ตอนที่ 5.มันไม่ใช่เรื่องบังเอิญ แต่มันคือทางเดินของพระเจ้า
ครินต์จิบกาแฟระหว่างรอให้อาหารมื้อเที่ยงมาเสิร์ฟ วันนี้เขานึกเบื่อที่จะกินอาหารหรูในร้านอาหารระดับสี่ดาว หรือห้าดาว เขาเลยเลือกที่จะกินอาหารมื้อเที่ยงในร้านค้าข้างทางแทน ร้านที่มีคนพลุกพล่านอยู่ด้านนอกพอสมควร เขานั่งมองอาณาจักรตัวเองผ่านกระจกใส ที่แห่งนั้นคือขุมกำลังที่บิดาส่งต่อมาให้ เขาอยากให้รัตนไพศาลกิจกรุ๊ปยั่งยืนสืบต่อชั่วลูก ชั่วหลาน มีผู้คนหลักพันที่พึ่งพาใบบุญของรัตนไพศาลกิจกรุ๊ปอยู่
“หิวชะมัด หากไม่เพราะว่าผมอยู่แถวนี้นะครินต์ ผมคงไม่ท่อสังขารฝ่าเปลวแดดมาหาคุณหรอก” เขตต์บ่นตอนที่หย่อนก้นลงนั่งบนเก้าอี้แล้ว เขาสอดมือล้วงกระเป๋า หยิบผ้าเช็ดหน้ามาซับเหงื่อที่หน้าผาก
“นานๆ จะเจอกันสักที จะอารมณ์เสียทำไมวะ”
“นั่นสิ พวกเราไม่เจอกันมาเกือบสามปีแล้วนี่หว่า” เขตต์ตอบ แล้วก็ฉวยแก้วน้ำเย็นเฉียบที่เมฆรินวางไว้ให้มาดื่มแก้กระหาย
