หลังจากที่เรติการับประทานอาหารเช้าเสร็จได้เกือบสองชั่วโมง ปีแสงเดินเข้ามาภายในห้อง สีหน้าเย็นชาที่ปรากฏอยู่บนใบหน้าหล่อเหลาและความเงียบของเขาทำให้เธอรู้สึกไม่ค่อยชอบใจนัก
“จะทำอะไรฉันอีกแล้ว” เรติกาตั้งท่าจะโวยวายเมื่อโดนปีแสงปกปิดดวงตาด้วยผ้าสีดำ ชายหนุ่มไม่ได้ตอบอะไรกลับไปนอกจากปลดล็อกวัตถุพันธนาการออกจากข้อมือข้อขาของเธอ
“อ๊ะ!” เธอส่งเสียงอุทานอย่างหวาดระแวง เมื่อโดนชายหนุ่มช้อนร่างอุ้มขึ้นในท่าเจ้าสาว
แขนข้างหนึ่งของหญิงสาวตวัดโอบลำคอหนาอัตโนมัติ ใบหน้าสวยหวานซบลงบ่าแกร่ง มือเรียวบางคลำวัตถุเย็นเฉียบที่ยังคล้องอยู่กับข้อมืออีกข้าง รู้สึกเหมือนมีโซ่เชื่อมติดกับวัตถุนั้น เธอค่อยๆ ไล่สัมผัสความยาวของมันอย่างใจเย็น การมองไม่เห็นไม่ใช่อุปสรรค ตลอดเกือบสามเดือนที่อยู่ที่นี่เธอฝึกหลับตาต่อสู้กลางอากาศ แม้หลังๆ จะรู้สึกเหนื่อยง่าย แต่ก็ยังฝึกฝนให้ร่างกายพร้อมตลอดเวลา ขาไม่มีอะไรมาพันธนากา
