พันธะร้ายแฟนเก่า

ตอนที่4 รอยแผลเก่า

ตอนที่4 รอยแผลเก่า

“แน่ใจนะว่าไม่มีสิทธิ์!” น้ำเสียงห้วนเอ่ยออกมาอย่างเหลืออด ตอนแรกที่บอกเลิกกันเพราะต้องการให้หญิงสาวอยู่ห่างเขาไปก่อน เพราะครอบครัวของเขาไม่ยอมแน่ ๆ ถ้าหากว่าเขายังคบหากับมินธิดา แต่ใครจะคิดว่าหลายปีมานี้หญิงสาวจะทำงานอยู่กับผู้ชายคนนั้น ป่านนี้มันคงหัวเราะเยาะเขาอยู่แน่ ๆ

“คุณมีสิทธิ์อะไรไม่ทราบ ถ้าจะอ้างสิทธิ์แฟนก็จงอย่าลืมว่าเราเลิกกันไปหลายปีแล้ว ตอนนี้เราไม่ต่างจากคนแปลกหน้าต่อกันหรือว่าลืมคะ คุณเวหา?” น้ำเสียงยอกย้อนของหญิงสาวทำเอาใบหน้าของชายหนุ่มเผยความเรียบนิ่งออกมาทันที ก่อนที่ใบหน้าของเวหาจะค่อย ๆ ขยับเข้าไปหา คนตัวเล็กที่พอเห็นการกระทำของเขาก็ทำหน้าตกใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด

“จะตอนนี้หรือตอนไหนฉันก็ยังเป็นผัวของเธออยู่ดีจำเอาไว้มินธิดา!”

“ไม่ชะ อื้อ!” ไม่ทันได้พูดปฏิเสธออกมา ใบหน้าของเวหาก็โน้มลงมากระแทกริมฝีปากของหญิงสาวเสียก่อนแล้ว

ลิ้นร้อนตวัดกวาดหาความหวานที่เฝ้าคิดถึงอย่างพออกพอใจ ยิ่งคนตัวเล็กพยายามดีดดิ้นแค่ไหนชายหนุ่มก็ยิ่งกอดรัดร่างเล็กเอาไว้ไม่ยอมปล่อย มินธิดาพยายามทุบตีอกแกร่งให้หยุดการ กระทำแต่อีกฝ่ายก็ยังหน้ามึนไม่ยอมหยุดสักที ชายหนุ่มใช้ลิ้นหยอกล้อกับเรียวลิ้นร้อนของหญิงสาวจนเกิดเสียงดังจ๊วบจ๊าบออกมา

“อื้อ อ่อยอะ (ปล่อยนะ)” มินธิดาเริ่มรู้สึกหายใจติดขัด เธอใช้แรงเฮือกสุดท้ายผลักร่างกำยำให้ออกห่างและก็ได้ผล ในตอนนี้ชายหนุ่มยอมหยุดการกระทำแล้ว พอเป็นอิสระคนตัวเล็กก็รีบหายใจเข้าปอดทันที ใบหน้าสวยเผยความไม่พอใจออกมาก่อนที่หญิงสาวจะเงยหน้ามองคนตัวสูงอย่างไม่พอใจ

“คนเลว!” มินธิดาเอ่ยต่อว่าคนตัวสูงออกมาด้วยสีหน้าไม่พอใจ เขาเป็นคนทำให้เธอเสียใจมาวันนี้ยังมาทำแบบนี้กับเธออีก เลวชะมัด

เวหากัดกรามแน่นเมื่อได้ยินคำพูดต่อว่าของอีกคน พอเห็นว่าหญิงสาวจะเดินหนีเขาออกไปอีกครั้งหนุ่มก็ไม่คิดจะปล่อยหญิงสาวไปอีก ที่ผ่านมาเขาปล่อยเธอมานานมากพอแล้ว ถ้ามินธิดาต้องกลับไปยุ่งเกี่ยวกับผู้ชายคนนั้นเขายอมเป็นคนเลวในสายตาของหญิงสาวต่อไปเสียดีกว่า ดีกว่าที่จะเสียผู้หญิงไปตลอดชีวิต

“ถ้าหากเธอไม่อยากให้บริษัทของผู้ชายคนนั้นพังไม่เป็นท่าควรรู้ใช่ไหมว่าจะต้องทำยังไง แค่เธอลาออกจากที่นั่นแล้วอยู่ห่างจากผู้ชายคนนั้น ฉันจะให้โอกาสบริษัทกระจอกนั้นอีกครั้ง!”

“ทำแบบนี้ทำไม?” มินธิดาไม่เข้าใจเลยจริง ๆ เธอทำงานที่นั่นแล้วมันเกี่ยวอะไรกับเขาด้วย ในเมื่อเขาเป็นคนทิ้งเธอไปมาวันนี้จะมาอ้างสิทธิ์อะไรอีก

“หึ! ฉันไม่ชอบเห็นของของ ฉันต้องไปยุ่งเกี่ยวกับคนอื่นก็แค่นั้น”

“พอสักทีเถอะเวย์ พอสักทีเราไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีกไม่เข้าใจรึไงเราเลิกกันแล้ว คุณเป็นคนบอกเลิกฉันเอง อย่าลืม!” หญิงสาวมองหน้าอีกฝ่ายตรงหน้า ความเจ็บปวดในอดีตก็แล่นสู่หัวใจของหญิงสาวอีกครั้ง เมื่อคนตัวสูงเห็นหยาดน้ำตาของหญิงสาวก็เจ็บจี๊ดขึ้นมาทันที ไม่ทันจะได้พูดอะไรออกมาคนตัวเล็กก็เดินหนีเขาออกไปจากห้องเสียแล้ว

ตกเย็นของวัน

มินธิดากลับมาที่คอนโดฯ ของเธอที่เช่าอยู่ด้วยความรู้สึกหนักอึ้งกับสิ่งที่เกิดขึ้น เธอมองรูปถ่ายในอดีตด้วยน้ำตา ที่ผ่านมาหญิงสาวพยายามจะลืมเขาแต่มันก็ไม่ง่ายเลยสักนิด ยิ่งในตอนนี้การได้พบเจอกับชายหนุ่มอีกครั้งมันเหมือนยิ่งตอกย้ำความเจ็บปวดในหัวใจของหญิงสาวก็ไม่ปาน ในหัวของเธอมีแต่คำถาม คำถามว่าทำไมเขาถึงได้ทำร้ายหัวใจของเธอแบบนี้ ที่ผ่านมาความรักของเธอมันไม่มีค่าเลยหรือไงกันเวหาถึงได้เหยียบย่ำซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“คุณจะกลับมาทำให้มินเจ็บปวดอีกงั้นเหรอคะเวย์ มีสักครั้งไหมที่คุณจะรักผู้หญิงคนนี้จริง ๆ มีบ้างไหม?”

หลายวันผ่านไป

มินธิดายังคงมาทำงานที่บริษัทของนพดลเฉกเช่นเคย เพราะเธอไม่มีเหตุผลที่ต้องทำตามคำสั่งของเวหา นี่มันชีวิตของเธอผู้ชายคนนั้นไม่มีสิทธิ์มาสั่งหรือยุ่งวุ่นวาย อีกอย่างสถานะระหว่างเธอกับชายหนุ่มมันจบกันไปนานแล้ว จะพูดว่าเป็นคนแปลกหน้าก็ไม่ผิด

ส่วนเรื่องบริษัทแน่นอนมันไม่จบง่าย ๆ อยู่แล้ว นพดลบอกว่าอาจจะมีการขึ้นศาลหรือขอไกล่เกลี่ยแต่ถ้าไม่ได้จริง ๆ ก็คือต้องหาเงินที่ค้างไปคืนทั้งหมด สภาพทางการเงินในบริษัทมันสร้างกำไรขึ้นมาก็จริงแต่ทว่ามันเป็นเงินหมุนเวียนถ้าหากรวบรวมเงินไปคืนเวหา บริษัทนี้ก็คงไม่ต่างจากการล้มละลาย

นพวุธบิดาของรุ่นพี่หนุ่มอย่างนพดลก็ไม่ได้นิ่งนอนใจ เขาพยายามหาทางออกรวมถึงพยายามเจรจากับบริษัทของเวหา แต่มันก็ไม่ง่ายเลยสักนิด เพราะหนุ่มรุ่นลูกคนนั้นปฏิเสธการพูดคุยกันท่าเดียวไม่รู้ว่ามีเรื่องขัดแย้งอะไรกับบริษัทของเขาหนักหนา

“ทางนั้นไม่ยอมให้โอกาสเราเลยสักนิด” ชายชราเอ่ยออกมาด้วยสีหน้าตึงเครียด ทำให้นพดลเผยสีหน้าวิตกกังวลออกมาไม่ต่างกัน

“ไม่ได้ไปเหยียบเท้าเวหานั่นใช่ไหม?” ไม่รู้ทำไมชายชราถึงรู้สึกว่าเรื่องนี้มันต้องมีอะไรมากกว่านี้แน่นอน เพราะเดิมทีไม่ได้มีเรื่องบาดหมางอะไรกันแต่การที่เวหากัดไม่ปล่อยแบบนี้มันอดไม่ได้ที่เขาจะคิดว่าคงมีเรื่องที่ทำให้อีกฝ่ายไม่พอใจ

“ผมไม่รู้ว่ามันเกี่ยวกันไหม แต่เวหาไม่ชอบขี้หน้าผม” ชายหนุ่มเอ่ยออกมา เขารู้ดีว่าที่ผ่านมาเวหาไม่ชอบขี้หน้าเขาเพราะอะไร

“หมายความว่าไง นี่แกไปทำอะไรเด็กนั่นถึงไม่ชอบขี้หน้าแก?”

“เวหาคือแฟนเก่าของน้องมิน ผมว่าอาจจะเป็นเพราะเรื่องนี้ด้วยมันถึงไม่ยอมให้โอกาสเราเลย” สีหน้าของชายชราบึ้งตึงออกมาไม่น้อยเมื่อได้ยินอย่างนี้ เรื่องไร้สาระจริง ๆ เพราะเหตุนี้งั้นเหรอ เด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมนั้นถึงดักเขาทุกทาง

“ไล่เด็กคนนั้นออกซะ!”

“พ่อ ไม่ได้นะครับเรื่องนี้น้องมินไม่ผิดเลยสักนิดทำไมต้องไล่น้องมินออก” น้ำเสียงของนพดลเผยความไม่พอใจออกมา เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับมินธิดาเลยสักนิด ผู้ชายคนนั้นก็แค่แฟนเก่า อีกอย่างทั้งสองก็เลิกรากันไปนานแล้วจะมีก็เพียงเวหาที่กัดไม่ปล่อยแบบนี้

“แกบ้าไปแล้วรึไง ถ้าเก็บเด็กคนนั้นไว้คิดเหรอว่ามันจะจบ ฉันสั่งเลยนะว่าต่อไปอย่าไปยุ่งกับเด็กคนนั้นอีก!”

“พ่อครับ!” ชายชราลุกพรวดขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ ลูกชายเขาก็กระไรกันไม่รู้จะหลงเสน่ห์ผู้หญิงคนนี้อะไรหนักหนาก็แค่ผู้หญิงคนเดียวจัดการไม่ได้เลยหรือไง คิดอยากเป็นศัตรูกับใครไม่เป็นไปเป็นกับคนอย่างเวหา ถึงแม้ผู้ชายคนนั้นจะอายุไม่เท่าไรแต่ทว่าอำนาจที่เวหามีไม่น้อยเลยสักนิด ไหนจะครอบครัวของคุณหญิงธารทิพย์ ไหนจะครอบครัวของปู่ย่าของเวหาอีก สองตระกูลที่ร่ำรวยมารวมกันมีอำนาจมากแค่ไหนแทบไม่ต้องคิดเลย

สีหน้าของนพดลเผยความลำบากใจออกมาไม่น้อยกับสิ่งที่เกิดขึ้น ทำไมเขาต้องแพ้ให้กับผู้ชายคนนั้นอีก ทำไมกัน สองมือหนาบีบกำเข้าหากันแน่นก่อนจะเผยแววตาเคียดแค้นอีกคนอย่างมากมาย เขาจะไม่ยอมเสียผู้หญิงที่เขารักไปให้ผู้ชายคนนั้นอีกแล้ว ไม่มีวัน