เรือนรักเรือนใจ (เรือนคุณพระนาย)

เส้นทางจากกรุงเทพฯ-ฉะเชิงเทรา

ด้านข้างซ้ายขวาของเขามากมีไปด้วยเรือหลายแบบหลายขนาด มีเรือโดยสารขนาดใหญ่หลายลำมารอเทียบท่า ถัดไปนั้นเป็นท่าเรือขนาดเล็กสำหรับรอรับผู้โดยสารที่จะเดินทางต่อไปยังเส้นทางต่างๆ ที่แยกออกเป็นคลองน้อยใหญ่ นอกนั้นก็เป็นเรือเล็กเรือน้อยมากมาย มีทั้งเรือของพ่อค้าแม่ค้าที่บรรทุกของจากเรือกสวนไร่นามาขาย เรือขายขนมและอาหารชนิดต่างๆ และเรือของชาวบ้านที่มารอรับญาติพี่น้อง และที่เห็นอยู่ไกลๆ นั้นเป็นเรือกระแซงหลายสิบลำสำหรับบรรทุกข้าวเปลือกจากโรงนา

เมื่อเรือเมล์จอดสนิทที่ท่าเรือ ทองก็ก้าวเท้าตามผู้โดยสารคนอื่นๆ ขึ้นบนสะพาน และไม่ลืมที่จะหันกลับมาช่วยรับผู้สารที่กำลังก้าวขึ้นตามมาด้วย วันนี้ผู้โดยสารเต็มลำเรืออาจเพราะเป็นวันศุกร์ทำให้ผู้คนต่างสัญจรมาที่ตลาดคลองสวนกันมาก

ทองมองผู้คนพลางยิ้ม เพราะที่เห็นนั้นมีทั้งคนทำงานในพระนครกลับมาเยือนถิ่น นักเรียนกลับบ้าน พ่อค้าแม่ค้าเข้าไปซื้อหาสินค้าจากพระนครมาขายในท้องถิ่นของตนเอง

ทว่าจำนวนผู้โดยสารที่มากสุดกลับเป็นคนสูงวัยทั้งชายหญิง และจากที่เขาสอบถามก่อนที่เรือจะออกก็ได้ความว่า คนสูงวัยส่วนใหญ่จะนั่งเรือมาขึ้นท่าที่ตลาดคลองสวน จากนั้นก็ต่อเรือไปที่ประตูน้ำท่าถั่ว เพื่อเข้าสู่ตัวจังหวัดฉะเชิงเทรา จุดหมายคือเพื่อไปกราบนมัสการองค์หลวงพ่อพุทธโสธร พระคู่บ้านคู่เมืองแห่งเมืองแปดริ้ว

นั่นยิ่งทำให้เขาแปลกใจ เพราะคนสูงวัยที่มีจุดมุ่งหมายคือไปตัวเมืองแปดริ้ว เหตุใดจึงเลือกโดยสารเรือเมล์ขาวซึ่งต้องต่อเรืออีกต่อเพื่อเข้าสู่เมืองแปดริ้ว ทั้งที่สถานีหัวลำโพงนั้นมีรถไฟวิ่งตรงสู่เมืองฉะเชิงเทรา สะดวกสบายกว่า มีเก้าอี้นั่งห้อยขาไม่ต้องนั่งงอขาชันเข่า

อีกทั้งระยะเวลาการเดินทางจากกรุงเทพฯ สู่ฉะเชิงเทราก็ใช้เวลาประมาณแค่ 2 ชั่วโมง เปรียบกับการนั่งเรือขาวที่ใช้เวลาลงเรือตั้งแต่เช้า แต่มาถึงตลาดคลองสวนก็เย็นจนเกือบค่ำ แถมซ้ำยังต้องต่อเรืออีกต่อ กว่าจะถึงตัวเมืองแปดริ้วก็น่าจะทุ่มสองทุ่ม ถือว่าดึกมากสำหรับพื้นที่ซึ่งเต็มไปด้วยเรือกสวนไร่นาแบบนี้

ตอนนั่งอยู่ในเรือเขาอยากถามชายสูงวัยข้างเคียงเพื่อไขข้อข้องใจ แต่ด้วยเสียงเครื่องยนต์เรือดังกระหึ่มทำให้พูดคุยไม่สะดวก จะเป็นไปได้ไหม ที่คนอื่นๆ จะมีจุดประสงค์เดียวกับเขา

‘ไม่น่าจะใช่’ ทองบอกตัวเองแบบนั้น เพราะที่เขาเลือกนั่งเรือแทนที่จะนั่งรถไฟก็เพราะอยากพบ...

แค่คิดถึงท่าทางขึงขังยืนจังก้าหน้าสะพาน รอยยิ้มก็ผุดขึ้นที่ใบหน้า ดวงตาคมเข้มมองตรงไปยังสะพานท่าเทียบเรือซึ่งอยู่ในฝั่งตรงกันข้าม หวังว่าจะได้เห็นหล่อนยืนอยู่ ‘ผู้หญิงแปลก’

‘คุณหนูลูกจันทร์’ หล่อนไม่เหมือนสตรีคนไหนในพระนครที่เขาเคยพบมาก่อน หรือแม้จะเป็นสุภาพสตรีในยุโรปตามที่เขาเคยพูดคุย ครั้งไปเรียนที่ต่างประเทศก็ยังรักษากิริยากุลสตรีได้ดี แต่คุณหนูลูกจันทร์ห่างไกลสิ่งนั้นเหลือเกิน

ทว่าหากได้เจอหน้ากันอีกครา เขาจะไม่ปล่อยให้คลาดกันอีก จะพูดคุยให้รู้ความและรู้ล่วงไปถึงใจ ว่าทุกจังหวะหัวใจเต้นถี่นี้ เขาหลงรูปหลงกิริยาทะมัดทะแมงนั้น หรือว่าคุณหนูมีสิ่งใดพิเศษที่ตรึงใจเขาไว้กันแน่ หากคำตอบแห่งหัวใจเป็นอย่างหลัง เขาจะติดตามถามไถ่ไปถึงเรือน

หรือหากจะไม่พบในวันนี้ วันอื่นๆ ก็อาจพบ เพราะจากนี้ไปอีกนานนับปีที่เขาต้องเทียวไปมาระหว่างกรุงเทพพระมหานครและฉะเชิงเทรา แต่หากในเร็ววันนี้ไม่พานพบ เส้นทางเรือสัญจรนี้ย่อมพาเขาไปถึงโรงสีเถ้าแก่ลิ้มได้ไม่ยาก เพียงแต่เหตุผลใดเล่าที่จะพาเขาไปเยือน

หรือหากทุกอย่างราบรื่นยาวนาน คบหากันจนแน่ใจ เจ้าคุณพ่อกับแม่จะว่าอย่างไร จะเห็นด้วยกับเขาที่เลือกภรรยาด้วยตนเอง หรือจะเคี่ยวเข็ญให้เขาเลือกกุลสตรีที่ท่านพึงใจ

ทองปล่อยความคิดให้ล่องลอยไปตามแต่หัวใจจะนำพา คิดไปถึงวันที่เขากับลูกจันทร์ได้ครองคู่ คิดไปถึงพิธีแต่งงานที่คงมีทั้งพิธีไทยและพิธีจีน ทว่าก็ต้องตื่นจากภวังค์ด้วยมีเสียงผู้หนึ่งเรียกชื่อเขา

“คุณพระนาย... คุณพระนายทอง”

“ครับ คุณป้า... คุณป้านั่งเรือมา...”

ทองอึ้งที่เห็นคุณป้าส้มจีนยืนอยู่ตรงหน้า และเมื่อนึกได้ว่าเขาปล่อยให้ความคิดล่องลอยไปไกลจนไม่ทันสังเกตว่าคุณป้าส้มจีนเป็นหนึ่งในผู้โดยสารอยู่ในเรือลำเดียวกัน ความร้อนก็พุ่งวูบขึ้นใบหน้า ด้วยในห้วงความคิดของเขามีเจ้าของใบหน้าจิ้มลิ้มมาวิ่งเล่น จนคิดเตลิดไปไกลคล้ายเป็นหนุ่มน้อยริรัก

“ผมไหว้ครับคุณป้า มาครับ ผมช่วย”

เขาพนมมือไหว้ก่อนจะเอื้อมมือไปช่วยประคองคุณป้าส้มจีนให้ก้าวขึ้นจากลำเรือ ช่วยถือกระเป๋าสัมภาระ ก่อนจะพาเดินเข้าไปในส่วนของตลาดซึ่งมีเก้าอี้จัดเตรียมไว้สำหรับให้ผู้โดยสารเรือได้นั่งพักเพื่อรอเรือหรือรอญาติพี่น้องมารับ

“รอตรงนี้แหละจ้ะคุณพระนาย ประเดี๋ยวหลานสาวจะมารับ แต่เอ... มาหรือยังนะ ไม่เห็นเรือเลย”

คุณป้าส้มจีนชะเง้อคอมองเรือหลายสิบลำในคลองก่อนจะหันมาชะเง้อไปทางปากคลอง ทองจึงรู้ว่าคุณป้าไม่ได้ต่อเรือลำเดียวกันกับเขาแน่