พี่ฉลามรุ่นเดอะ

บท 9 อย่าท้า

บท 9

อย่าท้า

“หึ” ดวงตาดั่งหมาป่าตวัดหางตามองกำแก้วอย่างท้าทาย ริมฝีปากได้รูปกระตุกที่มุมหนึ่งข้าง

“อย่าเด้อ ๆ อย่ามาล่อแล่กับกำแก้วเด้อ ถืกหยุมไข่ไปมื้อก่อนนี้จำบ่ได้ติ” (อย่านะ ๆ อย่ามาลองดีกับกำแก้วนะ โดนหยุมไข่ไปวันก่อนจำไม่ได้เหรอ?)

“มาติ๊ล่ะ สิได้รู้ว่าแปลงเพศหรือบ่แปลง” (ก็มาสิ จะได้รู้ว่าแปลงเพศหรือไม่แปลง) ฉลามหัวเราะในลำคอเย้ยหยัน นิ้วเรียวยาวค่อย ๆ ปลดกระดุมกางเกงตัวเองออก

“เว้าเล่น ๆ หึ่มมม! กำแก้วรู้แล้วน่า แค่เว้าเล่นซื่อ ๆ ดอก ขึ้นครูอีหยังผู้บ่าวทันเคยมีอยู่” (ล้อเล่น ๆ หึ่มมม! กำแก้วรู้แล้วน่า แค่พูดเล่นเฉย ๆ หรอก ขึ้นครูอะไรแฟนยังไม่เคยมีเลย) กำแก้วรีบปราบฉลามไว้ทันที เธอรู้ว่าพี่คนนี้กำลังสั่งสอนเธออยู่ ทุกครั้งที่เธอพูดจาแก่แดดทีไรเขามักจะสั่งสอนเธอให้กลัวแบบนี้ทุกที

แต่ว่าเธอยี่สิบสองปีแล้วนะ ยังแก่แดดอยู่อีกเหรอ?

“อย่าหัดเว้าจาแบบนั้นอีก แล้วกะห้ามชวนผู้ชายเข้าห้องสุ่มสี่สุ่มห้า” (อย่าหัดพูดจาแบบนั้นอีก แล้วก็ห้ามชวนผู้ชายเข้าห้องสุ่มสี่สุ่มห้า) เสียงทุ้มเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ เห็นสีหน้าหงอยเป็นลูกหมาก็รู้แล้วว่าเด็กนี่ไม่กล้าอีก

ฉลามเลยไม่ได้ดุว่าให้มากความ...

“กำแก้วยี่สิบสองปีแล้วเด๊ะ ถ้าบ่รุกก่อนชาตินี้สิได้บ่ผัวน่ะ?” (กำแก้วยี่สิบสองปีแล้วนะ ถ้าไม่รุกก่อนแล้วชาตินี้จะได้ผัวไหม?)

“กะแค่ผัว ถ้าชาตินี้หาบ่ได้อ้ายเป็นให้กะได้” (ก็แค่ผัว ถ้าชาตินี้หาไม่ได้พี่เป็นให้ก็ได้) ดวงตาคมเข้มสบเข้าดวงตากลมใสด้วยสีหน้าจริงจัง แต่ทว่ากำแก้วกลับเบ้หน้า

“เหอะ! หน้าตาดีขนาดนี้เป็นหยังสิหาบ่ได้คะ อย่าลืมที่อ้ายท้ากำแก้วไว้ล่ะ งามปานนี้บ่จำเป็นต้องรุกกะได้ จั่งได้ผู้บ่าวกะแล่นหัวสักหัวคว่ำมาจีบฮอดหม่อง” (เหอะ! หน้าตาดีขนาดนี้ทำไมจะหาไม่ได้คะ อย่าลืมที่พี่ท้ากำแก้วไว้ล่ะ สวยขนาดนี้ไม่จำเป็นต้องรุกก็ได้ ยังไงผู้ชายก็วิ่งหัวซุกหัวซุนมาจีบถึงที่)

กำแก้วเชิดหน้าอย่างภาคภูมิใจ ระดับตัวท็อปสาวสวยอันดับหนึ่งของมหาวิทยาลัยสี่ปีซ้อน ทำไมเธอต้องจีบผู้ชายก่อนด้วย...

แต่น่าแปลก! ตลอดสี่ปีที่ผ่านมาทำไมไม่มีใครมาจีบเธอสักคน เธอสวยจนกลัวจีบไม่ติดเหรอ ทำไมไม่มีใครจีบเธอเลย?

“หึ” ฉลามหัวเราะก่อนจะส่ายหน้าแล้วทิ้งตัวนอนหนุนตักกำแก้ว ขายาวเหยียดออกเต็มที่จนเลยโซฟาไป “อ้ายเมื่อยขับรถ ขอนอนก่อน” (พี่เหนื่อยขับรถ ขอนอนก่อน)

“เอ้า! อ้ายกะนอนดี ๆ ติ๊ล่ะ สิมาหมุนขากำแก้วเฮ็ดหยัง” (อ้าว พี่ก็นอนดี ๆ สิ จะมาหนุนขากำแก้วทำไม)

“เงียบ ๆ” สิ้นคำสั่งฉลามก็ปิดตาลง ส่วนกำแก้วได้แต่นั่งเกร็งอยู่กับที่

“...” หมอนก็มี ทำไมต้องเป็นเธอ... จะเอาคืนที่เธอหลับตลอดทางเหรอ?

จะเอ่ยปากปลุกฉลามก็เกรงใจ คนตัวโตผ่อนลมหายใจเข้าออกสม่ำเสมอ มือเรียวขาวค่อย ๆ ยกขึ้นก่อนจะสางกลุ่มผมนุ่มสีน้ำตาลราวกับกล่อมเขาไปในตัว

ใบหน้าหล่อเหลาหลับพริ้มเข้าสู้ห้วงแห่งความฝัน คิ้วดกดำเชิดขึ้นทำให้เขาดูดุดัน น่าเกรงขาม จมูกโด่งเป็นสันรับกับริมฝีปากได้รูปยิ่งเพิ่มให้เขาคมเข้ม

กำแก้วมองใบหน้าหล่อ ๆ นี้ก็รู้สึกหมั่นไส้ คนอะไรเกิดมาต้นทุนสูงเกิน ฐานะดี หน้าตาดี แต่ดันทำตัวเสเพล

ดวงตาคู่สวยพลันเหลือบเห็นแก้วใส่ปากกาวางอยู่บนโต๊ะกลางโซฟา กำแก้วออกแรงใช้นิ้วเท้าคีบปากกาเมจิกขึ้นมา รอยยิ้มร้ายผุดบนใบหน้า

หลังจากใช้ความสามารถคีบปากกาเมจิกด้วยเท้าขึ้นมาได้ กำแก้วไม่รอช้าเปิดฝาออกก่อนจะละเลงวาดงานศิลป์ชั้นยอดลงบนใบหน้าหล่อเหลา

“หึ ๆ” เอียงคอมองซ้ายมองขวาจากนั้นก็พยักหน้าด้วยความพอใจ เสร็จสิ้นภารกิจกำแก้วก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเล่นเกมฆ่าเวลา

ฉลามนอนเต็มตื่นก็ค่อย ๆ เปิดเปลือกตา ดวงตาคมกริบคู่นั้นเจือปนด้วยรอยแดงเล็กน้อย กลิ่นกายหอมอ่อน ๆ ของเด็กนรกคนนี้ทำให้เขาหลับสบายจนไม่รู้ด้วยซ้ำว่านอนไปนานแค่ไหน

“อ๊ะ!” ทันทีที่ฉลามลุกขึ้นความชาเล่นงานขาของกำแก้วทันที ใบหน้าสวยนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ

“เหน็บ?”

“กะสิแม่นตั๊วะ อ้ายนอนทับเป็นชั่วโมง” (ก็แหงล่ะ พี่นอนทับเป็นชั่วโมง) กำแก้วชักสีหน้าตวัดสายตาไปตำหนิและตอนนั้นเองที่เห็นรอยศิลปะบนใบหน้าของฉลามอย่างชัดเจน ใบหน้าสวยจากที่เคยบึ้งตึงก็เบือนหน้าหนีทันที กำแก้วกลั้นขำจนไหลสั่นพลอยทำให้ฉลามเข้าใจผิดว่าเธอร้องไห้

“ซ่ำนี่กะไห้บ่?” (แค่นี้ก็ร้องเหรอ?) เห็นยัยเด็กนรกร้องไห้ฉลามใจอ่อนยวบ คนอะไรขี้แยกว่าไอ้ฮักอีก มือหนาดึงร่างเล็กมาเข้าอ้อมกอดแล้วตบหลังเบา ๆ นั่นยิ่งทำให้กำแก้วขำหนักกว่าเดิม ขำจนน้ำตาเล็ด เธอจึงกลบเกลื่อนด้วยการแกล้งร้องไห้ออกเสียง

“ฮืออออ~”

“โอ๋ ๆ อ้ายขอโทษ อ้ายหลับเพลิน” (โอ๋ ๆ พี่ขอโทษ พี่หลับเพลิน) โทนเสียงนุ่มลึกปลอบประโลมเด็กน้อยอย่างอ่อนโยน แม้จะแอบแข็งกระด้างอยู่บ้างแต่ทุกการกระทำของคนตัวโตกลับแผ่กระจายความอบอุ่นเข้ามาถึงหัวใจ...

“ฮึก!” กำแก้วเองก็เริ่มรู้สึกผิดที่โกหก นาน ๆ จะเห็นฉลามในมุมอบอุ่นแบบนี้

เธอจำได้ว่าพี่ฉลามเคยโอ๋เธอตอนสอนขับมอเตอร์แล้วเธอพลาดบิดคันเร่งลงทุ่งนา ทั้งที่เขาเจ็บจนได้แผลแต่พี่ฉลามกลับโอ๋เธอไม่ให้ร้องไห้ หลังจากเขาทำแผลเสร็จยังมาสอนเธอใหม่อีกต่างหาก

“อื้อ บ่เป็นหยังแล้ว” (อื้อ ไม่เป็นอะไรแล้ว) กำแก้วรีบผละคนตัวสูงออกแล้วปาดน้ำตาที่ได้มาจากการหัวเราะ

“มาอ้ายเบิ่งให้” (มาพี่ดูให้) ฉลามรู้สึกผิดจนต้องยกเรียวขาสวยของกำแก้วขึ้นมาวางบนตัก ใบหน้าดุดันอ่อนโยนขึ้นถึงครึ่งส่วน เพียงแต่กำแก้วมองไม่เห็นมัน...

“อ้ายสิเฮ็ดหยัง?” (พี่จะทำอะไร?)

“อยู่ซื่อ ๆ สินวดให้” (อยู่เฉย ๆ จะนวดให้)

“หา?” ดวงตาคู่สวยเบิกกว้าง ไอ้พี่คนนี้กินอะไรผิดมารึเปล่า หรือว่าลืมเขย่ายาก่อนกิน? ขณะกำลังแปลกใจมือหนาสากก็ค่อย ๆ นวดคลึงให้กำแก้วอย่างตั้งใจ ความรู้สึกอุ่นสากบริเวณหน้าขามันทำให้เธอคันยุบยิบในใจอย่างบอกไม่ถูก

จู่ ๆ ก็รู้สึกหัวใจเต้นผิดจังหวะ...

“อึก” ฉลามกลืนน้ำลายลงคอด้วยความยากเย็น ยัยเด็กนี่เล่นใส่ขาสั้นพอนั่งก็ยิ่งสั้นกว่าเดิม แล้วไอ้ผิวเนียน ๆ นุ่ม ๆ นี่อะไร ยิ่งนวดก็ยิ่งอยากนวดขึ้นเรื่อย ๆ ทำไมลูบเพลินมือแบบนี้นะ...

ฉลามหลับตาพริ้มจินตนาการ…

ก๊อก ๆ เสียงเคาะประตูเรียกสติ ทั้งคู่หันไปที่ประตูอย่างพร้อมเพรียงด้วยสีหน้าต่างกันออกไป กำแก้วรู้สึกโล่งใจแต่ฉลามกลับถูกขัดใจจนหงุดหงิด

“อ้ายหลามไปเปิดให้แหน่ ขากำแก้วยังบ่เซาเจ็บเลย” (พี่หลามไปเปิดให้หน่อย ขากำแก้วยังไปหายเจ็บเลย) ฉลามพยักหน้ารับก่อนจะรับหน้าที่ไปเปิดประตู

“มึงมาทำไม?” ทันทีที่เจอหน้าแขกผู้มาใหม่ฉลามก็ชักสีหน้าบอกบุญไม่รับทันที ซึ่งบุคคลตรงหน้าเขาก็ไม่ใช่ใครที่ไหน นั่นคือไอ้อาจารย์ภูมิ

“กูก็มากินข้าวตามคำเชิญของกำแก้วน่ะสิ ว่าแต่มึงเหอะ ทำไมยังไม่กลับอีก?” ยิ่งได้เห็นสีหน้ามืดดำของเพื่อน ภูมิก็ยิ่งอยากกระตุ้นให้ฉลามได้รู้ใจตัวเองเร็ว ๆ ปากดีไปเถอะจะปั่นประสาทให้หนัก!

“ไม่มีอะไรให้มึงกินหรอก กูจะกลับตอนไหนก็ได้ไหม? เสือกไรด้วย”

“หึ! มึงเป็นอะไรกับน้องเขา ถึงมาอยู่ห้องเขานานขนาดนี้”

“เป็น...” ฉลามแน่นิ่งไปชั่วครู่ นั่นสิเขาเป็นอะไร “ก็เป็นพี่ไง”

“ว๊ายยย แค่พี่ว่ะ งั้นกูจีบ ‘น้องมึง’ นะ” ใบหน้าหล่อสะอาดยักคิ้วยียวน ฉลามเห็นดังนั้นออกแรงดันประตูปิดใส่หน้าภูมิทันทีก่อนจะกดล็อก...

“ไผอ่ะอ้ายหลาม?” (ใครอ่ะพี่หลาม?) กำแก้วกำลังคลึงขาบริเวณที่ชาหันไปถาม ปกติเธอไม่มีใครมาหาอยู่แล้วนอกจากยัยตูนเพื่อนสนิทที่นาน ๆ จะมาหาทีหนึ่ง

“ผีบ้าเคาะผิด” (คนบ้าเคาะผิด) เสียงทุ้มตอบเสียงแข็ง

“คนบ้า?” คนบ้าที่ไหนจะขึ้นคอนโดมาได้ถ้าไม่มีคีย์การ์ด ยังไม่ทันจะถามเสียงเคาะประตูห้องก็เริ่มขึ้นอีกครั้ง

ก๊อก ก๊อก ก๊อก!

“ไปผุดไปเกิดที่ไหนก็ไปเถอะ อย่าตามมาหลอกมาหลอนคนดี ๆ แบบกูเลย” ฉลามเปิดประตูออกไปแล้วพล่ามยาว กำแก้วได้ยินก็เริ่มระแวงจึงพยายามยืดคอไปมองแต่ไม่เห็นอะไร

“มึงแช่งกูเลยเหรอไอ้นี่!” ภูมิเอนตัวพิงกำแพงด้วยสีหน้าทะเล้น เห็นภาพศิลปะบนหน้าผากเพื่อนรักก็กลั้นขำ ตั้งแต่เจอทั้งคู่ กำแก้วนับว่าเป็นคู่สร้างคู่สมกับฉลามจริง ๆ ทันกันทุกเหลี่ยม ไล่ทันทุกดอก

“มึงไปไกล ๆ เลย กลับห้องมึงไป” ใบหน้าคมเข้มมองตาขวางเล่นเอาภูมิแอบหวั่นใจจริง ๆ ว่าฉลามจะปล่อยหมัดใส่หน้าเขาเพียงเพราะหึง น้องสาว

ที่มหาวิทยาลัยเขาต่างรู้กันทั่วว่ากำแก้วสาวสวยท็อปหนึ่งเป็นสมบัติของใคร แล้วจะผู้ชายที่ไหนกล้าหาญไปจีบ ในเมื่อฉลามมันเล่นเป็นเงาดำทะมึนคอยตาขวางผู้ชายทุกตัวที่เฉียดเข้าใกล้กำแก้วขนาดนั้น

ภูมิส่ายหน้าระอาก่อนจะยกธงขาวยอมแพ้ในที่สุด แต่ก็ไม่วายทิ้งระเบิดไว้ให้คนขี้หวง โกรธจนหน้าสั่นเสียหน่อย

“เออ ๆ กูกลับก็ได้ ไว้มึงไม่อยู่กูค่อยมาหา ‘น้องสาว’ มึงแล้วกัน” สิ้นเสียงเขาก็เดินจากไปพร้อมกับรอยโค้งที่มุมปาก ส่วนคนโดนปั่นหน้านิ่วคิ้วขมวด

“ไอ้!!!” ฉลามกัดฟันกรอด...