“น้องลูกจันทร์”
แค่เขาเรียกหล่อนก็สะดุ้ง อยากจะขยับข้ามโต๊ะกลางไปประคองแล้วให้หล่อนบอกเล่าเรื่องราวแนบอกแกร่ง แต่ที่ทำได้คือ
“เล่ามาเถอะ คุณหนูทั้งสองเป็นอย่างไรบ้าง พี่รอฟังอยู่”
เมื่อได้ยินน้ำเสียงทุ้มเอ่ยถาม ลูกจันทร์ก็เผลอผ่อนลมหายใจออกเบาๆ ด้วยหัวใจหล่อนพานจะไขว้เขวไปกับสายตาและน้ำเสียงของเขา จนนึกคุณสมบัติอันดีของคุณหนูทั้งสองไม่ออก แต่เมื่อเขาถามซ้ำด้วยน้ำเสียงเป็นกันเอง ความประหม่าพรั่นพรึงในหัวใจหล่อนก็พานคลายลง
“แม่เราเป็นเพื่อนกันน้องคงทราบแล้ว คุณป้าเองก็แวะเวียนมาที่นี่บ่อย แล้วนี่คุณป้าได้บอกน้องหรือไม่ ว่าพี่ทำงานอะไร”
“บอกแล้วค่ะ”
“พี่ประจำที่สถานีฉะเชิงเทรา พบคุณป้าที่ตลาดคลองสวนก็หลายครั้ง คนกันเองแท้ๆ ไม่ต้องเกร็งดอกนะ เล่ามาเถอะ”
“ค่ะ”
ลูกจันทร์ช้อนสายตาขึ้นมองเขา หล่อนรู้จากคุณป้าแล้วว่าคุณพระนายเป็นนายช่างใหญ่ดูแลการก่อสร้างรางรถไฟและประจำอยู่ที่สถานีฉะเชิ
