ตอนที่2 โลกกลม
1126 คำ
ตอนที่2 โลกกลม
Rrrrrrrrr เสียงโทรศัพท์ราคาแพงของนพดลดังขึ้น ทันทีที่รับสายสีหน้าชายตรงหน้าก็ดูเปลี่ยนไป
“เกิดอะไรขึ้นรึเปล่าคะพี่นพ?”
“พี่ต้องรีบกลับบ้าน มินกลับเลยไหมพี่จะไปส่ง”
“ไม่เป็นไรค่ะ พี่นพกลับไปเลยก็ได้มินกลับเองได้ค่ะ” ชายหนุ่มพยักหน้าก่อนจะเรียกพนักงานมาเก็บตังพร้อมออกมาจากร้านอาหารท่าทางที่รีบร้อนของชายหนุ่มทำเอามินธิดาอดเป็นห่วงไม่ได้
นพดลรีบย่ำเท้าเดินเข้าไปในบ้านของตระกูล วชิรเมธี ที่ตั้งสง่ากลางพื้นที่นับสิบไร่สีหน้าตึงเครียดของท่านนพวุธเผยออกมาอย่างชัดเจน
“มันเกิดอะไรขึ้นครับพ่อ ทำไมบริษัทเราถึงจะโดนฟ้องล้มละลาย”
“พ่อผิดเองนพ ที่บริหารบริษัทได้ไม่ดีพอพยายามประคองให้อยู่ตัวพ่อติดหนี้ โยธินพัฒนากรุ๊ปตอนนี้พวกนั้นกำลังจะฟ้องเรา”
“ติดหนี้? เท่าไรครับพ่อมันมากขนาดที่เราไม่สามารถจ่ายเขาไปงั้นเหรอ?” นพดลแทบไม่เชื่อหูตัวเองที่รู้ว่าครอบครัวตนเป็นหนี้คนอื่น
“สามร้อยล้าน”
“อะไรนะครับ สามร้อยล้าน!” เขาแทบล้มทั้งยืนไม่คิดว่าบริษัทที่เขาเข้ามาทำงานจะเป็นหนี้มากขนาดนี้
“พ่อพยายามเจรจากับทางนั้น แต่ดูเหมือนลูกชายของคุณหญิงธารทิพย์จะไม่ยอม ในตอนนี้เขาเป็นผู้บริหารสูงสุดของโยธินพัฒนากรุ๊ปแล้ว”
“ใครครับลูกชายของคุณหญิงธารทิพย์?”
“เวหา โยธินพัฒนา” นพดลชะงักไปชั่วขณะเขารู้จักผู้ชายคนนี้ดี ผู้ชายที่แย่งความรักของเขาไป
“ผมจะลองเจรจากับทางนั้นดูก่อนนะครับว่าขอผ่อนได้ไหม?” เขาเหนื่อยไม่น้อยที่มารับรู้เรื่องนี้ ตลอดเวลาบิดาตนกล้าปิดบังได้อย่างไรกัน
เช้าวันต่อมา
มินธิดาเดินทางมาทำงานปกติเฉกเช่นทุกวันแต่ทว่าพอมาถึงโต๊ะทำงานก็ถูกนพดลเรียกเข้าพบเสียแล้ว หญิงสาวเห็นท่าทางเมื่อวานก็อดเป็นห่วงไม่ได้ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า
“ท่านรอง มินขอเข้าไปนะคะ”
“เชิญครับน้องมิน” ใบหน้าหวานมองชายที่นั่งอยู่อย่างตกใจไม่น้อย นพดลเหมือนคนไม่ได้หลับได้นอนเลยก็ว่าได้
“เกิดอะไรขึ้นรึเปล่าคะพี่นพ?”
“มิน บริษัทเรากำลังแย่พี่ไม่รู้จะระบายให้ใครฟัง พี่เพิ่งรู้ว่าบริษัทเราเป็นหนี้สามร้อยล้าน”
“ตายจริง! ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้ค่ะแล้วทางนั้นว่ายังไงบ้างเขาให้เราผ่อนให้ได้ไหม?”
“พี่ลองติดต่อขอคุยกับทางนั้นแล้วแต่เขาไม่ยอมให้เจรจา พี่ไม่คิดว่าบริษัทที่พี่พยายามบริหารจะมีวันนี้ ทางนั้นคงรอวันเอาคืนพี่แน่”
“เอาคืน พี่นพหมายความว่าไงคะ?”
“ก็บริษัทที่เป็นเจ้าหนี้ของเราคือโยธินพัฒนากรุ๊ป!” ร่างบางอรชรเหมือนถูกแช่แข็งก็ไม่ปานเมื่อได้ยินอย่างนั้น นั่นคือนามสกุลของอดีตคนรักที่ทำให้เธอเจ็บเจียนตายหญิงสาวไม่เคยลืมเลือน
“พี่มันไอ้ขี้แพ้ใช่ไหมมิน?”
“พี่นพอย่าโทษตัวเองเลยค่ะ พี่ไม่ผิดไม่ได้เป็นพวกขี้แพ้ด้วย มินว่ามันต้องมีทางออกที่ดีสำหรับบริษัทเรานะคะพี่นพ พี่อย่าเครียดมากเลย ยิ่งพี่เครียดทุกอย่างจะแย่ลงไปกว่าเดิมยังมีพนักงานอีกหลายต่อหลายคนที่คาดหวังและเชื่อว่าพี่จะต้องผ่านมันไปให้ได้”
“มินจะอยู่ข้าง ๆ พี่ใช่ไหม?” ชายหนุ่มถามหญิงสาวอย่างคาดหวัง ตอนแรกเขากลัวว่าถ้ามินธิดารู้ว่าใครคือคนจะฟ้องบริษัทเขา หญิงสาวจะกลับไปสนใจผู้ชายคนนั้น แต่ดูจากท่าทีเธอไม่เอ่ยอะไรเกี่ยวกับเวหาเลยสักนิด
“แน่นอนมินอยู่ข้างพี่ อยู่ข้างบริษัทของเรา” หญิงสาวส่งยิ้มให้กำลังใจอีกฝ่ายไป
“ถ้าพี่นพไม่รังเกียจจะให้มินไปเจรจาให้ดีไหมคะ?” เธออยากจะรู้เหมือนกันว่ามันจะเป็นอย่างไร
“ไม่ พี่ไม่อยากให้มินต้องเจอผู้ชายที่ทำร้ายความรู้สึกมินอีก”
“ไม่ต้องห่วงค่ะพี่นพสำหรับมินแล้วเขาไม่มีผลกับชีวิตมินอีก ให้มินได้ลองช่วยบริษัทเราได้ไหมคะ!” น้ำเสียงแน่วแน่เอ่ยออกมา เธออยากให้บริษัทนี้ได้อยู่ต่อไปไม่ใช่ถูกฟ้องให้ล้มละลาย
“มินแน่ใจเหรอ?”
“ค่ะ มินแน่ใจ” นพดลชั่งใจอยู่นานก่อนจะถอนหายใจออกมาพร้อมตอบตกลงอีกฝ่าย
โยธินพัฒนากรุ๊ป
หญิงสาวใบหน้าหวานมองชื่อบริษัทก่อนจะกอดกระชับแฟ้มเอกสารแน่น ในเมื่อตัดสินใจแล้วก็ต้องไม่กลัวอะไรสิ มินธิดาพ่นลมหายใจออกมาก่อนจะตัดสินใจก้าวเท้าเข้าไปในบริษัทยักษ์ใหญ่อย่างโยธินพัฒนากรุ๊ป
“ไม่ทราบว่ามาติดต่ออะไรคะ?”
“ดิฉันตัวแทนของ วชิรกรุ๊ปต้องการขอพบคุณเวหา โยธินพัฒนาค่ะ”
“สักครู่นะคะ” ฝ่ายประชาสัมพันธ์ยกโทรศัพท์สื่อสารกับอีกบุคคลหนึ่ง ก่อนจะได้คำตอบพร้อมเงยหน้ามาบอกหญิงสาวด้วยรอยยิ้ม
“ต้องขออภัยด้วยนะคะท่านประธานติดธุระไม่ว่างเลยค่ะ” คนถูกปฏิเสธถึงกับต้องถอนหายใจออกมา
“ดิฉันรอได้ค่ะ ขอแค่ไม่ถึง 10 นาทีฉันขอเถอะนะคะ”
“วันนี้ไม่ได้จริง ๆ ค่ะ” เธอพยักหน้ายอมแพ้ไปในที่สุดก่อนจะเดินคอตกออกมา
วันต่อมา
มินธิดามาขอพบชายหนุ่มแต่เช้าแต่คำตอบที่ได้ก็คือเขาไม่ว่างให้เข้าพบอีกเช่นเคย
“เมื่อวานก็ไม่ว่าง วันนี้ก็ยังไม่ว่างอีกหรอคะเจ้านายคุณเหมือนจะงานยุ่งตลอดเลยนะคะ”
“ต้องขอโทษจริง ๆ ค่ะท่านประธานติดประชุมกับเหล่าผู้บริหารไม่สะดวกจริง ๆ ค่ะ” มินธิดารู้ว่านั่นเป็นเพียงคำโกหกเสียมากกว่า แต่ในเมื่อเธอมาแล้วจะให้ยอมแพ้ก็คงไม่ได้ หญิงสาวยิ้มพยักหน้าเข้าใจก่อนจะแกล้งเดินออกมาจากบริษัท พอไม่มีใครสนใจหญิงสาวก็แฝงเดินตามพนักงานคนอื่นเข้ามาอีกรอบก่อนจะวิ่งไปขึ้นลิฟต์ แต่ก็ไม่รู้ว่าต้องไปที่ชั้นไหนเธออยากจะบ้าตายเสียจริง
“น้องไปชั้นไหนคะพี่กดให้”
“อ้อ คือว่าต้องเอาเอกสารไปให้ท่านประธานเซ็นค่ะ” เธอบอกคนข้างหน้าไป พนักงานคนนั้นพยักหน้าก่อนจะกดชั้นที่ 12 ให้ มินธิดาหายใจออกมาอย่างโล่งอก
- ผู้เขียน
