ลูกเเมวตัวโปรด

เจอกัน

"พี่ซัน หนูกลับมาแย้วไปวิ่งมางะ"

"อืม"

"อะข้าวกินซะ"

"ขอบคุณงับ"

ตอนนี้แมวน้อยอยู่อาศัยกับซันมาได้สองวันแล้ว และดูเหมือนจะสนิทกันเร็วมาก ซันมองเจ้าก้อนกลมๆที่พุงป่องเหมือนลูก

เจ้าแมวน้อยก็มองซันเป็นผู้ใหญ่ใจดีที่ค่อยเเบ่งอาหารให้

"เห้อ..แกนี่จะสบายเกินไปแล้วนะ.เจ้าของฉันน่าจะยังไม่เห็นแก ถ้าเห็นละก็ แกคงถูกไล่ออกไปแน่"

"อาใยหยอ"

"เปล่าฉันคุยคนเดียวอย่าสนใจ"

"อะเช"

ตอนนี้ซันกำลังคิดหนักเพราะตอนนี้แมวน้อยมาอยู่กับเขา

ซึ่งเจ้าของที่กลับมายังไม่เห็นเพราะเจ้าตัวนอนอยู่ในลังของเขา

เขากลัวเมื่อเจ้าของมาเห็นแล้วจะเอาแมวน้อยไปทิ้ง

เขาเคยได้ยินพวกมนุษย์มันพูดว่าไม่อยากเลี้ยงแมวแล้วจึงปล่อยทิ้งขว้างเขาแบบนี้ แต่ยังดีที่เอาอาหารมาให้

ซันมองเจ้าแมวตัวน้อยอย่างสงสาร

เห้ออออ ทำอะไรไม่ได้ อะแหละ...ตามเวรตามกรรมนะเจ้าแมวน้อยเอ๋ย ฉันช่วยแกไม่ได้หลอก

"เห้ยยย....!!!!"

เจ้าของซันที่ออกมาตอนไหนไม่รู้เห็นแมวตัวน้อยก็ร้องดังขึ้น

"ไอ้ซันมึงไปคาบเอาลูกใครมา!!"

"เเม๋ว~~~"

ซันที่เห็นเจ้าของออกมาก็ทำอะไรไม่ถูก คาบเอาเจ้าแมวน้อยเข้าไปในลัง และตัวเองก็เดินออกมาเผชิญหน้ากับเจ้าของของตัวเอง

"ไอ้ซันมึงไปผสมกับตัวไหนมาอีกแล้ว คาบมาทำไม"

"เหมี้ยวว!!!"

"มึงอย่ามาขู่กู"

เจ้าของของซันเข้าไปในบ้านอีกครั้งแล้วหยิบไม้กวาดมา

"หงาวว!!!!" ซันเเยกเขี้ยวสู้และกระโจนใส่

"โอ้ยย...เพี้ยะ"

เสียงไม้กวาดฟาดลงที่ตัวของแมวดำเต็มๆจนเกิดเสียง

แมวตัวน้อยที่อยู่ในลังก็เห็นทุกอย่าง เขากลัวไปหมดที่เห็นแมวพี่โดนตีและกำลังต่อสู้กับมนุษย์ใจร้าย

"เเง้งง..เหมี้ยว~~"

แมวน้อยที่ทนไม่ไหวตกใจกลัววิ่งออกจากลังและออกนอกบ้านไปทันที

ซันที่เห็นแมวน้อยวิ่งออกไปก็แอบเป็นห่วง แต่ก็ดีแล้วที่ออกไป ถ้าขืนอยู่ต่อเขาคงปกป้องไม่ไหว แมวน้อยต้องโดนเอาไปโยนทิ้งแน่ๆ

โชคดีนะไอ้ขาว ขอให้เจอสิ่งดีๆล่ะ

"เหมี้ยวว!!"

พอแมวน้อยวิ่งออกไปแล้ว ซันก็หยิบเเยกเขี้ยวใส่เจ้าของและเดินกลับเข้าลังของตัวเองโดยไม่สนใจอะไรอีก

"หึ...เดียวสักวันกูจะเอามึงไปปล่อยให้ตายไปข้างหนึ่ง..อย่าให้กูเห็นว่ามีลูกแมวมาอีกนะ"

.

…

"เเม๋ว..เเฮ่กๆ"

ตอนนี้แมวน้อยวิ่งออกมาไกลมาก เขาวิ่งมาอย่างเดียวไม่ได้สนใจอะไรรอบข้างเลย

ตอนนี้ทั้งเหนื่อยทั้งหอบแถมยังมีแดดร้อนๆที่สาดส่องเข้ามาจนเขาเริ่มรู้สึกไม่ดี

แมวน้อยเดินโซซัดโซเซไปเรื้อยๆจนกะทั้ง

ฟุบบ

แมวน้อยล้มลงไม่มีแรงอีกต่อไป.....

ความมืดมิดปกคุมไปทั่วบริเวณและไม่รู้สึกหรือรับรู้อะไรอีกเลย

...

"โฮ่งๆ!!!!"

"เม๋ว!!!!"

แมวตัวน้อยที่ตื่นขึ้นมาได้สักพักและกำลังเดินไปตามทางด้วยความเหนื่อยล้า ข้างหน้ากับมีหมาตัวใหญ่กำลังจ้องมาที่เขาและเห่าอย่างสุดกำลัง

แมวตัวน้อยตอนแรกที่แรงไม่มี ความกลัวจึงทำให้มีพลังวิ่งจู๊ดกับหมาตัวนั้นไปตัวนั้นมาอยู่นานหลายนาที มีแวบหนึ่งที่ดูเหมือนจะโดนตะปบได้แต่ยังดีที่เขายังตัวเล็กกระโดดหลบทันอย่างหวุดหวิด

เขาวิ่งหน้าตั้งด้วยความเร็วโดยไม่สนใจข้างหลังอีก

จนเห็นประตูรั้วใหญ่ที่อยู่ตรงหน้ากำลังเปิด เขาวิ่งเข้าไปในนั้นโดยไม่รู้ว่ามีคนยืนอยู่ เขาชนเข้ากับขาของมนุษย์ตัวสูงใหญ่อย่างจัง

"เเม๋วว!!"

"อ้ะ!!"

แมวน้อยยันตัวลุกขึ้นสี่ขาและเงยหน้าเล็กๆขึ้นไปมองคนที่สูงเสียดฟ้า

มนุษย์คนนั้นมองลงมาด้วยสายตาที่ดูน่ากลัวจนแมวน้อยต้องเดินถอยหลังช้าๆหูพับตกจนน่าสงสาร

"หื้อออ...มาจากไหน"

เสียงอันใหญ่ทุ้มดังขึ้น แมวน้อยยิ่งตกใจเข้าไปใหญ่จนก้าวอุ้มเท้าเล็กๆไม่ออก

อาร์เทอร์นั่งย่อตัวลงมองเจ้าแมวน้อยที่สภาพมอมเเมมยืนนิ่งไม่ขยับ

เขามองไปที่ม่านตากลมโตสีฟ้าและมีเหมือนเเสงประกายอะไรบางอย่างระยิบระยับไปมาในดวงตา ทำให้เขาเริ่มสนใจแมวตัวนี้ขึ้นมา

"แกมาจากไหน"

"เหมียว (อย่าทำหนูนะ) "

"หือออ..นี่กำลังตอบฉันอยู่รึเปล่า"

อาร์เทอร์รู้สึกสนใจแมวน้อยตรงหน้ามากๆ และบวกกับที่เขาอ่านมาจากอินเทอร์เน็ตการเลี้ยงสัตว์อย่างงั้นเหรอ ...

เขาจะลองเลี้ยงดูก็ได้ แมวน้อยตัวนี้คงไม่มีเจ้าของแน่ๆ

"หงาวว!!!!"

อาร์เทอร์ที่ยื่นมือมาจับแมวน้อยต้องหยุดชะงักลงเพราะเหมือนเจ้าตัวจะกลัว ดูจากอาการสั่นๆและท่าทางที่ทำเหมือนเเยกเขี้ยวจะสู้ แต่ไม่ดูสภาพตัวเองเลยว่าไหวหรือเปล่า

"หึหึ..ฉันไม่ทำอะไร"

"ฉันอาร์เทอร์นะแมวน้อย"

"เหมี้ยว (จริงหยอ) 'เอ้ะทำไมเราฟังรู้เรื่องพึ่งสังเกตุ"

แมวน้อยนั่งลงและเอียงหัวเอียงคอไปมาเหมือนกำลังสงสัยอะไรบางอย่าง

อาร์เทอร์ที่เห็นก็อดเอ็นดูไม่ได้

ห้ะ..เขาเนี่ยเหรอเกิดความเอ็นดู คิดไปเองมั้ง

"มานี่...ไปอาบน้ำ เดียวพาไปเที่ยว"

เจอกันครั้งเเรกก็พาไปเที่ยวเลยแล้วกันจะได้สนิทกันเร็วๆ

"เที่ยวหย๋อ เที่ยวอะไรงะ เหมียว"

แมวน้อยที่รู้สึกได้ว่าถึงสายตาของมนุษย์คนนี้จะน่ากลัว

แต่รู้สึกถึงข้างในจิตใจว่าใจดี

จึงยอมให้มนุษย์คนนี้อุ้มเข้าไปในบ้านและหลังจากนั้นเขาก็โดนจับทำโน้นทำนี้และตอนอาบน้ำมีกลิ่นหอมๆอะไรบางอย่างมาลูบตัวเขาด้วย

เขาชอบนะ มันหอมดี กลิ่นดีเหมือนจะหวาน

แต่กินไม่ทันโดนอุ้มออกมากซะ ก่อนเสียดาย

"สะอาดแล้วว...หู้ว ขนสีขาวนวลเชียว ไหนดูสิ"

อาร์เทอร์จับแมวน้อยหงายท้องดูเพศ

"ตัวผู้เหรอ...ท้องชมพูเชียว อุ้งมือก็ชมพู จมูกก็ชมพู น่ารักจัง"

อาร์เทอร์แอบเเปลกใจน้อยๆที่เขารู้สึกว่าจะพูดเยอะกว่าปกติ

แต่ไม่ได้คิดใส่ใจ เพราะหลายครั้งก็พูดเยอะ... มั้งนะ

ฟู่!!!

เสียงไดร์เป่าผมอันใหญ่ทำให้แมวน้อยตกใจหันไปมอง

"ไม่ต้องกลัว"

"เหมียว (ทำไมไม่ต้องกลัวงะ) "

แมวน้อยเอาอุ้งมือน้อยๆที่ทำความสะอาดแล้วมาตะกายที่มือของอาร์เทอร์เบาๆ

"หึหึ...มาเป่าขนกัน"

ฟู่่~~~ ลมแรงๆเป่ามาที่ตัวแมวน้อยทำให้ตกใจกระโดดเกาะอกมนุษย์ทันที

"เฉยๆ"

"เหมียว (จัวงะ) "

ฟู่ๆๆๆ พอผ่านไปได้สักพักหนึ่ง อาร์เทอร์ที่เป่าขนให้จนเเห้งแล้วก็มองดูแมวน้อยอย่างพิจารณา

"พันธุ์อะไรเนี้ย"

เขาไม่เคยเห็นแมวแบบนี้เลยเหมือนเป็นแมวหลายๆพันธุ์มาผสมกันอย่างงั้นแหละ น่าตาน่ารักด้วยสิ

"ป่ะ เที่ยวกัน รู้จักกันไว้เยอะๆด้วย แกต้องมาอยู่กับฉัน ขากลับต้องไปฉีดยาป้องกันโรคด้วย"

อาร์เทอร์อุ้มเจ้าแมวน้อยขึ้นรถและพาเดินทางไปเที่ยวด้วย

แมวที่โดนอุ้มไปก็ไม่รู้อิโหน่อิเหน่ไปตามเขาอย่างงงๆ