ผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดในโรงสี
978 คำ
นั่นเพราะเถ้าแก่เนี้ยเคยขอไว้ว่า คนเข้าโรงสีจะขี้เหล้าไม่ว่าแต่อย่าขี้ลักขี้ขโมยเพราะสันดานนี้แก้ไม่หาย จำเพราะที่นายเวกขี้เหล้าขึ้นชื่อเรื่องลักขโมยเป็นที่หนึ่งซะด้วย
“เฮีย! ว่ายังไง เฮียอนุญาตใช่ไหม!”
“ไอ้หยา! แม่สายพิณจ๋า... เฮียผิดไปแล้ว”
เสียงหวานตวาดลั่นทำให้คนเกรงใจเมียอย่างเถ้าแก่ลิ้มหาทางไปต่อไม่เป็น ยอมรับผิดอย่างง่ายดาย
“ไม่ใช่ขอรับเถ้าแก่เนี้ย อั๊วเองขอรับที่เป็นคนผิด อั๊วเป็นคนขอให้เถ้าแก่ช่วยรับนายเวกไว้เองขอรับ”
“จริงเหรออาเก้า”
น้ำเสียงกราดเกรี้ยวหายไปกว่าครึ่ง ทว่าความเยียบเย็นและดวงตาที่ตวัดมองมาก็ทำให้เขากลัวใจ แต่เขาต้องช่วยเถ้าแก่ให้ได้
“จริงขอรับ อั๊วไม่อยากให้นายเวกสร้างความเดือดร้อนให้ชาวบ้านที่ตลาดสองพี่น้องอีกน่ะขอรับ ก็เลยพาตัวมาพึ่งใบบุญเถ้าแก่กับเถ้าแก่เนี้ย”
“พูดได้ดีจริงๆ อาเก้า ไม่เสียแรงที่เถ้าแก่รักและไว้วางใจ แต่ที่ฉันได้ยินมาไม่ใช่แบบนี้เลยนะ จริงมั้ยลูกจันทร์”
น้ำเสียงหวานๆ ของแม่สายพิณยังหวานเฉกเช่นเดิม ทว่าจังหวะพูดเนิบนาบนั้นบ่งบอกว่าพายุกำลังตั้งเค้า นั่นทำให้คนที่ถือโอกาสหลบฉากไปหลังผ้าม่านกั้นค่อยๆ เยี่ยมหน้าออกมา เจ้าของใบหน้าจิ้มลิ้มส่งยิ้มแห้งมาก่อนตัว ดวงตาสวยมีแววลุแก่โทษมองเถ้าแก่ลิ้มก่อนจะมองมาที่เขา
“ลูกจันทร์ออกมาเดี๋ยวนี้ แล้วเล่ามาให้หมดนะ ถ้าขืนมีตรงไหนบิดพลิ้วสักนิด ได้เห็นดีกันทั้งเตี่ย ทั้งลูก และทั้งลูกบุญธรรมแน่”
“โถ... แม่จ๋า... แม่ไม่รักลูกเหรอ ลูกขออภัย” ลูกจันทร์ถลามากอดรัดและซบหน้ากับอกของแม่สายพิณ
“ไม่ต้องมาแม่จ๋งแม่จ๋าเลย เล่ามาเดี๋ยวนี้ แม่จะจับนิสัยคนโกหก ช่วยกันปกปิดดีนัก”
คราวนี้เป็นเถ้าแก่ลิ้มที่หน้าแหย ส่วนเก้าก้มหน้านิ่งครุ่นคิดหาวิธีช่วยคุณหนู แต่ลูกจันทร์ที่เปิดปากเล่าหมดเปลือกก็ทำให้เก้าเงยหน้ามองคุณหนูทันที ดวงตาคมเฉี่ยวฉายแววเคร่งเครียด ส่ายหน้าเล็กน้อยว่าคุณหนูไม่ควรพูดเพราะเขาจะรับผิดไว้เพียงคนเดียว แต่ลูกจันทร์ที่ส่ายหน้าน้อยๆ ตอบกลับมาคือไม่ยอม
ลูกจันทร์บอกเล่าเรื่องราวเมื่อวานที่หล่อนคุมเรือไปขนข้าวเปลือกที่โรงสีในคลองพญานาคราชใกล้กับตลาดสองพี่น้อง ระหว่างรอขึ้นข้าวหล่อนไปเดินซื้อข้าวของที่ตลาดและขณะรอแม่ค้าทอดกล้วย นายเวกที่ลอยคออยู่ในคลองก็รอจนยายเมี้ยนแม่ค้ากล้วยเผลอจึงคว้าฉวยเอาถุงเงินไป
นั่นทำให้หล่อนทนไม่ได้ จึงไหว้วานให้คนงานช่วยจัดการ จากนั้นก็พานายเวกมาที่นี่เพื่อปรับนิสัยให้รู้จักทำงานแลกกับค่าแรง ไม่ใช่คิดแต่จะลักขโมย
“เรื่องก็มีแค่นี้ล่ะจ้ะแม่”
“เหรอลูก”
“ใช่จ้ะแม่”
ลูกจันทร์สวมกอดแม่ที่นั่งลงฟังสิ่งที่หล่อนบอกเล่าอย่างใจเย็น ทว่าน้ำเสียงปรานีกับใบหน้ายิ้มแย้มของแม่นั้นหล่อนกลัวใจนัก
“ลูกจันทร์แค่ทนไม่ได้ที่เห็นนายเวกขโมยเงินแม่ค้า แต่ลูกจันทร์ไม่ได้วิ่งไล่กวดนายเวกใช่ไหมลูก”
คำถามจากน้ำเสียงปรานีนั้นยิ่งทำให้ลูกจันทร์อึ้ง ยิ้มให้แม่ ทั้งที่มันแห้งแล้งเต็มทน
ใช่... หล่อนไม่ได้วิ่งไล่กวดนายเวก หล่อนก็แค่ตะโกนและวิ่งให้ทันนายเวกเท่านั้น ‘เฮ้ย! หยุดนะ เฮ้ย! จับขโมยที’
“ลูกจันทร์แค่ไหว้วานคนงานใช่ไหมลูก หนูไม่ได้สั่งให้คนงานทำ”
ใช่... หล่อนก็แค่ไหว้วาน ‘แยกเป็นสองกลุ่ม กลุ่มหนึ่งวิ่งไปดักมันตรงโน้น อีกกลุ่มตามลงเรือไป เร็ว! กระโดดตามมันไปเลยนะ กวดให้ทัน! เร็ว!”
“ลูกจันทร์ไม่ได้สั่งให้คนงานซ้อมนายเวกใช่ไหมลูก”
“อันนั้นไม่ได้สั่งจริงๆ จ้ะแม่ พวกพี่ๆ เขาทำกันเอง”
“ถ้าอันนี้ไม่ได้ทำ อันอื่นทำใช่ไหม”
ลูกจันทร์ยิ้มแหย พ่นลมออกจากปากก่อนจะพยักหน้าน้อยๆ ก้มหน้าไม่กล้าสู้สายตาแม่ ก็ใครเล่าจะกล้า เตี่ยยังไม่กล้าเลย หรือจะเป็นเฮียเก้าก็ก้มหน้า
ลูกจันทร์เหลือบตามองหญิงสูงวัยหนึ่งเดียวที่มองทุกคนไม่หลบ หล่อนจึงได้คำตอบว่าผู้ยิ่งใหญ่สุดในโรงสีเถ้าแก่ลิ้มคือใคร
“วันศุกร์นี้คุณป้าส้มจีนจะมา เตรียมตัวไปอยู่พระนคร”
ลูกจันทร์หูผึ่งเงยหน้ามองแม่ทันที ทว่าสายตาของแม่ไม่ได้บอกเลยว่าล้อเล่น
“เตี่ย! หนูไม่ไปนะ หนูไม่ไปอยู่กับคุณป้านะ เตี่ยบอกแล้วไงว่าจะให้หนูอยู่ที่นี่ เตี่ย!”
ลูกจันทร์หน้าเสียถลาเข้าไปเกาะขาเถ้าแก่ลิ้มให้ช่วย แต่ใครจะช่วยได้ ในเมื่อผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดในโรงสีเถ้าแก่ลิ้ม คือ ‘เถ้าแก่เนี้ย’
เก็งๆๆๆ เก็งๆๆๆ
เสียงกังวานใสจากระฆังทองเหลืองใกล้มือคนขับเรือดังชัดขึ้นเนื่องจากเครื่องยนต์ ‘เรือเมล์ขาวนายเลิศ’ ดับลงเป็นสัญญาณว่าใกล้ถึงที่หมายแล้ว ดวงตาคมเข้มทอดมองสองฝั่งคลอง แม้จะเป็นเวลาเย็นจนเกือบค่ำทว่า ‘ตลาดคลองสวน’ หรือเดิมเคยมีชื่อว่า ‘ตลาดสองพี่น้อง’ ก็ยังครึกครื้นคลาคล่ำไปด้วยผู้คน
บนฝั่งนั้นผู้คนที่เดินกันขวักไขว่มีทั้งพ่อค้าแม่ค้าที่จัดเตรียมสินค้าไว้ขายให้กับผู้คนสัญจร มีหญิงชายกระเตงตะกร้าจับจ่ายซื้อหาสินค้าเข้าบ้าน มีชายหลายคนแบกหามสินค้าที่มัดม้วนหย่อนลงเรือที่มีคนรอขนถ่ายอยู่ และมีหลากหลายคนที่เมียงมองมายังเรือที่เขาโดยสารอยู่ เข้าใจว่าคงเป็นญาติพี่น้องมารอรับ
- ผู้เขียน
