อธิเวชนั่งเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างห้องทำงานของเขา เขาไม่รู้ว่าทำไมตอนนี้คนที่เขาคิดถึง คือหญิงสาวที่เขาบอกว่าไม่อยากแต่งงานกับเธอ
อนวัฒน์เคาะประตูห้องแล้วเปิดเข้ามาเอง อธิเวชหันไปมองลูกพี่ลูกน้องแล้วมองเขาด้วยสายตาที่สงสัย ปกติถ้าเกี่ยวกับเรื่องงานเขาจะโทรศัพท์คุยกันหรือให้เลขานุการของอีกฝ่ายนำเอกสารพร้อมโน้ตข้อความมาให้
“มีอะไร ทำไมถึงมาด้วยตัวเอง”
“ฉันมีเรื่องอยากคุยกับแก ไม่เกี่ยวกับเรื่องงาน” อนวัฒน์ตอบ แล้วนั่งลงตรงข้ามเขา
“เรื่องพาสต้าใช่หรือเปล่า” อธิเวชถามอย่างรู้ทัน เพราะถ้าไม่ใช่เรื่องงานแล้ว เรื่องเดียวที่ทำให้ผู้ชายตรงหน้ามาหาเขาด้วยตัวเองก็คงไม่พ้นเรื่องภัทรตา
“อืม ใช่” เขาตอบแล้วหลับตาลงตั้งสมาธิ เรียบเรียงสิ่งที่เขากำลังจะพูดกับอธิเวช
อธิเวชเห็นท่าทางจริงจังของเขา ก็รู้ว่าเรื่องที่อนวัฒน์จะพูด น่าจะเป็นเรื่องที่สำคัญมาก เพราะพวกเขาโตด้วยกันมา เรียนด้วยกันจนจบปริญญาโท
