เมี้ยนตรงเข้าไปกอดร่างเล็กที่ซุกในกองผ้าห่ม เพียงแค่นั้นกุ้งนางก็ผวาซุกอกเหี่ยวของเมี้ยน แต่มันกลับอบอุ่นและรู้สึกปลอดภัยในความรู้สึกของกุ้งนาง วงแขนเรียวโอบรัดเอวหนาพร้อมกลับซุกหน้าลงเวลาที่เห็นฟ้าแลบ
“ ไม่ต้องกลัวนะคะป้าอยู่นี้แล้ว ”
“ ป้าเมี้ยนห้ามไปไหนนะ ห้ามไป ฉันไม่ยอมให้ใครเอาป้าไป ” กุ้งนางพูดเสียงสั่น น้ำตาคลอ ภาพในวันเก่ากำลังชัดขึ้นอีกครั้ง
“ ไม่ไปค่า ป้าไม่ไปไหน ป้าจะอยู่กับคุณหนู ป้าไม่ทิ้งคุณหนูเด็ดขาด คุณหนูไม่ต้องกลัว ไม่ต้องร้อง เข้มแข็งเข้าไว้อย่างที่คุณแม่บอก จำได้ไหมค่ะ ” เมี้ยนกอดศีรษะเล็กของหญิงสาวแนบกับอกพร้อมกับยกมือลูบหลังไหล่อย่างปลอบโยน
“ จำได้… ฉันจำได้ แต่ฉันกลัว ฉันไม่อยากเสียใครอีก พ่อล่ะ! พ่อกลับมาหรือยัง ? ” หญิงสาวลนลานร้องหาคนเป็นพ่อน้ำเสียงเครือด้วยความกลัวที่จะต้องสูญเสียคนสำคัญไปอีกคน
“ ยังค่ะ ใจเย็นๆ นะคะ มีไอ้จ่อยไปด้วยทั้งคนไม่ต้องห่วง อีกเดี๋ย
