“อาเก้า เป็นอย่างไรบ้าง สบายดีไหม”
แม่ส้มจีนเอ่ยทักทายหลงจู๊แห่งโรงสีเถ้าแก่ลิ้มทันทีที่คนหนุ่มพนมมือไหว้ ดวงตาอ่อนโยนมองเก้าอย่างอิ่มใจ เพราะเก้าอ่อนน้อมถ่อมตน เอาการเอางาน ซื่อสัตย์ หล่อนจึงไม่แปลกใจที่เถ้าแก่ลิ้มผู้เป็นน้องเขยไว้วางใจให้คนหนุ่มอายุราว 20 ปีเศษให้เป็นหลงจู๊ของโรงสี ทำหน้าที่ซื้อขายข้าวเปลือกข้าวสาร รวมทั้งรับผิดชอบการบัญชีทั้งหมด ส่วนแม่สายพิณเองก็เอ็นดูเก้าไม่ต่างจากลูกชายอีกคน เพราะช่วยกันเลี้ยงดูมาตั้งแต่เล็ก
“สบายดีขอรับ คุณป้าเดินทางมาเหนื่อยๆ ไปพักในเรือก่อนเถิดขอรับ คงอีกครู่ใหญ่กว่าคุณหนูจะกลับมา”
“เหนื่อยกายน่ะไม่เท่าไร แต่เหนื่อยใจนี่สิ ไหนเล่ามาสิ คุณหนูของอาเก้าไปก่อเรื่องอะไรไว้อีก”
“เรื่องใดหรือขอรับคุณป้า” เก้าถามพลางค้อมกายอย่างสำรวม แม้คุณป้าส้มจีนจะยินดีให้คนงานในโรงสีเรียกแทนตัวท่านว่า ‘คุณป้า’ เช่นเดียวกับที่ลูกๆ ของเถ้าแก่ลิ้มเรียก แต่ทุกคนก็
