คนเย็นชา กับ (เจ้าของ)หมาหน้ามึน

08 - อันธพาลที่สวนสาธารณะ

วันนี้ชานนท์สะพายเป้ไปที่ร้านอาหารตามสั่งตั้งแต่เช้า แต่ไม่เห็นไอ้เพื่อนที่นัดเขาไปหอสมุดแม้เงา เขาเลยเดินเข้าไปด้านในร้านที่เปิดประตูไว้ครึ่งหนึ่ง

"ป้าพิมครับ ไอ้ภพล่ะ?" เขาถามหญิงวัยกลางคนที่กำลังล้างผักเตรียมเปิดร้าน เธอเงยหน้ามองคนเข้ามาแล้วก็ถอนใจ

"มันเมาค้าง ยังไม่ตื่นหรอก เมื่อวานเพื่อนในแก๊งตกปลาของมันชวนไปเที่ยว กลับมาซะเกือบสว่างแน่ะ"

"หา? เมาค้าง! ทั้งที่มันเป็นคนนัดผมไปหอสมุดเนี่ยนะ!" ชานนท์เซ็งจัด

"เออ นนท์ต้องไปอ่านคนเดียวแล้วล่ะ มันเมาแบบนั้นขุดมันยังไงก็ไม่ลุกหรอก"

"โอเคครับ ผมไปคนเดียวก็ได้" ชานนท์เกาหัว เขาเดินออกมาจากร้านอาหารตามสั่งแล้วไปรอรถเมล์เพื่อไปหอสมุดของมหาวิทยาลัย

หอสมุดในวันหยุดมีคนไม่มากเท่าไหร่ ชานนท์อ่านหนังสือคนเดียวนาน ๆ ก็ง่วงและเบื่อ จึงเลิกอ่านและลงไปหาอะไรกินที่ร้านอาหารข้างล่าง

"นนท์ มาอ่านหนังสือเหรอ?" เสียงทักคุ้นเคยดังไม่ไกลคนถูกเรียกจึงหันไปดู

"เบล มาอ่านหนังสือเหมือนกันเหรอ?" ชานนท์ยิ้มตอบ

"เบลอยากคุยกับนนท์น่ะ ไปหาที่คุยกันที่อื่นเถอะ" เบลบอกแล้วจูงมือชานนท์เดินไปด้านหลังหอสมุดที่ไม่ค่อยมีคน

"เบลมีอะไรจะคุยกับนนท์ล่ะ?"

"นนท์ กลับมาคบกับเบลนะ เบลคิดถึงนนท์มากเลย ได้ไหม?" เบลอ้อนแล้วดึงอีกฝ่ายเข้ามากอด

"เดี๋ยวสิเบล ที่นี่มัน... อื้อ" ชานนท์เงียบไปเพราะถูกปิดปากด้วยปากของเบล

จูบที่เคยอ่อนโยนและทำให้ใจหวั่นไหว ตอนนี้ความรู้สึกนั้นกำลังจะกลับคืนมา ชานนท์ไม่ปฏิเสธว่ายังมีใจให้อีกฝ่าย เขารักเบล แต่ก็ยังฝืนใจไว้เพราะกลัวเจ็บเหมือนครั้งก่อน

เนิ่นนานเบลจึงถอนปากและลิ้นออกอย่างอ้อยอิ่ง

"เบลอยากกอดนนท์ อยากจูบนนท์ อยากมีความสุขด้วยกันอีกครั้ง เบลจะไม่ทิ้งนนท์แล้ว กลับมาคบกันนะ" เบลโอบกอดชานนท์ไว้แน่นแล้วออดอ้อนเอาใจ

"นนท์ดีใจนะที่เบลยังรักนนท์อยู่ แต่นนท์ขอเวลาสักพักได้ไหม ขอให้นนท์มั่นใจอีกนิด นนท์กลัวเบลจะทิ้งนนท์ไปเหมือนครั้งก่อน" ชานนท์ซบลงบนไหล่อีกฝ่ายและกอดเอาไว้

"เบลไม่อยากรอเลย แต่ถ้านนท์ยืนยันแบบนั้นก็ได้ เบลจะรอนนท์นะ" เบลเชยคางคนตรงหน้าขึ้นแล้วก้มไปจูบอย่างดูดดื่มอีกที และไม่ได้สังเกตเห็นสายตาคู่หนึ่งมองมาจากที่ไกล ๆ

----------

"นนท์ นั่งเหม่ออะไรน่ะ? ช่วยกันเก็บของก่อน" ชานันท์เรียกน้องชายที่นั่งเท้าคางบนโต๊ะตัวหนึ่งในร้าน แต่ชานนท์ไม่ตอบกลับ

"นนท์ ช่วยกันเก็บของก่อน"

"นนท์?" ไม่มีสัญญาณตอบรับจากบุคคลที่ท่านเรียก...

ชานันท์สูดลมหายใจลึก ๆ แล้วยกสองมือตบลงบนโต๊ะอย่างแรง

"ชานนท์!" ชานันท์ตะโกนใส่พร้อมตบโต๊ะดังปัง ทำให้คนนั่งเหม่อสะดุ้งเฮือกจนผวาหงายหลังโครมลงไปพร้อมเก้าอี้

"ฮะ! พี่นันท์? มีอะไรครับ? เรียกซะตกใจหมด" ชานนท์หน้าตาตื่น เขาลุกขึ้นแล้วดึงเก้าอี้ลุกด้วย

"พี่เรียกตั้งหลายครั้งไม่ได้ยินเหรอ? นั่งเหม่อคิดถึงอะไรอยู่ ช่วยพี่เก็บกวาดแล้วทำความสะอาดพื้นเดี๋ยวนี้เลยนะ เสร็จแล้วก็พาซันไปเดินเล่น แล้วกลับมากินข้าวอาบน้ำ"

ชานันท์บ่นน้องชายอีกหลายยกตามวิสัยของคนเป็นครูโรงเรียนมัธยมที่กำลังบ่นเด็กนักเรียน เขามองหน้าน้องชายที่ยกมือปิดหูไม่ยอมฟังคำบ่นแล้วก็ส่ายหน้าอ่อนใจ

"โอเคครับพี่ ผมขอโทษ เลิกบ่นเถอะ" ชานนท์ยอมแพ้ เขาไม่ได้กลัวพี่ชายด่า แต่กลัวพี่ชายบ่นที่สุด

"พี่ทำความสะอาดเองก็ได้ พาซันไปเดินเล่นเถอะ" ชานันท์ถอนหายใจแล้วโบกมือไล่น้องชาย

ชานนท์เดินไปหลังบ้าน เปิดประตูห้องส่วนตัวของซัน แล้วชูสายจูงให้ดู ไซบีเรียนหน้าโหดตัวโตถึงกับร้องครางอย่างดีใจที่จะได้ออกไปเดินเล่นนอกบ้าน มันเบื่อห้องสี่เหลี่ยมกับตุ๊กตาผ้าที่แทะจนไม่เหลือเค้าความน่ารัก ลูกบอลที่มีแต่รอยฟัน เก้าอี้ไม้ที่ถูกแทะขาจนแหว่ง ที่นอนที่ถูกกัดดึงจนใยสังเคราะห์ด้านในทะลักออกมา

หมาหน้ามึนรีบมานั่งเรียบร้อยตรงหน้าชานนท์และยื่นคอให้เกาะสายจูงกับปลอกคอ มันดี๊ด๊าและแกว่งหางจนเอวแทบหลุด พอชานนท์เปิดประตูหลังร้านมันก็รีบเชิดหน้าเดินนำออกไปก่อน

"อย่าดัดจริตมากซัน แกเป็นตัวผู้นะ ทำยังกะนางแบบเดินบนแคทวอล์ก" ชานนท์ติงมัน แต่ซันไม่สนใจ มันอยากออกไปเดินเล่นทั้งวันแหละ แต่ชานนท์ไม่ให้มันออกมารบกวนลูกค้าในร้าน ถึงมันจะไม่ดุและออกจะติงต๊อง แต่หน้ามันดุจนใคร ๆ ก็ไม่กล้าเข้าใกล้

ชานนท์เดินลัดเลาะตามถนนไปเรื่อย ๆ จนถึงสวนสาธารณะที่มักจะมาประจำ เขาเดินเข้าไปด้านในและปลดสายจูงปล่อยหมาให้วิ่งอย่างอิสระ

"มาคนเดียวเหรอ? บอดี้การ์ดปากหมาไปไหนแล้วล่ะ?" เสียงทักจากข้างหลังทำให้ชานนท์สะดุ้งและรีบหันขวับกลับไปดู

และเห็นผู้ชายสี่คนยืนยิ้มเยาะด้วยแววตาสนุกสนานและมุ่งร้ายรายล้อมเข้ามา

"พวกนายคือ... ใครอ่ะ?" ชานนท์หรี่ตาถาม เขามั่นใจว่าเคยเห็นหน้าพวกนี้ แต่นึกไม่ออก

"อ้าวไอ้สัส กูก็นึกว่ารู้จักพวกกูแล้ว" คนหนึ่งในกลุ่มเกาหัว

"แล้วมีธุระอะไรกับกู?" ชานนท์มองอย่างไม่ไว้ใจแล้วก้าวถอยหลัง

"ธุระง่าย ๆ ก็อัดมึงไง!" คนหนึ่งง้างหมัดชกใส่ชานนท์ แต่เขาหลบแล้วสวนกลับที่ปลายคางเต็มแรงจนอีกฝ่ายเซไป

"อะไรนะ? ทำไมอยากอัดกูล่ะ?" ชานนท์หลบหมัดอีกคนหนึ่งแล้วเตะสูงจนคนอีกฝ่ายหน้าหันไปตามแรงเตะ

"มึงอย่าถามมาก เขาสั่งกูมาแบบนี้ มึงยอมให้กูอัดซะ เรื่องจะได้จบเร็ว ๆ"

อีกสองคนพุ่งเข้ามาพร้อมกัน ชานนท์หลบแล้วชกกลับ แต่หนึ่งต่อสี่ยังไงก็ไม่ไหว ถึงจะเคยเรียนมวยมาบ้าง แต่ก็ไม่ใช่นักสู้ เขาโดนล็อกแขนแล้วถูกอัดเข้าที่ท้องจนจุก และยังโดนต่อยที่หน้าอีกหลายที

"ชิ! เห็นต่อยกูได้ นึกว่าจะแน่ ที่แท้ก็กากว่ะ" พวกอันธพาลรุมเตะต่อยใส่ชานนท์ไม่ยั้งจนเขาล้มลงกับพื้น

-------------------------