ปึก!
"อ๊ะ!" เรือนร่างเล็กถูกทิ้งลงบนเตียงนอนกว้างด้วยฝีมือของคนบ้าอำนาจ เขากระตุกยิ้มมุมปากด้วยความน่ากลัวก่อนที่จะไล่มองเรือนร่างของฉันตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า
"นายมันไอโรคจิต!" ฉันพ้นคำที่คิดว่าจะสะกิดหัวจิตหัวใจให้เขาเจ็บได้บ้าง แต่เปล่าเลย…รอยยิ้มพวกนั้นกลับโรคจิตขึ้นกว่าเดิม ราวกับเขาไม่ได้ปฏิเสธในสิ่งที่ฉันกำลังต่อว่าออกไปเลยสักนิด
"อย่าทำเหมือนไม่เคย ถอดเสื้อผ้าออก" ฉันไม่เคย…ฉันได้แต่พูดคำนี้อยู่ในใจ เพราะจากใบหน้าของเขาตอนนี้แสดงออกได้อย่างชัดเจนว่าเขาไม่เชื่อว่าฉันจะบริสุทธิ์ผุดผ่อง ถึงฉันบอกไปเขาก็ไม่เชื่ออยู่ดี
"วันนี้ฉันยังไม่พร้อม ขอเป็นวันอื่นได้ไหม?" ฉันพยายามพูดเพื่อไกล่เกลี่ย หวังว่าอีกคนจะยังพอใจดีอยู่บ้าง ถึงเมื่อครู่จะปากดีไปหน่อย แต่ตอนนี้ก็อดไม่ได้ที่จะตัวสั่นด้วยความกลัว ครั้งแรกเลยนะ…ขอเวลาให้ฉันทำใจอีกหน่อยไม่ได้หรือ
"ไม่ปากดีแล้วเหรอ?" เขาเลิกคิ้วมองหน้าฉันนิ่ง
