“อี๋! เหม็น!” อาหารมากมายบนโต๊ะเลื่อนหน้าตาน่ากินทั้งนั้น แต่กลับมีแต่กลิ่นเหม็นเน่าลอยคละคลุ้ง
“กินซะ”
“มะ..ไม่กินได้ไหม”
“ต้องกิน”
“ก็ฉันเหม็นนิ ฉันทนกินเข้าไปไม่ไหวหรอก โอ๊ย!” ปลายคางมนถูกมือหนาดึงกระชากไปบีบอย่างแรงเมื่อเธอต่อรองขัดขืน
“เธอจะรู้สึกยังไงก็ช่าง แต่ลูกของฉันต้องได้รับสารอาหารที่มีประโยชน์” ไม่พูดเปล่าแต่ปีแสงตักข้าวที่คลุกกับอาหารมาป้อนให้เธอ แม้หญิงสาวจะพยายามขัดขืน แต่เขาก็พยายามยัดอาหารเหล่านั้นเข้าไปในปาก บังคับให้เธอเคี้ยวและกลืนลงไปให้หมด
อ๊ะ..อั๊วะ..อ๊วกกกกกก!!
จนแล้วจนเล่าที่เธออดทนกับความกระอักกระอ่วนไม่ไหว เรติกาอาเจียนออกมาใส่คนตรงหน้าแบบหลีกเลี่ยงไม่ได้ แม้จะพยายามบังคับให้ตัวเองหยุด แต่ก็ดันอาเจียนออกมาอีกจนเนื้อตัวของปีแสงเต็มไปด้วยอ้วกของเธอที่ไหลเปรอะไปทั่วร่าง
“ฉะ..ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ ก็บอกแล้วไงว่าเหม็น มะ..ไม่อยากกิน”
“เช็ด! เช็ดมันด้วยปากของเ
