น้ำเสียงสั่นเครือนั่นพูดกับเขาก่อนจะเบะปากออกมาน้อย ๆ แล้วปล่อยโฮจนเขาทำตัวไม่ถูก ดึงร่างกายแบบบางของอีกฝ่ายเข้ามากอดเอาไว้หลวม ๆ พลางลูบผมและหลังปลอบประโลม เขาไม่ใช่คนที่ปลอบใจคนเก่งเสียเท่าไหร่ โปรดปรานไม่ได้ผลักออก เธอทำเพียงซบใบหน้าลงกับไหล่เขาอย่างคนหมดเรี่ยวแรง ปล่อยให้น้ำตาอุ่น ๆ ไหลอาบแก้มจนเปรอะเสื้อสิรดนย์ไปหมด แต่ถึงอย่างนั้นชายหนุ่มก็ไม่ได้รังเกียจเลยแม้สักนิด
“ฉันไม่ได้ไปหายายมาเป็นปีแล้ว...ฉันมันนิสัยไม่ดีเลยอะดนย์”
“ไม่หรอก อย่าคิดแบบนั้นนะคนเก่ง” สิรดนย์เอ่ยตอบทันทีทันใด ลูบหัวอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบา “เราต่างมีสิ่งที่ต้องทำและข้อจำกัดที่ต่างกัน ยายไม่เคยอยากโทษโปรดหรอกนะ ถ้าเป็นโปรดเองโปรดจะโทษยายไหม แน่นอนเลยว่าคงไม่”
“...”
“มันเกิดขึ้นเพราะมันต้องเกิด และโปรดเองก็ต้องรับกับมันให้ได้ ดนย์อาจจะไม่ได้เข้าใจโปรดในทุก ๆ อย่าง แต่ดนย์บอกได้นะ ว่าดนย์จะไม่ทิ้งโปรดไปไหน”
“...”
