จัดฉากรักวิวาห์ลวง

ตอนที่ 3.โลกมันกลม

พอใจถอนใจแรงๆ หากเธอยังอยู่ที่บ้านหลังนี้ ตนเองคงไม่มีวันอยู่ได้อย่างสงบ เธอมองประตูที่สั่นสะเทือนเพราะแรงตบบิดา แล้วก็ตัดสินใจ ในนาทีนั้นเอง

กระเป๋าเดินทางที่ไม่เคยถูกหยิบมาใช้ นับตั้งแต่วันที่มารดาจากไป ความสุขที่เคยมีอันตทานหายไปทั้งหมด ยิ่งมีสองแม่ลูกนั่นแทรกเข้ามาด้วย พอใจแทบหาความสุขไม่เจออีกเลย

เธอใช้หลังมือปาดคราบฝุ่น แล้วก็จัดการเปิดกระเป๋า ฉวยเสื้อผ้าที่อยู่ใกล้สุดยัดใส่ในนั้น ขณะที่ตะแคงหูฟังเสียงบิดาไปด้วย

พร้อมโมโหจัด เขาส่งเสียงเรียกบุตรสาวดังขึ้นเรื่อยๆ แต่พอใจก็ยังนิ่งเฉย

“แม่เดือน เอากุญแจห้องยัยพอมาให้ผมทีสิ” พร้อมหมดความอดทน พอใจจะใช้สงครามเย็นตอบโต้เขาครั้งนี้ไม่ได้ เสียงบิดาสั่งดังลั่น พอใจแค่นยิ้มในที่สุดวันนี้ก็มาถึง เธอพยายามประคับประคองแล้วนะ สายสัมพันธ์ที่สั้นจนกุดแบบนี้ คงถึงคราวสะบั้นลงสักที

พอใจเปิดประตู ลากกระเป๋าเดินทางออกมาด้วย

“พ่อไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้นหรอกค่ะ พอจะไปเอง เชิญพ่อเสวยสุขกับคนของพ่อไปเถอะค่ะ”

พร้อมชะงัก “แกจะทำอะไรหะ!!”

“พ่ออยากให้พอไปจากที่นี่นักไม่ใช่เหรอคะ พอจะไปค่ะ ทีนี้พ่อกับคนของพ่อคงสบายใจขึ้น” พอใจเชิดหน้าตอบ

“ถ้าแกก้าวออกจากบ้านหลังนี้ ฉันจะไม่ยกอะไรให้แกสักชิ้น” พร้อมข่มขู่ หวังให้พอใจเปลี่ยนใจ

พอใจเชิดหน้ายิ้มมุมปาก “พอไม่เคยต้องการของของพ่อเลยค่ะ แต่อะไรที่เป็นของแม่พอ พ่ออย่าหวังว่าจะยกให้คนอื่น” เสียงพอใจแข็งกร้าวจนพร้อมสะดุ้ง

“อวดดี!!”

“ค่ะ พอเป็นคนแบบนั้น อยู่กันดีๆ นะคะ สักวันพอจะกลับมาท้วงของของแม่พอคืน”

พอใจสะบัดหน้าใส่ พยายามกลั้นน้ำตาไว้

“ฉันไม่ยกอะไรให้แกทั้งนั้น” พร้อมตะโกนตามหลัง

“เอาที่พ่อสบายใจเลยค่ะ ของแม่พอ พ่อเก็บไว้ดีๆ นะคะ สักวันพอจะกลับมาเอา” เธอยอมเป็นลูกอกตัญญู ในเมื่อบ้านหลังนี้ไม่มีใครต้องการให้เธออยู่ พอใจเลยเลือกที่จะเดินออกไป เธอมีความลับ ที่ยังเปิดเผยไม่ได้

“คุณพ่อคะ ที่พี่พอพูดหมายถึงอะไรคะ?” แป้งร่ำกระซิบถามบิดา

พร้อมเม้มปาก เขาเองก็มีความลับที่ยังไม่ได้บอกเดือนฉายหรือแป้งร่ำเหมือนกัน “ไม่มีอะไรหรอกลูก” และเขาก็เลือกที่จะปิดบังต่อ

ตอนที่ 3.โลกมันกลม

พอใจล้วงโทรศัพท์กดเรียกแท็กซี่จากแอพพลิเคชันดังเจ้าหนึ่ง เธอยืนพิงกระเป๋าเดินทาง ก้มหน้ามองปลายเท้า เหมือนตรงจุดนั่นมีของสำคัญตกอยู่

หัวใจพอใจเต็มไปด้วยน้ำตาที่ไหลมากองอยู่ในอก

เธออดคิดถึงช่วงเวลาที่มารดายังมีชีวิตอยู่ไม่ได้ ช่วงเวลานั้นพอใจไม่เคยรู้จักกับความทุกข์เลย มารดาผู้แสนดีของเธอมอบความรักและความปลอดภัยให้ จนพอใจไม่เคยคิดว่าต้องเตรียมใจรับความเปลี่ยนแปลงที่จะเกิดขึ้น หลังมารดาลาโลกไปเลย

วันที่มารดาจากไป พอใจเพิ่งรู้ตัวว่า ตลอดเวลาที่บิดาใช้ชีวิตอยู่กับตนเองและแม่ ท่านซ่อนเรื่องเลวร้ายบางอย่างไว้เบื้องหลัง เรื่องที่หากมารดารู้ ท่านเองก็คงไม่อยากเชื่อ บิดาผู้แสนดี กลายเป็นอีกคนที่พอใจคิดไม่ถึง

“บนโลกนี้ ผู้ชายไว้ใจไม่ได้สักคน” พอใจบ่นพึมพำ

บิดาที่เคยใจดี กลับโมโหและเกรี้ยวกราด พ่อไม่เคยฟังเธอพูดอีกเลย นับตั้งแต่พาสองแม่ลูกนั่นเข้ามาอยู่ใต้ชายคาเดียวกัน

“พ่อก็โง่จนมองไม่ออก ผู้หญิงสองคนนั่นดัดจริตที่สุด” ความเกลียดที่มีต่อสองแม่ลูกนั่นพอใจพยายามอดกลั้นไว้แล้วนะ

ไม่ใช่เพราะเธอมีความอดทนไม่พอ

แต่เพราะเธอไม่จำเป็นต้องทนกับความจอมปลอมนั่นเลย

ในเมื่อบิดามีใจรักสองแม่ลูกนั่นมากกว่าเธอ เธอก็จำต้องปล่อยให้พวกเขามีความสุขด้วยกัน โดยไม่มีเธออยู่คอยขวางตา

บิดากล้าที่จะออกปาก พอใจไม่ได้หวังอยากได้ทรัพย์สมบัตินั่นเลย แต่อะไรที่เป็นของเธอ เธอจะไม่ยอมยกให้สองแม่ลูกนั่นแม้แต่ชิ้นเดียว

รอให้เธอเคลียร์ตัวเองก่อน

วันที่เธอพร้อม เธอจะกลับมาทวงทุกอย่างของตัวเองคืน

พอใจทรงตัวยืน เมื่อมีแสงสว่างจากไฟหน้ารถยนต์ส่องมาที่ตนเอง ความเข้าใจของเธอคือรถที่เรียกในแอพ’ มาถึงแล้วนั่นเอง

“อ้าว เธอยังไม่ไปอีกเหรอพอ?” แป้งร่ำถาม ตอนที่เดินมาหยุดอยู่ข้างๆ

พอใจขมวดคิ้ว มองแป้งร่ำตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า วันนี้น้องสาวต่างแม่ของเธอแต่งตัวสวยเกินกว่าจะไปนั่งทำงานในออฟฟิต พอใจสะบัดข้อมือมองหน้าปัดนาฬิกาข้อมือตัวเอง พลางเลิกหัวคิ้วขึ้นสูง

“วันนี้เธอไม่ไปทำงานเหรอ สายแล้วนะ”

แป้งร่ำไม่ได้ตอบ กรีดปลายนิ้วขึ้นยกบังริมฝีปาก ตอนที่กระซิบเสียงแผ่วๆ ตอบพี่สาวต่างแม่ “วันนี้แป้งมีนัดสำคัญ อีกเดี๋ยวเธอก็น่าจะเห็น นัดครั้งนี้สำคัญแค่ไหน ไม่ต้องอิจฉาแป้งนะ หากแป้งคว้าไว้ได้ บ้านหลังนี้ที่เธออยากได้นักหนาก็เอาไปเลย”

พอใจอ้าปากพะงาบๆ ยังไม่ทันได้ตอบโต้ แป้งร่ำก็วิ่งถลาออกไปเสียแล้ว

“เชอะ!! บ้านหลังนี้เป็นของแม่ฉันยะ!!” พอใจพึมพำตามหลัง เธอกำหูกระเป๋า เมื่อมีรถยนต์อีกคันแล่นมาจอดต่อท้าย เธอออกแรงลากกระเป๋าพยายามไม่สนใจใครอีกคนที่ก้าวเท้าลงจากรถยนต์หรูคันนั้น

ครินต์ขมวดคิ้ว เขาเพ่งมองใครบางคนตาเกือบหลุดออกจากเบ้า เขาจำได้ไม่มีทางพลาด ผู้หญิงปริศนาคนนั้น คนที่เขานอนกกหล่อนไว้ทั้งคืน เขาเผลอชั่วแว๊บเดียว หล่อนก็อันตทานหายไปจากห้องนอนเสียแล้ว

เขากดเปิดประตู ก้าวลงจากรถยนต์ พยายามจะมองผู้หญิงคนนั้นให้ชัด แต่ทว่า...

“คุณครินต์ลงมาทำไมคะ สายแล้วค่ะ ถ้าสายกว่านี้แป้งเกรงว่าจะน่าเกลียด” แป้งร่ำยืนขวางทาง แถมส่งเสียงน่ารำคาญจนครินต์นึกฉุน วันนี้ผู้ช่วยของเขามีธุระ ครินต์ไม่คิดเหมือนกันว่าผู้ช่วยชั่วคราวของเขาจะเป็นแป้งร่ำ

พอใจเอียงหน้ามามอง ขาเธอสั่นพั่บๆ

หน้าเธอซีดลงเรื่อยๆ ภาพซ้อนทับบางอย่างในใจ เด่นชัดขึ้นมาดื้อๆ เค้าโครงหน้าเลือนรางในความทรงจำ ค่อยๆ ผุดขึ้นมาและชัดเจนขึ้น พอใจยืนเหวอ มือที่จับหูกระเป๋าหมดแรงลงดื้อๆ เธอพยายามดึงสติ ลากขาสั่นๆ เดินตรงไปที่รถยนต์ที่เปิดประตูรอ

‘คงไม่ใช่หรอก โลกไม่ได้กลมขนาดนั้น’

พอใจปลอบใจตัวเอง พยายามข่มความตื่นตระหนก

“ออกรถเถอะค่ะ ช่วยไปส่งที่...” พอใจบอกคนขับด้วยเสียงที่แผ่วหวิว

“ไม่สบายใช่ไหมครับ หน้าคุณซีดมากเลย” คนขับรถยนต์ท่าทางสุภาพย้อนถามเสียงผสมความเป็นห่วง

พอใจยิ้มแหยๆ ส่งให้ผ่านกระจกมองหลัง “แค่เหนื่อยค่ะ ฉันไม่เป็นอะไร” เธอก้มหน้าลง ตอนที่รถยนต์วิ่งผ่านหญิง ชายที่ยืนอยู่ข้างรถ

“คุณครินต์มองอะไรคะ?”

แป้งร่ำสะกดความไม่พอใจไว้ไม่อยู่ เธอลืมตัวโพล่งถามเสียงดัง

หากเป็นเวลาปกติ แป้งร่ำน่าจะโดนตำหนิจากครินต์ไม่มากก็น้อย แต่เวลานี้ความสนใจของเขาจดจ่ออยู่ที่ใครอีกคนที่เพิ่งผ่านหน้าไปอย่างเฉียดฉิว

“ผู้หญิงคนนั้นใคร เธอรู้จักเขาไหมแป้งร่ำ?” ครินต์ไม่ได้ตอบ เขาถามแป้งร่ำกลับ

“คุณครินต์อยากรู้ไปทำไมคะ!!” แป้งร่ำตอบเสียงกระแทก ความสนใจของครินต์ที่มีต่อพอใจแสดงออกแบบปิดไม่มิด

“เธอรู้จักหรือเปล่าละ ถ้าไม่รู้ก็แล้วไป” ครินต์ถามเสียงแข็ง สีหน้าเขากระด้างขึ้นจนแป้งร่ำเริ่มรู้สึกตัว

คนตรงหน้าเป็นคนถือดี เขาไม่ชอบที่จะถูกขัดใจ เวลานี้คงไม่เหมาะหากเธอจะตะบึงตะบอน

“พี่สาวของแป้งเองค่ะ พี่พอย้ายไปอยู่ที่อื่น คุณพ่อแป้งกำลังหัวเสียเลยค่ะ” แป้งร่ำลดเสียงอ่อนลง ก้มหน้าซ่อนความไม่พอใจไว้

“ไม่เคยรู้มาก่อนว่าเธอมีพี่สาวด้วย เอะ! เดี๋ยวนะ ในประวัติเธอ เธอลงว่าเป็นลูกคนเดียวนี่นา” ครินต์ท้วง ประวัติคนที่ต้องใกล้ชิดเขา เขาเห็นผ่านตาบ้างเล็กน้อย แต่ครินต์เป็นคนความจำดี เขาเลยพอจะจำได้ รายละเอียดที่ว่านั่น

“ลูกติดคุณพ่อค่ะ ไม่ใช่พี่สาวแท้ๆ” แป้งร่ำรีบแก้ตัว

“อ้อแบบนี้เอง” ครินต์พยักหน้า

“รีบไปเถอะค่ะคุณครินต์ สายแล้ว” แป้งร่ำรีบเร่ง หากสายไปกว่านี้ คนที่โดนตำหนิคงไม่พ้นตัวเอง

ครินต์เดินกลับขึ้นรถยนต์ เขาไม่พูดอีกเลย ท่าทางใช้ความคิดจนหัวคิ้วชนกันนั่น ทำให้แป้งร่ำรู้สึกแปลกๆ