Chapter 4 เริ่มงานวันแรก
1263 คำ
แพรหวานในชุดทำงานรองเท้าส้นสูงเสริมบุคลิกสวยงามเป็นที่น่ามองสำหรับใครที่พบเห็น ผมยาวรวบตึงเป็นหางม้าใบหน้าสวยแต่งแต้มเครื่องสำอางน่ามองสุดๆ
"สวัสดีค่ะแพรหวานเลขาท่านรองประธานมารายงานตัวค่ะ"
หญิงสาวเดินเข้ามาแผนกบุคคลก่อนจะแนะนำตัวอย่างเป็นทางการ เธอได้รับโทรศัพท์จากบริษัทให้เข้ามารายงานตัวเนื่องจากสัมภาษณ์งานผ่าน บอกตามตรงว่าดีใจมากแต่ใจลึกๆก็แอบคิดว่าถ้าต้องเผชิญหน้ากับพี่ฟีฟ่าเธอจะทำหน้ายังไง
"คุณแพรหวานนะคะ เชิญทางนี้เลยค่ะท่านรองรออยู่ในห้องแล้วค่ะ"
"ได้ค่ะ"
ฟีฟ่าที่นั่งอยู่ในห้องทำงานรอคอยที่จะเจอเลขาคนใหม่อย่างใจจดใจจ่อ เห็นคุณพ่อบอกว่าสวยมากและพูดภาษาได้สามภาษา ขยันทำงานและเป็นผู้หญิงเก่งทัศนคติดี ก็คือยกยอปอปั้นกันมากจนเขาอยากจะเห็นหน้าแล้วสิ
ก๊อก ก๊อก
"ท่านรองคะเลขาคนใหม่มาแล้วค่ะ"
"เข้ามาสิ"
ฟีฟ่าเชิญให้คนข้างนอกเข้ามาและทันทีที่เห็นเลขาคนใหม่ก็ต้องอึ้งไปและไม่เคยคิดเลยว่าจะได้เจอเธออีกครั้ง ผู้หญิงที่เขารักมากที่สุดและอยู่ๆก็ทิ้งเขาไปหลังจากที่ได้เงินไปแล้ว เขาตามหาเธออยู่นานหลายปีแต่อยู่ๆก็กลับมาเสียอย่างนั้น
"แพร..."
"สวัสดีค่ะท่านรองแพรหวานค่ะ"
"นั่งลงสิ คุณออกไปได้แล้วเดี๋ยวผมคุยต่อเอง"
"ค่ะท่าน"
แพรหวานเดินมานั่งลงตรงหน้าชายหนุ่มส่วนพนักงานฝ่ายบุคคลเดินออกไปจากตรงนั้นทันทีปล่อยให้ทั้งสองคนได้ทำความรู้จักกันและคุยกันเองจะดีกว่า แพรหวานยื่นแฟ้มเอกสารส่งไปให้ชายหนุ่มเขารับมาเปิดดูก่อนจะสะดุดในประวัติส่วนตัวว่าเธอเป็นคนโสดแต่มีลูกหนึ่ง
"หึ... ที่หายไปหลายปีนี่มีผัวใหม่สินะ"
"พี่ฟีฟ่า!"
หญิงสาวเบิกตากว้างอย่างตกใจไม่คิดว่าเขาจะพูดแบบนั้นกับเธอ ทั้งที่ผ่านมาชีวิตของเธอเจอเรื่องราวมากมายและเขาควรถามความเป็นมาไม่ใช่ใส่ร้ายด้วยคำพูดแบบนี้
"ไม่ต้องมาเรียกพี่เรียกฉันท่านรอง"
"ค่ะท่านรอง คือแพรไม่ได้..."
"กลับมาทำไมไปแล้วไปลับไม่ต้องกลับมาอีก หรือว่าผัวใหม่มันทิ้งไปแล้วไม่มีเงินก็เลยจะมาขอเงินจากฉันอีก"
แพรหวานก้มหน้านิ่งไม่ต่อล้อต่อเถียงกับเขา ถึงจะพูดอะไรไปก็คงไม่ฟังเพราะเขาเลือกที่จะเชื่อในสิ่งนั้นไปแล้ว
"แล้วเด็กนี่พ่อมันไม่รับผิดชอบเหรอไง"
"เด็กก็ลูกของพี่ไงคะ"
เธอตัดสินใจบอกชายหนุ่มถึงความจริงทุกอย่างเพราะการที่เธอถูกเขาเข้าใจผิดแบบนี้มันก็ไม่แฟร์ต่อเธอและลูก ฟีฟ่ามองหญิงสาวอย่างโกรธจัดพอไอ้ชู้มันไม่เอาถึงเอาลูกมาให้เขารับผิดชอบต่ออย่างนั้นเหรอ
"คิดว่าฉันโง่เหรอแพรหวาน ถ้าเธอท้องผู้หญิงหน้าเงินอย่างเธอคงหอบลูกมาให้ฉันรับผิดชอบแล้วคงไม่ปล่อยให้เวลาผ่านมาหลายปีขนาดนี้หรอก ฉันโง่ครั้งเดียวเท่านั้นและจะไม่โง่ซ้ำสองเด็ดขาด ไอ้ลูกชู้นี่คงจะท้องตอนคบกับฉันสินะ ได้เงินไปเกือบล้านรีบหนีตามกันไปจนท้องป่อง แล้วเป็นไงมันไม่รับผิดชอบสินะถึงกลับมาที่นี่"
"พี่พูดเกินไปแล้วค่ะ"
หญิงสาวกำมือแน่นอย่างโกรธจัดที่เขาพูดจาดูถูกและไม่ให้เกียรติเธอมากขนาดนี้ เธอคิดไว้อยู่แล้วว่าเขาคงไม่รับผิดชอบและส่วนหนึ่งเธอก็ผิดที่ไม่กลับมาตั้งแต่แรกปล่อยให้เวลามันผ่านไปนานมากขนาดนี้
"เธอต้องเรียกฉันว่าท่านรอง"
"ค่ะท่านรอง"
"ช่างเถอะฉันไม่ได้รักเธอแล้วจะไปนอนกับใครก็ไปเหอะ ลูกใครก็ให้มันเลี้ยงเองแล้วกันฉันไม่สนใจหรอก แล้วมาสมัครงานเป็นเลขาของฉันทำไมไม่ทราบต้องการอะไร"
เขาโยนแฟ้มเอกสารใส่หน้าหญิงสาวก่อนจะจ้องหน้าเธอด้วยแววตาดุดัน แพรหวานก้มเก็บแฟ้มเอกสารขึ้นมาพยายามเข้มแข็งไม่ให้อ่อนแอร้องไห้ต่อหน้าเขา
"ที่นี่รับสมัครงานเงินเดือนสูง ลูกแพรไม่ค่อยสบายต้องใช้เงินเยอะค่ะแพรก็เลยมาสมัครงานที่นี่"
"น่าสมเพชเนาะผู้ชายไม่เอาได้เป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวแทน น่าสงสารจังช่วยยังไงดีน้า"
"แพรขอทำงานที่นี่นะคะท่านรอง ถ้าคุณไม่ให้แพรเป็นเลขาแพรก็ไม่รู้ว่าจะหาเงินเยอะขนาดนี้มาจากไหน ขอร้องนะคะช่วยแพรเถอะแพรจะตั้งใจทำงานค่ะ"
หญิงสาวยกมือไหว้ขอร้องอ้อนวอนชายหนุ่มขอให้เขาไม่ไล่เธอออกตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่ม ตอนนี้พูดอะไรไปเขาก็ไม่เชื่อถึงจะบอกว่าฟีน่าเป็นลูกของเขาก็ไม่ยอมเชื่ออยู่ดี เธอคงต้องพึงพาตนเองหลังจากนี้เพราะดูท่าทางพ่อของลูกจะฝังใจและคงเกลียดเธอมาก
"ได้สิถือซะว่าสงสารคนเคยๆแล้วกัน เอาเอกสารนี่ไปแปลพ่อบอกว่าเธอเก่งภาษานี่ ทำให้เสร็จนะก่อนเที่ยงไม่งั้นไม่ต้องกินข้าว"
เขาโยนแฟ้มเอกสารใส่เธออีกครั้งก่อนจะหยิบโทรศัพท์มากดเล่นไม่สนใจเธออีก แพรหวานลุกขึ้นจากที่นั่งหยิบแฟ้มเอกสารขึ้นมากอดไว้ก่อนจะยกมือไหว้ขอบคุณชายหนุ่มที่ยอมให้เธอทำงานที่นี่ต่อ
"ขอบคุณนะคะที่ให้แพรทำงานที่นี่ต่อ แพรจะตั้งใจทำงานค่ะท่านรอง"
พูดจบเธอก็เดินออกไปจากตรงนั้นทันทีทิ้งให้ชายหนุ่มได้คิดอะไรคนเดียวเงียบๆในห้องส่วนตัว
'เด็กก็ลูกของพี่ไงคะ'
"หึ... คิดว่าคนอย่างฉันจะเชื่อคำพูดของเธออีกเหรอไง ผู้หญิงหน้าเงินจอมหลอกลวงน่ารังเกียจ!"
เขาสบถออกมาก่อนจะทุบโต๊ะอย่างแรงเพื่อระบายอารมณ์โกรธ เขาตามหาเธอมาตลอดและพอรู้ความจริงว่าเธอมีคนอื่นแถมยังมีลูกด้วยกันอีกมันน่าเจ็บใจชะมัดทั้งที่เขาให้เธอได้ทุกอย่างและรักเธอสุดหัวใจหมายจะให้เป็นภรรยาในอนาคตแต่เธอกลับทำแบบนี้กับเขา
"ฉันจะเอาคืนเธอให้สาสมเลยแพรหวาน ให้สมกับที่ฉันทรมานเจ็บปวดหลายปีมานี้"
ทางด้านของแพรหวานหญิงสาวเดินออกมาหน้าห้องก็มีโต๊ะทำงานของเลขาอยู่ หญิงสาววางทุกอย่างลงบนโต๊ะก่อนจะหยิบเอกสารที่ชายหนุ่มให้มาเปิดดูจากนั้นก็รีบแปลเอกสารให้เสร็จก่อนเที่ยงตามคำสั่งของท่านรองไม่อย่างนั้นเขาจะโกรธและหาเรื่องเธออีก
"ทำไมเยอะจัง"
หญิงสาวถอนหายใจออกมาเล็กน้อยหยิบกรอบรูปในกระเป๋าขึ้นมาเป็นภาพของลูกสาวกำลังยิ้มสดใสให้กล้องอยู่ เธอวางลงบนโต๊ะทำงานเผื่อว่าพ่อของลูกผ่านมาเห็นเขาอาจจะเอะใจว่าเด็กหน้าเหมือนเขาบ้าง
"พ่อของลูกทำไมใจร้ายจัง เฮ้อ!"
- ผู้เขียน
