บท 18
ทบทวน
กำแก้วซื้อข้าวเสร็จก็เดินไปนั่งที่โต๊ะที่ใกล้ที่สุด โดยไม่รู้เลยว่ามีสายตาของใครบางคนจับจ้องตลอดเวลา กำแก้วมากินข้าวที่มหาลัยบ่อย ๆ เพราะอยู่ติดกันกับสำนักงานบัญชีที่เธอฝึกงาน
ที่สำคัญเธอคุ้นชินกับอาหารที่นี่ โรงอาหารของมหาวิทยาลัยจึงเป็นตัวเลือกแรกเมื่อคิดไม่ออกว่าจะกินอะไร
“แก…เก้านาฬิกามีพี่ฉลามนั่งอยู่ สายตาพี่เขามองแกไม่หยุดเลยนะ” ตูนใช้เท้าสะกิดเพื่อนพร้อมกับบอกพิกัด
“อืม ช่างเขาเถอะ” กำแก้วคร้านจะสนใจ เธอเพียงตักข้าวเข้าปาก ไม่อยากเห็นหน้าฉลามตอนนี้ แค่ได้ยินชื่อเธอก็นึกถึงคำพูดของเขาเมื่อเช้า บางทีก็กลัวว่าตัวเองจะควบคุมอารมณ์ไม่ได้แล้วเผลอลุกขึ้นไปตบกบาลพี่ฉลามสักที
กล้าดียังไงมอบมิสอมเกียร์ให้เธอ!!
เดี๋ยวไปซื้อสร้อยหอยให้บ้าง เลียเก่งเหมือนกันนี่!
คิดแล้วก็หงุดหงิด กำแก้วสะบัดหน้าไล่ความคิดก่อนจะตักข้าวเข้าปากเคี้ยวตุ้ย ๆ ส่วนตูนที่นั่งตรงข้ามกับเพื่อนถอนหายใจ
