บ้านเเมว
941 คำ
.เอี้ยดดด
รถจอดที่โรงรถอาร์เทอร์ลงมาจากรถก่อนและอ้อมไปเปิดประตูเอาแมวน้อยลงมา แมวน้อยตอนเเรกที่หลับพอโดนอุ้มก็ตื่นทันที
"เหมียววว~~ถึงบ้านเเล้วหย๋อ"
"หิวหรือป่าว"
"เอ๋...เหมียว...หิว!!!"
พอพูดถึงเรื่องกินแมวน้อยก็ตาตื่นหายง่วงเป็นปิดถึง
"หึๆ..หายโกรธเเล้วสินะอาการเเบบนี้"
"เหมียว~~~หายเเย้วอยากกินของอย่อยๆ"
อาร์เทอร์พาแมวน้อยเข้าบ้านเขาเปิดประตูเข้ามาก็ตกใจนิดหน่อยของที่เขาสั่งได้ส่งถึงเเล้ว เเต่ไม่คิดว่าตัวเองจะกดซื้อมาเยอะขนาดนี้และของทั้งหมดก็มีเเต่ของไอ้อ้วนที่เขาอุ้มอยู่
"ของเล่นแกมาเต็มเลย"
"ของเล่นหย๋อหนายๆเหมียว"
แมวน้อยกระโดดออกจากอ้อมกอดของอาร์เทอร์และเดินเข้าไปดมสำรวจของต่างๆ
"เหมียว...อันใหญ่จังอันนี้อะไรงะ"
แมวน้อยไล่ดูไปเรื่อยๆอย่างสำรวจ
"อย่าเพิ่งดื้อมานี่ก่อน"
อาร์เทอร์ไปอุ้มวิปครีมไว้อีกรอบ และนำไปวางที่โซฟาตัวใหญ่
และเขาก็เดินไปแกะของทั้งหมดออกมา ทั้งของเล่นทั้งที่นอนและอื่นๆสำหรับแมว
"หือแถมมาเหรอ"
อาร์เทอร์ที่เห็นผงอะไรเเปลกๆสีเขียวๆ แก่ๆจึงหยิบขึ้นมาดู ในซองมีคู่มือบอก มันคือผงก***าแมว เอาไว้ให้แมวดมเพื่อผ่อนคลาย
"มีอย่างงี้ด้วยเหรอวะ"
อาร์เทอร์เอาก***าแมวไปวางไว้บนโต๊ะหน้าโซฟาและกลับมาจัดของต่างๆเรียงให้เป็นที่เป็นทาง บ้านเขากว้างซึ่งทำให้มีพื้นที่วางของพวกนี้ได้หมด
เขาไม่คิดเลยว่าต้องมานั่งแจกแจงจัดของอะไรให้ใครเเบบนี้..เห้อ
ใช้เวลานานพอสมควรที่อาร์เทอร์จัดแจงของเสร็จ
แมวน้อยตัวอ้วนก็มากวนเขาบ้างเป็นบางเวลา
"เสร็จเเล้วไอ้อ้วน"
เป็นเวลาประมาณสองชั่วโมงได้ต้องประกอบชิ้นนู้นชิ้นนี้ของคอดโดแมว
"เหมียว~~~เย้....ใหญ่มากเยย"
วิปครีมกระโดดขึ้นคอนโดแมววิ่งไปวิ่งมาอย่างสนุก
อาร์เทอร์ก็ดีใจที่แมวน้อยชอบเพราะเคยเห็นในคลิปแมวบางตัวแทบจะไม่สนใจใยดีของพวกนี้เลย
กุ้งกิ้งๆ
"เหมียว.."
แมวน้อยหันไปมองตามเสียงของกระดิ่งลูกกระดิ่งก้มๆพร้อมกลับปอกคอน่ารักๆ
"เหมียวว~~>>อาใยงะ"
"มานี่เร็วเหมียวๆ"
อาร์เทอร์เอามือตบที่พื้นเรียกแมวน้อยให้เข้ามาหา
วิปครีมก็เดินเข้าไปหาอย่างว่าง่าย
อาร์เทอร์ได้โอกาสจับขึ้นมานั่งบนตักและสวมปอกคอให้วิปครีม
"อ้าวหลวมไปเหรอ"
"อุ้วววเหมียว....อารายอะชอบจัง"
"ถอดก่อนดีกว่า"
"เเง่มม"
อาร์เทอร์ที่กำลังจะถอดออกถูกแมวน้อยกัดเบาๆที่มือ
"เหมียวว~~ไม่ถอดชอบ....ให้เเล้วห้ามเอาคืนจิ"
วิปครีมบ่นด้วยเสียงแมวๆรัวๆ อาร์เทอร์ที่เห็นก็พอจะเข้าใจได้ว่าแมวน้อยคงชอบจึงไม่ให้เอาออก เดียวซื้ออันใหม่เเล้วค่อยเอาออกก็เเล้วกัน
"เดียวฉันมา เล่นไปก่อน..."
อาร์เทอร์ลุกขึ้น และเดินไปหยิบอาหารแมวเทเอาไว้ในถ้วยวางไว้เพราะเผื่อแมวน้อยหิว เขาว่าจะเข้าไปทำงานนิดหน่อยอาจจะใช้เวลานาน
"เหมียววว~~ได้เยย"
วิปครีมวิ่งเล่นที่คอนโดแมวและฝนเล็บกับที่ฝนเล็บอย่างเมามัน
"เหมียวว~~สนุกจังงงง"
วิปครีมเล่นไปเรื่อยเพราะกำลังเห่อของใหม่ จนเขาเริ่มหมดแรง...
เริ่มหิววิปครีมเดินมากินอาหารแมวที่วางเอาไว้ เขาก็ไม่รอช้าก้มลงกินด้วยความหิว พอหนังท้องตึงหนังตาก็หย่น.....
วิปครีมจึงเดินไปที่ที่นอนอันนุ่มนิ่มอันใหม่ที่อาร์เทอร์ซื้อให้
"เหมียวว~~สบายจังงงงงง"
"งื้ออ.คิดถึงอาร์เทอร์จังทำงานหย๋องานอะไรงะ...เหมือนจะรู้จักเเต่ไม่รู้จักงะ ....เเต่อาร์เทอร์ขับรถมาตั้งนานไม่เหนื่อยหย๋อ...หรือมนุษย์ไม่มีความเหนื่อย"
เหมียวน้อยบ่นไปเรื่อย.....จนสักพักหนังตาก็ค่อยๆปิดลงปิดลงและเข้าสู่ห่วงเเห่งความฝันรร
ยุกยิกๆ
กลางดึก...แมวน้อยต้องตื่นขึ้นมาอีกครั้งเพราะความคันเนื้อคันตัวเหมือนเดิม
"อีกเเย้ว...กลายเป็นมนุษย์สินะ ก็ดีชอบ"
ปุ้ง
ไม่ทันขาดคำแมวน้อยก็กลายร่างเป็นเด็กหนุ่มอายุ14-15
"เหมียว....เอ๋ทำไมครั้งนี้หูไม่หายไปนะ"
วิปครีมจับที่หูของตัวเองที่อยู่บนหัว
วิปครีมเดินด้วยท่าทางาสี่ขาไปรอบห้อง
และพยามๆที่จะเริ่มลุกเดินเเบบสองขาเหมือนมนุษย์ทั่วไป
"ฮึบ" วิปครีมจับโซฟาเป็นที่ยึดมั่นและค่อยๆลุก
"เอ๋...ง่ายจัง"
วิปครีมแอบตกใจตัวเองเพราะเขายืนได้และไม่ล้มด้วยเดินได้เเบบปรกติด้วย
เอ๋ไม่อยากจะเชื่อเลยง่ายจัง สูงชะมัดแมวน้อยมองไปที่พื้นเป็นระดับที่สูงขึ้นกว่าตอนที่เขาเป็นแมวเยอะเลย
วิปครีมเดินสำรวจรอบห้องและนั่งลงที่โซฟา นุ่มๆ
"คิกๆ.....ชอบงะ"
อีกด้านหนึ่งที่อยู่ในห้องทำงานเหมือนจะได้ยินเสียงเดินและเสียงเด็กอีกครั้ง.....
อาร์เทอร์นั่งเงียบและนิ่ง ฟังเสียงด้านนอก ที่มีเสียงเด็กน้อยวัยกำลังโตหัวเราะคิกคัก....
"กูหลอนป่ะวะทำงานนักไป"
อาร์เทอร์พักปิดคอมทั้งหมดและเดินออกมานอกห้องมาดูเจ้าแมวน้อยว่าตอนนี้จะหลับไปหรือยัง
- ผู้เขียน
