15.

1123 คำ

“ งั้นก็ดีแล้ว พาปลัดไปกินข้าวกินปลาได้แล้ว ไอ้จ่อยมันเดินมาบอกว่าอาหารพร้อมแล้ว” “ พ่อพาปลัดไปก่อนเถอะ ฉันขอเก็บของพวกนี้ก่อน ” กุ้งนางหันไปสนใจกล่องยาตรงหน้า “ ของพวกนั้นเอาวางไว้ก่อน เดี๋ยวค่อยมาเก็บทีหลังก็ได้ ไปกินข้ากันก่อนดีกว่า พ่อหิวจนไส้จะขาดอยู่แล้ว ” เพราะวันนี้แสนต้องเสียแรงไล่จับพวกนักพนันไก่ชนไปเยอะทำให้รู้สึกหิวเร็วกว่าปกติ “ กินข้าว! เออ..คือช่วงนี้ฉันกำลังคุมอาหารอยู่นะจ๊ะ ขอไม่กินได้ไหม ” คนเป็นลูกทำหน้าเบ้น้ำลายฝืดคอขึ้นมาทันทีเมื่อนึกถึงกับข้าว “ ไม่ได้! เรานี่จริงๆ มีแขกมาทั้งทีมันเสียมารยาท หัดรักษาหน้าพ่อไว้มั้งสิ เชิญปลัดที่โต๊ะเลยครับ ” หลังจากตำหนิหญิงสาวกำนันก็หันมาชวนแขกหนุ่มไปที่โต๊ะอาหาร โดยไม่สนใจว่าคนรั้งท้ายจะอยากตามมากินด้วยหรือไม่สักนิด เมื่อทุกคนนั่งประจำที่ ประมุขของบ้านก็เร่งให้จ่อยตักข้าว เพราะกลิ่นอาหารบนโต๊ะวันนี้ช่างยั่วน้ำลายดีแท้ “ เชิญตามสบายเลยครับปลัด...อ้าว! ไอ้จ่อยมัวยืนนิ่งเป็นเสาหินอยู่ทำไม ตักข้าวสิ ” จ่อยรีบกุลีกุจอตักข้าวให้แขกก่อนจะมาถึงจานของกุ้งนาง “ ของฉันเอานิดเดียวนะจ่อย วันนี้รู้สึกอิ่มๆ ยังไงชอบกล ไม่ค่อยหิวเท่าไร ” ลูกน้องลูกพี่เงยหน้าขึ้นสบตาอย่างมีความนัย “ ส่วนข้าขอข้าวเพิ่มอีกหน่อย เอ็งตักให้น้อยไป วันนี้ดูท่ากับข้าวน่าจะอร่อยน่ากินทุกจาน ” กำนันมองอาหารบนโต๊ะ กลิ่นหอมของอาหารที่ลอยเตะจมูกเรียกน้ำย่อยให้หลั่ง จนต้องสั่งให้จ่อยเติมข้าว “ ไหนดูสิวันนี้เมี้ยนทำอะไรให้กินมั้ง ลองจานนี้ก่อนดีกว่า ” เจ้าของบ้านประธานหัวโต๊ะกำลังจะตักอาหารจานแรกที่เป็นปลาอะไรสักอย่างทอดกระเทียมช้อนที่กำลังจะตักปลาชะงักเมื่อคนเป็นลูกร้องห้ามเสียงหลง “ อย่าพ่อ! ” “ เป็นอะไรกุ้งนาง ? ร้องจนตกใจหมด เกรงใจปลัดเขามั้งสิ ” แสนวางช้อนยกมือข้างหนึ่งขึ้นทาบอกทันที “ ฉันไม่ได้เป็นอะไรหรอกจ๊ะ แค่อยากจะบอกว่าจานนั้นนะมันเป็นของทอด คนมีไขมันมากๆ อย่างพ่อ กินไม่ดีหรอก ลองจานนี้ดีกว่า ” หญิงสาวเลื่อนจานผัดผักไปตรงหน้ากำนันแต่กำนันก็รั้นอยากจะกินปลา “ มันก็พอกันแหละ แต่ข้าอยากลองชิมจานนี้ถึงจะเป็นของทอดแต่มันก็เป็นปลานะ แค่วันเดียวไขมันคงไม่ขึ้นอีกสักเท่าไหร่หรอก ” ปากว่ามือก็ตักปลาใส่ปาก คนที่ออกปากห้ามได้แต่กลืนน้ำลาย “ อร่อยจริงๆ ด้วย เนื้อปลากรอบนอกนุ่มใน เอ็งใช้ปลาอะไรทำ ใช่ปลาบู่หรือเปล่าเมี้ยน ? ” รสชาติของอาหารที่ถูกลิ้นทำให้กำนันหายเคืองเมี้ยน เรื่องที่ปล่อยให้กุ้งนางออกไปก่อเรื่องมาเล็กน้อย “ ไม่ใช่ปลาบู่หรอกจ๊ะกำนัน ” เมี้ยนที่ยิ้มหน้าบาน เพราะตั้งใจจะแก้ตัวด้วยเมนูพิเศษเป็นการเอาใจ กำนันจะได้ลดความขุ่นเคืองลง “ ไม่ใช่ปลาบู่ แล้วมันเป็นปลาอะไร ข้าว่าเนื้อมันก็อร่อยดีนะเมี้ยน ” กำนันตักข้าวใส่ปากเคี้ยวตุ้ยๆ “ ปลาที่ทอดกระเทียมนั้นคือปลาจุมพรวดนะจ๊ะ ” เมี้ยนตอบ “ ปลาอะไรหรือครับ ชื่อแปลกดี ” ปลัดหนุ่มที่มาจากในเมืองหันไปถามเมี้ยนด้วยความสงสัย ส่วนคนที่ถูกถามกำลังอึกอัก เพราะชื่อแบบบ้านๆ ของมันอาจจะฟังดูไม่เพราะไปสักหน่อย แต่จ่อยที่ยืนอยู่ข้างๆ กลับเป็นฝ่ายเสนอหน้าแย้งตอบเสียเอง “ ปลาจุมพรวดก็ปลาตีนนั่นแหละปลัด เคยเห็นหรือเปล่าล่ะ ? ” ข้าวในปากที่กำลังเคี้ยวอย่างอร่อยๆ ของกำนันชะงักขึ้นมาทันที มโนเห็นภาพหน้าไอ้ปลาตีนของไอ้จ่อย ทำให้รู้สึกฝืดคอจนต้องยกแก้วน้ำขึ้นดื่มอึกใหญ่ เหล่ตามองไปทางสองป้าหลานที่ยังเสนอหน้ายืนยิ้มหน้าบานด้วยกันทั้งคู่ ทำให้ต้องหันมาทางบุตรสาวที่เอาแต่ก้มหน้าซ่อนขำ ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเป็นฝีมือใครที่เชิญท่านปลาตัวนี้มาขึ้นโต๊ะ จะโวยวายคนในบ้านก็กลัวจะเสียหน้าเจ้าของบ้านจึงต้องนิ่งแล้วชวนให้ปลัดชิมกับข้าวจานอื่นแทน “ เออ..ผมว่าพอกินไปมันก็รสชาติงั้นๆ รู้สึกฝืดคอพิกล! ปลัดลองชามนี้ดีกว่า ? ” กำนันหันไปเลื่อนอาหารในชามถัดมาที่ดูสีสันจัดจ้าน “ ไหนลองชามนี้สิ ท่าทางรสจัดจ้านดูน่ากิน ” แสนเลื่อนถ้วยแบ่งไปใกล้ชาม “ แต่ฉันว่ารสมันอาจจัดไป พ่อจะแสบท้องนะ ” ลูกสาวแย้งขึ้นอีกแต่คนเป็นพ่อก็ยังไม่เข็ด “ แต่พ่อว่ามันน่ากินไม่ใช่เล่น.. เขาเรียกอะไรนะเมี้ยน ? ” ปากถามเมี้ยนมือก็หยิบช้อนกลางคนน้ำแกง “ ต้มแซบจ๊ะกำนัน ” เมี้ยนตอบหน้าบานเมื่อเห็นแสนพยักหน้าอย่างพอใจ แล้วตักใส่ถ้วยแบ่งของตัวเอง แสนตักน้ำแกงขึ้นซด เมื่อลิ้นสัมผัสน้ำแกงคำแรกถึงกับร้องอืออ้า เพราะรสชาติมันแซบถูกลิ้น สมชื่อ “ วันนี้แปลกแฮะ พึ่งรู้นะว่าเอ็งก็ทำอาหารอร่อยกับเขาเป็น ต้มแซบนี่ก็รสชาติใช้ได้ เข้าใจเอากบมาทำ ข้าเคยกินแค่กบผัดเผ็ดแบบนี้ก็อร่อยไปอีกแบบ คุณปลัดทานกบเป็นไหม ? ลองสักหน่อยซิครับ ” กำนันตักน้ำแกงใส่ถ้วยแบ่งส่งให้ปลัดหนุ่ม “ ก็พอได้นะกำนัน ผมก็เคยกินแต่กบผัดเผ็ดเหมือนกำนันว่า ลองต้มแซบฝีมือป้าเมี้ยนดูบ้างสิว่าจะอร่อยเหมือนที่กำนันบอกจริงหรือเปล่า ” แม้จะกังวลว่าจะแสบแผลในปากแต่ก็อยากจะลองอาหารตรงหน้า ด้วยสีสันและกลิ่นหอมที่ลอยกระทบจมูกมันช่างยั่วน้ำย่อย บวกกับความหิวเพราะตั้งแต่เช้ามีแค่กาแฟตกถึงท้องเพียงแก้วเดียว แล้วไหนจะต้องออกแรงเล่นไล่จับกับยัยตัวแสบตรงหน้าอีก ยิ่งเห็นกำนันแสนซดน้ำแกงเสียงดังโฮก ยิ่งทำให้อยากลองรสชาติฝีมือเมี้ยน พอน้ำแกงสัมผัสลิ้นก็ไม่ผิดหวังจริงๆ เพราะรับรู้ถึงความแซบของรสชาติที่อร่อยแปลกลิ้น

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more