คนเย็นชา กับ (เจ้าของ)หมาหน้ามึน

05 - บาริสต้าเจ้าของหมา

เช้านี้ตะวันอกมาวิ่งที่สวนสาธารณะเหมือนเดิม แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือเขาสอดส่ายสายตามองไปรอบ ๆ อย่างระแวง

"มันจะมาอีกไหมวะ? หรือย้ายที่วิ่งออกกำลังดี?" เขาพึมพำไปด้วยวิ่งไปด้วย

ตะวันไม่ชอบไปออกกำลังในฟิตเนส ด้วยเหตุผลที่ว่ามันแคบและไม่ปลอดโปร่งแบบสวนสาธารณะ แต่จะไปที่อื่นมันก็ไกล มีที่นี่ที่เดียวที่เขาสามารถวิ่งจากคอนโดที่ห่างไปกว่าสามกิโลเมตรมาได้ และที่สำคัญคือ มีข้าวเหนียวหมูปิ้งอร่อย ๆ ขายด้วยนี่แหละ

เมื่อวิ่งจนครบรอบที่เคยวิ่งและมานั่งพักที่ม้านั่งตัวเดิม แต่เขาไม่กล้าไปซื้อหมูปิ้งมากิน กลัวเจอหมาหน้าโหดนั่นอีก แต่วันนี้สายแล้วนี่ ไม่มาแล้วมั้ง

ตะวันตัดสินใจลุกไปซื้อข้าวเหนียวหมูปิ้งมานั่งกิน แต่เป็นการกินที่ระแวงรอบตัวไปด้วย และเขาก็เห็นมันแล้ว

หมาหน้าโหดวิ่งมาที่เขา และมีผู้ชายคนหนึ่งวิ่งตามมา

"เอาไงดีวะ?" ตะวันมองหมาที่วิ่งใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ เขาตัดสินใจชูหมูปิ้งไปด้านหน้า ยกมือโบกและหมาก็มองตามมือเขาด้วยน้ำลายยืด

ตะวันเหวี่ยงหมูปิ้งออกไปจนไกล มันได้ผล! หมาหน้าโหดวิ่งตามหมูปิ้งที่บินไปตามแรงเหวี่ยงของเขา มันกระโดดขึ้นสูงและงับเป้าหมายอย่างแม่นยำก่อนจะลงมายืนบนพื้นอย่างสวยงาม

"ไอ้หมาตะกละ!" เสียงด่าแสนจะคุ้นหูดังขึ้นเมื่อเจ้าของหมาวิ่งตามมาทันหมาที่กำลังนั่งกินหมูปิ้งอย่างอร่อย

"อ้าว? ไม่ใช่เจ้าของหมาคนนั้นนี่? แต่ทำไมเสียงมันคุ้นจังวะ?" ตะวันมองหน้าคนยืนด่าหมาที่ปล่อยผมยาวปรกหน้าผาก และใส่แว่นตาด้วย

"อ้าว? คุณ เอ่อ... ซันดาร์ก" เจ้าของหมายิ้มให้ตะวันที่ยืนมองหน้าตัวเอง

"ทำไมรู้จักฉัน?" ตะวันหรี่ตาถามด้วยความแปลกใจ และทำให้คนที่ทักเขางง

"ผมชานนท์ไงครับ บาริสต้าที่ชงกาแฟให้คุณอ่ะ" ชานนท์ตอบด้วยความเคืองที่อีกฝ่ายจำเขาไม่ได้ นอกจากจะเย็นชาแล้ว ยังความจำสั้นอีก หรือสายตาสั้น? หรือตาถั่ว?

"ชานนท์? บาริสต้านั่นเหรอ?" ตะวันเอียงคอมองอย่าวพิจารณา

ชานนท์ถึงกับปวดหัว เขาเสยผมขึ้นแล้วถอดแว่นตาออกให้คนหน้านิ่งเห็นหน้าชัด ๆ

"อ๋อ นายน่ะเอง นั่งก่อนสิ โทษทีที่จำไม่ได้ ทุกทีไม่ได้ใส่แว่นตาแบบนี้นี่"

"ตอนอยู่ที่ร้านผมใส่คอนแทคครับ เพราะไอน้ำร้อนมันทำให้แว่นตามัว" ชานนท์ตอบแล้วนั่งลงข้างตะวัน

"แล้วนายมากับหมานั่นได้ไง?" ตะวันหันไปมองหมาหน้าโหดที่นอนกลิ้งอยู่ไม่ไกล

"หมาของผมเองครับ ผมพามันมาวิ่งตอนเช้า แล้ววันนี้มันก็วิ่งมาทางนี้ทั้งที่ผมไม่เคยพามันมา" ชานนท์บอก และตะวันก็แค่พยักหน้ารับรู้

"พี่ผมบอกว่าระวังอย่าให้มันมาแถวนี้ เพราะมีคนที่กลัวมันอยู่ แถมชื่อเดียวกับมันด้วย" ชานนท์หัวเราะและไม่ได้หันไปมองคนนั่งข้าง ๆ ที่ทำหน้าแปลก

ตะวันจ้องหน้าหมาแล้วส่งกระแสจิตไปหามัน 'แกห้ามลุกมาทางนี้นะ ไอ้หมาหน้าโหด'

เหมือนกับจะรู้ หมาไซบีเรียนลุกพรึ่บและเดินมาหาตะวันที่นั่งนิ่งที่สุด มันนั่งลงตรงหน้าแล้วยกเท้าข้างหนึ่งวางบนเข่าตะวัน

เฮือก! ตะวันใจหวิว ๆ มือเย็นเยียบ แอบกลืนน้ำลายเหนียวลงคออย่างยากลำบาก

"ซัน อย่าเสียมารยาทสิ" ชานนท์ปัดเท้ามันลงจากเข่าตะวัน แต่ซันกลับยกเท้าอีกข้างหนึ่งขึ้นมาวางแทน

ตะวันนั่งกัดฟันพยายามสงบใจเต็มที่ แค่หมานะ มันไม่ดุนี่ ไม่กัดด้วย เขาปลอบตัวเอง

"คุณซันดาร์ก ไม่สบายหรือเปล่าครับ? หน้าคุณซีดไปหมดเลย" ชานนท์หันมาถาม

"ฉันชื่อตะวัน แล้วเอาหมาออกไปไกล ๆ หน่อย" ตะวันพยายามบังคับเสียงไม่ให้สั่นแล้วจ้องสายตาเจ้าเล่ห์บนใบหน้าโหด

"ขอโทษครับ" ชานนท์ผลักซันออกไป แต่ซันไม่ขยับไปไหน มันหันไปมองชานนท์ที่ผลักมันแล้วก็ทำหน้ามึนใส่และนั่งเกาะเข่าตะวันตามเดิม

"ดูมันจะชอบคุณนะ" ชานนท์ยิ้ม

"เอามันออกไป ชานนท์ เอามันออกไป" ตะวันเสียงสั่นจนคุมไม่ได้แล้ว ใจเขาหวิว ๆ มือเย็นเยียบ ในท้องปั่นป่วนคล้ายจะเป็นลม

ชานนท์มองหน้าตะวันอย่างแปลกใจ เขานึกถึงเรื่องที่พี่เล่า คนที่กลัวหมาจนเป็นลม ชื่อซันเหมือนกับหมาด้วย ชานนท์ชะงัก ตะวัน=sun แล้วเขาก็ใช้ชื่อซันดาร์กในเฟซบุ๊กด้วย หรือคนที่พี่เล่าให้ฟังก็คือ...

"ขอโทษครับ" ชานนท์ลุกขึ้นแล้วรีบดึงหมาออกไปให้ห่างจากตะวันทันที แล้วตะวันก็ถอนหายใจโล่งอก

"ขอโทษครับ ผมไม่รู้ว่าคุณกลัวหมา" ชานนท์มีแววเสียใจ

"ช่างเถอะ ฉันจะกลับแล้ว จับมันให้ด้วยนะ" ตะวันลุกขึ้นแล้วหันหลังกลับก่อนจะวิ่งเหยาะ ๆ จากไป

"สงสัยจะโกรธมากด้วย ยังไม่ได้ขอบคุณเรื่องโพสต์นั่นเลย" ชานนท์ถอนหายใจ เขาหันไปมองตัวต้นเรื่องที่นั่งทำหน้ามึนแลัวตบหัวมันด้วยความเคือง

"กลับบ้านกันเลยแก นั่นลูกค้าของฉันนะ แต่แกทำให้เขาโกรธแล้ว" ชานนท์พาลใส่มันแล้วจูงมันกลับบ้าน

----------

พอตะวันกลับมาถึงคอนโด เขาอาบน้ำแล้วล้มตัวลงนอนบนเตียงแล้วคิดถึงเรื่องเก่า อาการกลัวหมาของเขามันทำให้เขาทะเลาะกับแฟน เพราะเธออยากเลี้ยงหมาและพยายามที่จะรักษาอาการกลัวหมาของเขาด้วยการให้เขาใกล้ชิดกับหมา แต่ทุกอย่างมันยิ่งแย่ลง เมื่อเธอไม่เข้าใจความกลัวของเขา และสุดท้ายก็เลิกรากันไป

"สงสัยชีวิตนี้คงกลัวหมาไปตลอดชีวิตแล้ว"

เขาถอนหายใจแล้วหลับตาลง วันนี้ไม่มีงาน ไม่มีนัดกับลูกค้า ก็คงจะไม่ออกไปไหน

เวลาเขาออกไปเดินตามถนนและเจอหมา ถ้ามันไม่วิ่งเข้ามาก็ไม่กลัวเท่าไหร่ เขาก็เพียงแค่เดินเลี่ยงไปไกล ๆ แต่ถ้ามันวิ่งเข้ามาหา เขาก็จะทำแค่... วิ่งสิจ๊ะ รออะไร

เสียงมือถือดังขึ้นมาเรียกให้คนที่กำลังเคลิ้มจะหลับควานมือหา แล้วยกแนบหู

"สวัสดีครับ ตะวันครับ" เขากรอกเสียงลงไป แต่มือถือยังดังขึ้นมาอีก

"อ้าว? เสียงเมสเซนเจอร์นี่หว่า" ตะวันยกมือถือมาดู

"ไอ้กริช จะชวนไปไหนอีกเนี่ย?" เขาส่งข้อความกลับแล้วโยนมือถือไปตรงที่ใดที่หนึ่งของเตียงแล้วนอนต่อ

-------------------------