“ถ้าอย่างนั้นก็ได้สิ แล้วขอบใจมากนะที่คิดถึงพี่และลูกทั้งสอง ถ้ายังไงอาเหมยมีชุดที่เคยตัดเองไว้บ้างหรือเปล่า เผื่อว่าจะได้ไปเสนอขายให้เจ้าของร้านได้ดูการเย็บด้วยเสียเลย”
ชายหนุ่มเอ่ยขอบคุณที่เธอทำเพื่อบ้านตงและคิดถึงลูก ๆ ของเขา ก่อนจะถามถึงว่ามีเสื้อผ้าที่ตัดเย็บไว้แล้วหรือไม่ เผื่อว่าจะไปไม่เสียเที่ยว
“มีสิคะ แต่ส่วนมากจะเป็นผ้าเช็ดหน้า ส่วนชุดนั้นฉันคิดว่าคงไม่เหมาะกับคนยุคนี้เท่าไร จะมีก็แค่...”
คำพูดของเขาทำให้หยางเหมยจินนึกถึงชุดแต่งงานที่เธอตัดเย็บด้วยตนเองทุกฝีเข็ม รวมไปถึงผ้าคลุมหน้าและผ้าปูเตียงที่ใช้ในวันแต่งงาน
“แต่ช่างเถอะ ของสิ่งนั้นฉันเคยใช้ในอดีต และไม่คิดว่าจะต้องใช้มันอีก อย่างไรก็เอาออกมาให้ร้านดูดีกว่า เดี๋ยวระหว่างทางหากเจอสถานที่มิดชิดแล้วค่อยเอาออกมาดีกว่านะคะ รีบไปกันเถอะ จะได้รีบกลับบ้าน ฉันตั้งใจจะซื้อขนมฝากลี่ลี่กับอาหยวนด้วย ไม่รู้ว่าทั้งสองชอบอะไรกันบ้า
