เมื่อทั้งสองเดินออกไปแล้ว ซ่านหลิงจึงเรียกให้พนักงานของร้านเข้ามาในห้องก่อนจะออกคำสั่ง
“พี่หม่าอินนำชุดแต่งงานนี้ไปใส่ในหุ่นไม้เพื่อโชว์ในร้านนะคะ แล้วก็เอาผ้าเช็ดหน้าพวกนี้ไปใส่ตู้กระจกเพื่อวางขายด้วยค่ะ”
“ชุดนี้ตั้งราคาไว้เท่าไรค่ะคุณซ่าน ลวดลายนั้นสวยงามมาก และดูจากการเย็บแล้วน่าจะเย็บด้วยมือทั้งชุด” ช่างเย็บประจำร้านถามขึ้น แม้ว่าเธอจะเป็นช่างเย็บมือดี หากเทียบกับช่างที่เย็บชุดแต่งงานนี้นั้นความสามารถเธอด้อยลงทันตา
“ชุดนี้ตั้งราคาขายสามพันห้าร้อยหยวนนะ” ซ่านหลิงบอกราคากับพนักงานอย่างมั่นใจว่าจะต้องขายได้ สายตาของเธอนั้นคาดการณ์ไม่ผิด
“หากจะมองว่าแพงก็คงไม่ผิด แต่ถ้าเกิดคนที่ซื้อไปรู้ถึงคุณค่าของเนื้อผ้าและฝีเข็มในการเย็บ ฉันบอกได้เลยว่าราคานี้ยังถูกเสียด้วยซ้ำ ว่าแต่ช่างคนนี้เป็นใครคะ” หม่าอินพูดออกมาอย่างคนที่เชี่ยวชาญในเรื่องการตัดเย็บ ก่อนจะถามเกี่ยวกับช่างที่ตัดเย็บชุดนี้
“
