รัตติกาลซ่านใจ

แค่คำว่าเสียใจ มันยังไม่พอ NC

ตอนที่ 8

รัตติกาลเขินอายเธอยิ้มหน้าแดง เขาโอบกอดพาเธอเต้นรำไป ปากก็ชมไปเรื่อย ๆ ตามประสาของชายหนุ่มที่ประสงค์ต่อความงดงามตรงหน้า ไม่นานนักวงแขนแกร่งก็เริ่มโอบกอดรัดร่างอรชรให้แน่นยิ่งขึ้น เมื่อเพลงจังหวะซึ้ง ๆ ได้อารมณ์ น่านนัทธีร์จึงพยายามบดเบียดความเป็นชายให้รุกล้ำเข้ามาเรื่อย ๆ เหมือนจะบอกว่าเขาต้องการอะไร

น่านนัทธีร์จับมือเธอแน่นขึ้นจนรัตติกาลเองรู้สึกร้อนวูบวาบไปทั้งตัว ยิ่งเวลาที่เขายืนในลักษณะอย่างนี้ จมูกโด่งของชายหนุ่มพยายามก้มลงมาซุกซบอยู่บริเวณต้นคอด้านหลังของเธอ เขาใช้จมูกโด่งวนเวียนอยู่บริเวณ ใบหู ซอกคอ และข้างแก้มเนียนอยู่ตลอดเวลา ลมหายใจของเขาวนเวียนอยู่ใกล้ๆ ไม่ห่าง จนหญิงสาวสัมผัสได้ และรับรู้ถึงความต้องการของเขา เมื่อของแข็งภายใต้เป้ากางเกงด้านล่างมันพยายามถูไปมาระหว่างที่กำลังเต้นรำกันอยู่ เธอเสียววาบทุกครั้งที่ถูกของแข็งนั้นสัมผัส

ตรงร่องหลืบแห่งความเสียวซ่านมันชื้นแฉะไปด้วยน้ำเมือกแห่งความต้องการ ทำไมเธอรู้สึกกับเขาได้ถึงเพียงนี้ ก่อนจะพยายามหักห้ามอารมณ์ความรู้สึกนั้นออกไป แต่มันก็ช่างยากเย็นเหลือเกิน

แล้วความรู้สึกของเขาล่ะ มันจะต่างจากเธอมั้ย เธออยากลองพิสูจน์ความต้องการของเขา จึงปล่อยให้เกิดการกระทำนั้นต่อเนื่องไปเรื่อย ๆ จนรู้สึกถึงมือหนาของเขาที่เอื้อมมาสัมผัสบริเวณของสงวนของเธอ ก่อนจะถูกเคล้าคลึงไปมาอยู่นานพอสมควร เธอรู้สึกโกรธและต่อต้านกับความรู้สึกนั้น มันยากที่จะหักห้ามใจเหลือเกิน รัตติกาลเริ่มหน้าแดงก่ำเป็นลูกตำลึงสุกก่อนจะส่งสัญญาณด้วยการหยิกไปที่มือหนาของเขา

“พอระตีไม่ว่า พี่ก็จะไม่หยุด..ใช่มั้ยคะ!!” เธอกระซิบถามเบา ๆ ระหว่างที่เต้นรำกันอยู่ ทำให้คนที่กำลังสัมผัสของสงวนอย่างสุดแสนจะฟินนั้น..สะดุ้งเฮือกทันที

“ช่างนุ่มมือของพี่เหลือเกิน...ระตีจ๋า” เขายอมสารภาพความจริงอย่างไม่ปิดบังว่าแอบสัมผัสของเธอจริง ๆ และคราวนี้เธอก็รู้แล้วสินะ ว่าเขาต้องการเธอจริง ๆ

“ถ้าจับอีกที อย่าหาว่าระตีใจร้ายนะคะ ระตีจะปล่อยให้พี่เต้นรำอยู่คนเดียวที่นี่แหละ” เธอเอ่ยปากขู่ เขาพยายามง้อเธอ แต่เมื่อเห็นว่ามันคงไม่สำเร็จ จึงจะชวนเธอไปต่อที่ห้อง เผื่อว่าจะสามารถเล้าโลมเธอได้สะดวกมากกว่าอยู่ที่นี่

“พี่ขอโทษครับระตี งั้น...พี่ว่าเรากลับกันเลยก็ได้นะครับ เดี๋ยวพี่ขอเอาไวน์กลับไปดื่มต่อที่ห้องนะ ระตีไปดื่มต่อที่ห้องพี่มั้ย” เอาพยายามอ้อดอ้อนอย่างเอาใจ จนเธอยอมคุยด้วย

“ไม่เอาค่ะ ระตีจะกลับห้องของระตี” คนแสนงอนรีบตอบ เธอออกเดินนำหน้าเขาไปที่ห้องของเธอ น่านนัทธีร์ไม่รอช้ารีบตามไปง้อทันที พอเธอเปิดห้องนอนเขาก็ถือวิสาสะเดินตามเข้าไปอย่างรวดเร็ว

“ถ้าระตีไม่ไปห้องพี่ ๆ ขอดื่มต่อที่ห้องระตีได้มั้ย” เขาต่อรองและคุยกับเธออยู่นานจนเกือบจะได้เวลาสี่ทุ่ม รัตติกาลจึงไล่เขากลับไปที่ห้องพักของเขาด้วยอารมณ์ที่เตลิดไปด้วยความเสน่หา เธอมีความต้องการซึ่งไม่ต่างจากเขา แต่เธอก็ยังรู้สึกสำนึกผิดชอบชั่วดีและไม่อยากนอกใจต่อคู่หมั้น หลังจากที่น่านนัทธีร์กลับไปแล้ว เธอจึงโทรหาติณณภพคู่หมั้นหนุ่มของเธอ และคืนนี้ถ้าเขากลับมาหาเธอ เธอจะยอมมีอะไรกับเขาให้มันรู้แล้วรู้รอดไป ไหน ๆ ก็จะแต่งงานกันเดือนหน้าอยู่แล้ว

“สวัสดีค่ะ พี่ติณ พี่ติณอยู่ไหนคะ” เสียงหวานกรอกสายถามไปอย่างคนใสซื่อ เธอรู้ว่าเขายังไม่กลับขึ้นห้อง เพราะได้ยินเสียงเพลง และก็ได้ยินเสียงของหญิงสาวข้างกายของเขาด้วย

“ระตีเหรอจ๊ะ..พอดีพี่อยู่กับเพื่อนน่ะ” แค่คำตอบของเขา เธอก็รู้แล้วว่าเขาโกหก รัตติกาลจึงแกล้งถามต่อด้วยอารมณ์หึงเล็กน้อยที่พอจะแสดงมันออกมาได้ ซึ่งเธอแทบจะไม่เคยใช้มันกับเขาเลยด้วยซ้ำ

“เพื่อนผู้หญิงหรือเพื่อนผู้ชายค่ะ”

“เพื่อนผู้ชายสิ! พอดีพี่ออกมาดื่มกับเพื่อนน่ะ ระตีกลับถึงโรงแรมแล้ว..ใช่มั้ย” เขาถามเพราะจู่ ๆ เมื่อตอนเย็นเธอก็หายไปเลย และคิดว่าเธอคงจะออกไปกับเพื่อนสาวของเธอที่ชื่อรวิสา ติณณภพคิดแบบนั้น และพยายามไม่ให้หญิงสาวข้างกายส่งเสียงรบกวน

“ค่ะ..ระตีอยู่ที่โรงแรม พี่จะมาหาระตีมั้ยคะ” เธอเอ่ยถามด้วยเสียงออดอ้อน

“คืนนี้พี่ขอไปต่อกับเพื่อนนะ ระตีก็อยู่กับเพื่อนไปก่อนนะครับ แล้วเดี๋ยววันพรุ่งนี้...เราค่อยเจอกัน” คนฟังคิดในใจ ทำไมถึงกล้าพูดเช่นนี้กับเธอ แมร่งเอ้ย!!..นี่มึงจะไม่เห็นความสำคัญของกูเลยใช่มั้ย!!!

“พี่จะเที่ยวจนถึงเช้าเลยเหรอคะ” เสียงหวานถามขึ้นอย่างไม่พอใจ อะไรกันเดือนหน้าจะแต่งงานเขาจะไม่ยอมปรับตัวอะไรเลยเหรอ

“อื้ม!..แล้วคืนนี้เพื่อนระตีไปไหนซะละ ยัยวิอะ” ติณณภพเอ่ยถามเพราะรู้ดีว่า...ที่เธอคะยั้นคะยอให้เขากลับไปนั้น แสดงว่าคืนนี้เธอต้องอยู่คนเดียวเป็นแน่

“วิ..เค้าไม่ว่างค่ะ พรุ่งนี้นางมีประชุม ระตีไม่อยากรบกวนเพื่อน พี่ช่วยกลับมาหาระตีที่ห้องได้มั้ยคะ ระตีจะรอ นะคะ..” เสียงหวานพยายามอ้อนวอนเขา และเธอก็อยากจะลองทำดูบ้าง เหมือนผู้หญิงคนอื่น ๆ ที่เอ่ยเสียงแบบนี้กับเขา แต่เธอก็รู้สึกว่ามันช่างไม่เป็นตัวของตัวเองเลย

“ไม่ได้หรอก..ระตี พี่ยังสนุกกับเพื่อนอยู่เลย นาน ๆ พี่จะได้เจอเพื่อน นะ ๆ เอาไว้พรุ่งนี้เถอะ แค่พรุ่งนี้เราก็เจอกันแล้ว!” ระตีวางสายไปเพราะคำอ้อนวอนของเธอคงไม่เป็นผล เธอนอนร้องไห้สะอึกสะอื้นหลังวางสายจากคู่หมั้นหนุ่ม ก่อนคิดอะไรบางอย่างออกมา

รัตติกาลลุกขึ้นมาปาดน้ำตาทิ้งอย่างไม่ไยดี

"แมร่งเอ้ย!..จะแต่งงานกันอยู่แล้ว มึงยังจะทำแบบนี้กับกูอีก" เธอสบถออกมาเบา ๆ ก่อนที่จะตัดสินใจเดินออกห้องพักของตัวเองไป

ร่างอรชรตรงไปที่ห้องของน่านนัทธีร์ที่อยู่ชั้นเดียวกันกับเธอ