น้ำเสียงของเขาดูออดอ้อนและร้องขอความรัก สิรดนย์ไม่เคยเป็นอย่างนี้เลยสักครั้ง มือแสนอบอุ่นที่คลึงฝ่ามือเธอเบา ๆ ทำให้โปรดปรานหลุดยิ้มออกมา ก่อนจะประสานนิ้วกับมือของสิรดนย์เป็นการตอบรับด้วยการกระทำ กลายเป็นว่าพวกเขาจับมือกันไว้แทนโดยที่มือของเราต่างร้อนจนชื้นไปหมด
“อืม”
“...”
“ฉันจะไม่ไปไหน”
บางทีการบอกรักก็ไม่จำเป็นต้องมีคำว่ารักก็ได้เลยสักครั้ง... โปรดปรานเพิ่งเข้าใจมันก็ในวันนี้
. . . . .
จากที่ตั้งใจจะไม่ร้องไห้ สุดท้ายทั้งโปรดปรานและคุณแม่ก็หลุดสะอื้นออกมาอยู่ดีเมื่อเห็นไฟที่โหมเผาโลงสีขาวนั่นจนมอดไหม้ ผู้คนต่างแสดงความเสียใจกับเธอและแม่ก่อนจะพากันทยอยกลับไป เหลือเพียงเธอกับสิรดนย์ที่เก็บข้าวของไปล้าง และแม่ที่ยังคงยืนมองเตาเผาด้วยสายตาที่ผสมปนเปกันด้วยความรู้สึกมากมายนับไม่ถ้วน
โปรดปรานเองก็แปลกใจไม่น้อยที่เห็นสิรดนย์ถกแขนเสื้อขึ้นแล้วลงมาช่วยเธอล้างจานด้วยท่าทีคล่องแคล่ว ปกติเจ
