‘แม่จ๋า... แม่อย่าผลักไสให้ลูกไปอยู่ที่อื่นเลยนะจ๊ะ ลูกสัญญาว่าลูกจะตั้งใจทำงาน จะตั้งใจเรียนรู้กิจการโรงสี จะเรียนรู้ทุกอย่างไม่แพ้ผู้ชาย จะไม่ยอมให้ใครมาเอาเปรียบได้ ลูกจะเป็นลูกสาวที่เตี่ยกับแม่พึ่งพาได้โดยไม่ต้องออกเรือน นะจ๊ะแม่ ลูกขอเถอะ ลูกรักแม่รักเตี่ย ลูกอยากอยู่กับแม่กับเตี่ย ไม่อยากจากไปไหนเลย’
ดวงตาของแม่ที่มองมาเจิ่งน้ำตาไม่ต่างกัน ฝ่ามืออ่อนโยนลูบไล้ใบหน้าเกลี่ยน้ำตาให้กับหล่อน แม่เองก็รักหล่อนถึงเพียงนี้ไยจึงผลักไสให้หล่อนไปอยู่ที่อื่น
‘ไยแม่ผลักไสให้ลูกไปอยู่กับคนอื่น’
‘คนอื่นที่ไหนกันลูก นั่นก็คุณป้าแท้ๆ นะลูก ประเดี๋ยวคุณป้าก็จะชักพาคนดีๆ มาให้ ลูกจันทร์จะได้มีคู่ครองที่ดี ให้คุ้มครองดูแลลูกจันทร์ของแม่ได้’
‘แต่แม่ให้คุณป้าพาลูกไปฝากไว้ในวังนี่จ๊ะ ลูกไม่อยากไป ลูก... ลูกไม่ชอบแบบนั้น ลูกชอบค้าขาย ลูกไม่อยากออกเรือน ให้ลูกอยู่ที่นี่นะแม่จ๋า’ หล่อนพูดพลางสะอื้น หัวใจเจ
