด เมื่อพบว่ามีการลักลอบตั้งบ่อนไก่ชนขึ้นจริงในหมู่บ้านหนึ่ง
“ เอายังไงดีคุณปลัด เห็นกันจะจะ คาหนังคาเขาแบบนี้ ” กำนันแสนหันไปถามปลัดหนุ่มข้างตัวหลังจากแอบซุ่มอยู่นาน
“ จับเลยสิครับ กำนันจะว่าไง ? ”
“ จะว่าไงได้ล่ะครับ จับก็จับเลยสิ ว่าไงก็ว่าตามกันอยู่แล้ว ผมจะได้แจ้งไปที่โรงพักขอกำลังตำรวจมาสนับสนุน..ได้สนุกกันล่ะที่นี่ ”
กำนันยกโทรศัพท์กดโทรออกอย่างหมายหมั่น แต่จ่อยที่เงียบมาตลอดทางกำลังเริ่มเป็นทุกข์ใจตาขวากระตุกเหมือนเป็นลางนึกเป็นห่วงใครบางคนที่บ่นอยากดูไก่ชนเมื่อคืน เพราะบ่อนถูกกวาดล้างจนหมดทำให้อดดูมานานแล้ว แต่เมื่อคืนพอตนเองเผลอหลุดปากออกไปว่าจะมีบ่อนไก่ตั้งชั่วคราวที่นี่ พี่กุ้งนางของจ่อยถึงกลับดีใจจนออกนอกหน้า มือกำลังล้วงกระเป๋าหยิบเอาโทรศัพท์ออกมาหวังจะโทรไปแจ้งสถานการณ์เพื่อเตือนภัย
ส่วนกำนันแสนยกโทรศัพท์ของตัวเองกดโทรออกหลายครั้ง แต่ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะต่อสัญญาณติด
“ ปัดโธ่! ถึงว่าสิทำให้โทรไม่ติดสักที ดันลืมเติมเงินนี่เอง คนยิ่งรีบๆ อยู่! ” แสนนึกโมโหอยากจะปาโทรศัพท์ของตัวเองทิ้ง แต่เมื่อมองเห็นโทรศัพท์ในมือของจ่อย กำนันแสนจึงคว้าไปใช้อย่างถือวิสาสะ
“ ไอ้จ่อยเอาโทรศัพท์ของเอ็งมายืมหน่อยสิ ”
จ่อยได้แต่ยืนอ้าปากค้างจะห้ามก็ไม่ทัน เพราะโทรศัพท์ของตนไปอยู่ในมือของแสน โดยที่ตัวเองยังไม่ทันได้โทรเสียด้วยซ้ำ
ฝ่ายแสนเมื่อได้โทรศัพท์ก็ต่อติดในบัดดล ได้ใจความว่าทางปลายสายกำลังส่งกำลังตำรวจเข้าร่วมจับกุมนักพนันในอีกไม่ช้า จ่อยยิ่งทวีความกังวล แถมหนังตาข้างขวาก็กระตุกหยิกๆ เหมือนจะบอกเหตุอะไรสักอย่าง
‘ เพี้ยง! ขออย่าให้สิ่งที่จ่อยคิดเป็นจริงเลย ’
แต่คำขอของจ่อยดูจะไม่เป็นผล เพราะกุ้งนางกำลังลากแขนเพื่อนสาวเดินเข้าโรงนา อีกทางหนึ่งเสียงเฮของคนจำนวนไม่น้อยเชียร์ลั่นสะท้านโรงนาเก่าที่ถูกดัดแปลงเป็นสังเวียนไก่ชนชั่วคราว ทำให้หญิงสาวรีบมุ่งตรงไปยังกลุ่มคนที่กำลังรายล้อมเป็นวง
“ เร็วสิ! ยัยเนตร มัวชักช้าเดี๋ยวก็ไม่ทันกันพอดี ” เสียงเชียร์มันกระตุ้นต่อมยิ่งทำให้อยากดูกุ้งนางรีบสาวเท้าเร็วขึ้นมือข้างหนึ่งกึ่งลากกึ่งจูงแขนเนตรดาวให้เดินตามอย่างเร่งรีบจนขาแถบขวิด
“ เดี๋ยวๆ กุ้งนางจะรีบไปไหนของแก ไหนบอกจะมาธุระ แล้วนี่อะไร ? อย่าบอกนะว่าธุระของแกมันคือ...” เนตรดาวมองไปที่กลางสังเวียนที่ไก่สองตัวกำลังตีกันเมามันสร้างความหรรษาให้คนดูยิ่งนัก และแน่นอนมันต้องมีการพนันเข้ามาเกี่ยวข้องด้วย
“ ก็ใช่นะสิ เร็วเข้าเถอะน่า มวยคู่เอกของวันนี้เลยนะ ” เนตรดาวสายหน้าอย่างระอา เมื่อถูกลากให้มายืนตรงขอบสนามภายในสังเวียนวงกลมนั้น แสดงว่าเธอถูกหลอกให้มาเป็นเพื่อนอีกแล้วสิ
“ กุ้งนาง! ฉันถามจริงๆ เถอะทำไม ? แกถึงชอบนักนะไอ้ไก่ชนมันสนุกตรงไหนเหรอ ? ” เนตรดาวสะกิดแขนเพื่อนที่กำลังส่งเสียงเชียร์อย่างสนุกสนาน
“ ทำไมล่ะแกไม่ชอบเหรอมันส์…จะตาย ”
“ ใครจะไปชอบ แล้ว...ก็หวังว่าแกคงไม่ได้ลงพนันกับเขาด้วยหรอกนะ ” เนตรดาวกระตุกแขนเพื่อนให้หันมามองตนเองอย่างคาดคั้น
“ รับรอง! เรื่องนั้นไม่เคยอยู่ในหัวคิดของฉันสักนิด ฉันรู้ว่าอะไรควรหรือไม่ควร ที่ฉันชอบดูไก่ชนเพราะคิดว่า..มันเป็นศิลปะป้องกันตัวที่ธรรมชาติสร้างให้กับสัตว์ ”
“ ศิลปะหรือทรมานสัตว์กันแน่ แกดูไก่ตัวนั้นสิถูกจิกจนหัวบวมปูดแล้วนั้น ” เมื่อได้ยินแบบนั้นเนตรดาวก็เบาใจ แต่ชี้ให้ดูไก่ตัวที่หัวบวมปูด เมื่อหมดยกเจ้าของไก่ตัวนั้นก็ใช้เข็มเจาะตรงที่มีเลือดคั่งพร้อมกับก้มลงดูดเลือดที่คั่งออก เนตรดาวเบือนหน้าหนีรู้สึกถึงกลิ่นคาวเลือดจนคลื่นเ**ยน ต่างจากกุ้งนางที่เห็นภาพแบบนั้นจนชินตา
“ กุ้งนางเขากำลังทำอะไรกับไก่ของเขา ? ” ถึงจะรู้สึกผะอึดผะอมแต่เนตรดาวก็อดถามด้วยความสงสัยไม่ได้
“ เจ้าของกำลังช่วยเอาเลือดที่คั่งออกอยู่ มันไม่เป็นอะไรหรอกน่า ตัวนั้นนะมันชื่อ’ ฟ้าลั่น ’เชื่อไหมมันไม่เคยแพ้ใครส่วนอีกตัวเป็นผู้ท้าชิงชื่อเจ้า ‘ หงอนแดง ’ ตัวนี้ก็ไม่เบาค่อยสมน้ำสมเนื้อหน่อย..แกว่ามั้ย ? ”
เนตรดาวมองไปที่ไก่ทั้งสองตัว มันช่างสมน้ำสมเนื้อเหมือนกับที่กุ้งนางพูดไว้ไม่มีผิด เพราะสภาพที่ยับเยิบพอกัน แต่ยังไม่มีฝ่ายหนึ่งฝ่ายใดถอย เกมจึงดำเนินต่อไป
เสียงสัญญาณเริ่มยกใหม่กะลาที่เจาะรูตรงกลางถูกยกขึ้นมาวางบนผิวน้ำ เจ้าของไก่ทั้งสองตัวก็ปล่อยให้มวยคู่เอกเข้าหากันเสียงเชียร์เฮดังลั่นไปทั้งสังเวียนอีกครั้ง
ขณะบรรยากาศภายในโรงนากำลังสนุกสนานอยู่ๆ พลันก็มีเสียงนกหวีดดังสนั่นแทรกขึ้นเหล่านักพนันทั้งหลายหยุดชะงักและเงียบเสียงทันทีทันใด แต่ไม่เกินสองวินาทีก็เกิดความโกลาหลขึ้นเมื่อชายในชุดกากีสี่ถึงห้านายปรากฏตัว และกำลังโอบล้อมกลุ่มคนรอบสังเวียนนั้น
“ ปี๊ด!! หยุด! ห้ามขยับ ตำรวจล้อมไว้หมดแล้ว ”
- ผู้เขียน
