ในเวลาเดียวกัน ภัทรตากำลังจะเตรียมตัวเข้านอนแล้ว เธอก็ได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้นมาเสียก่อน จึงเดินออกไปส่องที่ช่องตาแมว พอเห็นว่าเป็นอนวัฒน์จึงเปิดประตูให้กับเขา
“พี่อ้น มาได้ยังไงคะ” เธอถามแล้วมองดูสภาพที่มึนเมาของเขา
“พี่มอมเหล้าเจ้าบ่าวเสร็จ ก็ออกไปดื่มต่อกับเพื่อนๆ มา คิดถึงพาสต้า เลยมาหาที่นี่” เขาบอกเธอเสียงต่ำ พยายามพูดให้เป็นประโยคเพราะรู้ตัวว่าเมามากแล้ว แต่ยังพอมีสติอยู่
“ค่ะ พาสต้าหมายถึง มาหาพาสต้าทำไมคะ” เธอถามแล้วจูงแขนเขาไปนั่งที่โซฟา เพราะดูท่าเขาจะยืนไม่ไหวแล้ว
“วันนี้เป็นวันดี เวชแต่งงานไปแล้ว เมื่อไรเราจะถึงเวลานั้นบ้าง”
“พี่อ้นเมามากแล้วนะคะ” เธอไม่ตอบเขา เพราะรู้ว่าคนเมาพูดอะไรไปก็ไม่ฟังอยู่ดี
“เป็นของพี่นะพาสต้า” เขาพูดขอเธอตรงๆ
“พี่อ้น” เธอเรียกชื่อเขาด้วยท่าทางตกใจ แก้มแดงเรื่อเพราะความเขินอาย ถึงจะไปเรียนต่างประเทศ แต่ว่าเรื่องนี้เธอก็ถืออยู่มาก
“พี่ขอโทษ
