2 รีบไปก่อนเปลี่ยนใจ
796 คำ
“กรี๊ดดด!!!”
เสียงกรีดร้องของหญิงสาวผู้โชคร้ายแผดไปทั่วบริเวณเส้นทางเปลี่ยวจนแทบได้ยินไปถึงบ้านคน ที่อยู่ห่างจากตรงนี้ไม่เพียงกี่กิโลเมตร
ความตายกำลังคืบคลานเข้ามาใกล้เธอแล้ว…
หลับตาปี๋รอรับแรงกระแทกจากรถหรูตรงหน้าอย่างไม่เต็มใจ หากแต่ก็ไม่สามารถหนีไปตอนนี้ได้ทัน ชีวิตเธอคงมาถึงจุดจบแล้วจริงๆ
เอี๊ยดด!!
เสียงล้อรถเสียดสีกับพื้นถนนทำให้เธอยิ่งหลับตาแน่นขึ้น ไอร้อนจากตัวรถแผดเข้าใบหน้าจนรู้สึกเหมือนกำลังถูกเผาให้มอดไหม้ เสียงนั้นสิ้นสุดลงแต่ร่างกายกลับดูเหมือนไม่ได้รับแรงกระแทกแต่อย่างใด จึงทำให้ตัดสินใจลืมตาขึ้นพร้อมกับหัวใจที่เต้นแรง
เธอยังไม่ตาย ทว่าก็เกือบแล้วเพราะหน้ารถคันนี้อยู่ใกล้รอมร่อ รถหรูเคลื่อนตัวออกห่างแล้วหยุดนิ่งอีกครั้ง ก่อนที่ประตูรถจะเปิดออกปรากฏร่างสูงสง่าในชุดสูทสีดำ
“มีนา มีนาลินทร์ พิธาตรัยกิจสกุล ใช่ไหม”
มัจจุราชตนนั้นกำลังเอ่ยชื่อจริงและนามสกุลของเธอ ทั้งที่เพิ่งเจอกันแต่เขากลับรู้จักชื่อและนามสกุล คงไม่ได้ให้คนตามสืบเพื่อหวังจะฆ่ายกครัวหรอกนะใช่ไหม!
“ฆ่าแค่ฉัน แต่อย่าแตะต้องครอบครัวของฉัน”
“หึ” ริมฝีปากหยักเหยียดยิ้มไปด้านข้างพร้อมกับส่งเสียงเบาๆ ในลำคอ คนตัวโตเคลื่อนย้ายตัวเองมานั่งพิงกระโปรงรถหรู กอดอกมองคนตรงหน้าด้วยความสมเพช
“เอางั้นเหรอ”
“ใช่” แม้เธอกลัวตาย พอลองนึกไตร่ตรองดูดีๆ ก็ไม่อยากอยู่โลกนี้แล้วเหมือนกัน
ระหว่างมีชีวิตอยู่แล้วต้องแต่งงานกับมาเฟียที่ทั้งอันตรายและน่ากลัว กับตายเสียตั้งแต่ตอนนี้เพื่อให้มันจบๆ เธอขอเลือกอย่างหลังดีกว่า
อยู่ไปคนก็ไม่เห็นค่า มีแต่หวังผลประโยชน์ด้วยทั้งนั้น ขอยอมตายเสียดีกว่า
เธอทรมานมาเยอะมากแล้ว
“ตอนแรกยังทำเหมือนกลัวตาย ทำไมตอนนี้ถึงเปลี่ยนใจอยากตายซะแล้วล่ะ”
“เพราะฉันรู้ยังไงล่ะว่าตัวเองไม่มีทางรอด” เลยยอมให้เขามอบความตายให้อย่างจำยอม
“ฆ่าฉันเลย”
“…”
“ฆ่าฉันให้มันจบๆ ไป”
วิคเตอร์มองมีนานิ่งๆ ก่อนจะหยิบปืนที่เหน็บไว้ข้างหลังออกมาแล้วใช้มือลูบไล้ตรงสันอย่างทะนุถนอม สายตาช้อนขึ้นมองคนตรงหน้าซึ่งกำลังนั่งขอความตาย ทั้งที่ก่อนหน้านี้ยังร้องขอชีวิตด้วย
คนที่ไม่อยากตายมักได้ตายเร็ว ส่วนคนที่เอาแต่เรียกร้องหาแต่ความตาย…มักได้รับอนุญาตให้หายใจต่อ
“เธอเลือกเองนะ”
“…” เธอกำชายกระโปรงตัวเองแน่นเมื่อได้ฟังประโยคนั้น หลับตาลงรอคอยความตายที่กำลังคืบคลานเข้าหา ปากขอให้เขาฆ่า ทว่าสมองกลับกำลังบีบบังคับให้เธอขอให้เขาไว้ชีวิต
คนเราจะรู้คุณค่าของชีวิตก็ต่อเมื่อความตายอยู่ใกล้แค่เอื้อม แต่เธอเลือกแล้ว…
แกร๊ก!
วิคเตอร์ลั่นไกแล้วทว่ากลับไม่มีกระสุนพุ่งเข้าใส่มีนา ทำให้หญิงสาวลืมตาขึ้นมองคนตรงหน้าอย่างแปลกใจ
“ให้เธอตายตอนนี้มันยังเร็วเกินไป”
“หมายความว่ายังไง”
“ฉันไม่ฆ่าเธอตอนนี้หรอก ให้เธอติดหนี้บุญคุณเล่นๆ น่าสนุกกว่าเยอะ”
“…” รอยยิ้มนั้นของเขาทำให้เธอไม่ไว้วางใจ ไม่สามารถเดาได้เลยว่าแววตาไร้อารมณ์นั้นกำลังรู้สึกอะไร เขาเป็นคนเดาใจได้ยาก
พยายามอ่านสายตาคู่นั้นแต่มันยากเหลือเกิน…
“รีบไปก่อนที่ฉันจะเปลี่ยนใจฆ่าเธอ” เขาโยนกระเป๋าของมีนาที่ยึดเอาไว้ก่อนหน้านี้คืนให้อย่างไร้เยื่อไย
“จะไม่ยุ่งกับครอบครัวของฉันใช่ไหม”
“ถ้ารู้จักรูดซิปปากให้สนิท คนรอบข้างของเธอก็จะปลอดภัย”
เขากำลังเตือนเธอว่า หากเรื่องในคืนนี้แพร่งพรายออกไปถึงหูคนอื่น ครอบครัวและคนรอบข้างของเธอจะเป็นอันตราย
“ฉะ…ฉันสัญญาจะไม่บอกใคร” แม้แอบเสียดายที่เขาไม่ฆ่าตัวเองให้ตาย ทว่าอีกใจก็รู้สึกโล่งที่ยังมีลมหายใจอยู่
อยากตายแต่ก็อยากมีชีวิตอยู่ต่อ…
วิคเตอร์นั่งมองมีนาเดินออกไปด้วยสายตายากคาดเดา นี่เป็นครั้งแรกที่ยอมปล่อยให้คนล่วงรู้ความลับรอดกลับไป ใจอยากฆ่าผู้หญิงคนนั้นให้ตาย แต่ติดอยู่ตรงเดียว
เธอคือคนที่ครอบครัวจะให้แต่งงานด้วย
หากเรื่องคืนนี้แพร่งพรายออกไป เขาไม่ฆ่ามีนาหรอก แต่คนรอบข้างเธอต่างหากที่จะซวยแทน…
- ผู้เขียน
