“นี่เธอแค่ซื่อหรือโง่กันแน่เนี่ย”
เสียงของสิรดนย์ที่ตำหนิเหมือนกับทุกคราทำให้โปรดปรานได้แต่ทำหน้าบึ้งตึง พลางจะชักขากลับมาไม่ยอมให้ชายหนุ่มทำแผลให้แต่มือหนาก็ไวกว่า จับขาเธอเอาไว้เสียแน่น
“ไม่อยากช่วยก็ไม่ต้องช่วย” โปรดปรานพูด ณ ตอนนี้เธอไม่มีอารมณ์จะมาสนใจอะไรใครเท่าไหร่หรอกโดยเฉพาะการต้องเอาใจคนตัวสูงที่เอาแต่ใช้งานเธอราวกับเธอเป็นทาสของเขา
“ไม่ใช่ไม่อยากช่วย แต่ทำไมไม่โต้กลับบ้าง”
“ฉันไม่ใช่คนอย่างนายนะ”
“คนอย่างฉันมันทำไมฮึ? พูดสิอวบจ๋า”
ไอ้บ้าเอ๊ย!
โปรดปรานเหลือบสายตามองสิรดนย์ที่อยู่ดี ๆ ก็หัวเราะขึ้นมาจากตอนแรกที่ยังดุเธอราวกับตัวเองเป็นร็อตไวเลอร์อย่างไรอย่างนั้นอยู่เลย มือของอีกฝ่ายเบากว่าที่คิด เขาจัดการแตะสำลีก้านชุบเบตาดีนลงรอบ ๆ แผลถลอกที่หัวเข่าเธออย่างเบามือ ก่อนจะพรูลมเป่าเบา ๆ ราวกับเธอเป็นเด็ก ๆ
“เพี้ยง ๆ” ไม่เพียงเป่า สิรดนย์ยังคงทำท่าทีราวกับท่องคาถาอะไรสักอย่า
