6 ท้าทายมาเฟีย

1430 คำ

ระหว่างทางมุ่งหน้าไปยังคอนโดมิเนียมของมีนา ภายในรถตกอยู่ในความเงียบจนพลอยทำให้หญิงสาวรู้สึกอึดอัด มีนาบีบกระเป๋าที่วางบนหน้าตักไว้แน่น สายตามองออกไปนอกกระจกรถหรูของวิคเตอร์ ความเงียบทำให้เธอรู้สึกอึดอึดจนอยากพูดอะไรบางอย่างเพื่อทำลายความเงียบนี้… ครั้นจะชวนคุยก็ไม่กล้า ทำได้เพียงนั่งเงียบๆ รอเวลาที่รถคันนี้เคลื่อนตัวไปถึงคอนโดมิเนียมของตัวเอง ครืด ครืด เสียงโทรศัพท์ของมีนาส่งเสียงดังทำลายความเงียบ สายตาคมเข้มปรายมองคนข้างกายเพียงนิดเพราะรู้สึกรำคาญ เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาดูว่าใครโทรมา พอเห็นเป็นสายของคนที่ไม่อยากรับจึงตัดสายทิ้ง ครืด ครืด ดังขึ้นอีกแล้ว… กำลังจะกดตัดสาย แต่วิคเตอร์ที่นั่งมองตั้งแต่ต้นจึงขยับริมฝีปากถามเสียงเรียบ “ทำไมไม่รับสาย” “แค่ไม่อยากรับ” ครืด ครืด “รับสาย” มาเฟียหนุ่มออกคำสั่งกับมีนา “ฉันไม่อยากรับ” คนไม่อยากรับก็บังคับให้รับสายอยู่ได้! เธอตั้งใจจะใช้โหมดเครื่องบินเพื่อให้อีกฝ่ายติดต่อไม่ได้ ทว่ากลับถูกวิคเตอร์แย่งโทรศัพท์ไปกดรับสายแทนอย่างไร้มารยาท พรึ่บ! “นี่…!” (ฮัลโลมีน) วิคเตอร์เปิดลำโพงเพื่อให้ได้ยินด้วย เสียงผู้ชายในสายเอ่ยทักทายมีนาด้วยน้ำเสียงดีใจ ทว่าเจ้าของชื่อกลับไม่ได้รู้สึกแบบนั้นด้วยแม้แต่สักนิดเดียว (ได้ยินมาร์ทไหมครับ) สายตาคมเข้มปรายมองมีนา “อะ…อืม ได้ยิน” เธอฝืนใจตอบ มาร์ท อดีตคนคุยเก่าที่เลิกคุยกันไปแล้วสักพัก เธอเป็นคนขอยุติความสัมพันธ์ทุกอย่างลงเอง เพราะนิสัยอะไรหลายๆ ของมาร์ท (มาร์ทดีใจนะที่มีนยอมรับสายสักที ขอคุยด้วยได้ไหม) “ไม่ว่าง” (มาร์ทขอโทษกับเรื่องที่ผ่านมา มีนให้โอกาสมาร์ทแก้ตัวอีกครั้งได้ไหมครับ สัญญาว่าจะไม่ทำพลาดอีก…) ติ๊ด! เธอกดตัดสายมาร์ททิ้งแล้วแย่งโทรศัพท์กลับคืนมาจากวิคเตอร์คนไร้มารยาท! มองเขาตาเขี้ยวปั้ดอย่างพร้อมบวก มาเฟียก็มาเฟียเถอะวะ! “คุณมันไร้มารยาท” นัยน์ตาคู่นั้นดำมืดลงเมื่อโดนว่าที่เจ้าสาวพ่นคำด่าใส่ ลูกน้องที่นั่งข้างหน้าสองคนต่างเลิ่กลั่กนั่งไม่ติดเบาะ มีนาเป็นคนแรกที่กล้าหือกับวิคเตอร์… “ฉันจะรับสายหรือไม่รับสายมันก็คือสิทธิ์ของฉัน ไม่เห็นเกี่ยวอะไรกับคุณเลย!” มีนากระแทกเสียง ปั้นสีหน้าบูดบึ้งใส่วิคเตอร์ด้วยความโกรธ ทว่าท่าทางที่แสดงออกของหญิงสาวกลับดูน่ารักเกินกว่าจะเป็นการโกรธ “ดูเหมือนเธอจะไม่ชอบผู้ชายคนนั้นเลยนะ ฉันจัดการให้ดีไหม” ประโยคนั้นของวิคเตอร์ทำให้สีหน้ามีนาเปลี่ยน “ฉันฆ่ามันให้เอาไหม?” ต่อให้ไม่ชอบใครสักคนมากแค่ไหนก็ไม่เคยคิดอยากให้อีกคนหายไปจากโลกนี้ สำหรับวิคเตอร์การทำให้คนๆ หนึ่งหายไปจากโลกนี้คือเรื่องง่าย แต่ทว่าสำหรับเธอ…มันไม่ใช่แบบนั้น ทางที่วิคเตอร์และเธอเดินอยู่มันไม่เหมือนกัน ถ้าต้องแต่งงานและใช้ชีวิตคู่ด้วยกันจริงๆ ในอนาคตไม่รู้เลยว่าเธอจะอะไรบ้างในเส้นทางที่เขาเดินอยู่ “นะ…นี่มันเรื่องของฉัน ฉันจัดการเองได้” “หึ” มาเฟียหนุ่มไม่ตอบอะไร เพียงแค่ยกยิ้มมุมปากแล้วส่งเสียงเบาๆ ในลำคอ สลับขาไขว่ห้าง สายตาทอดมองวิวนอกกระจกรถ รถหรูขับเคลื่อนมาจอดหน้าคอนโดมิเนียมมีนา ในเวลาต่อมา หญิงสาวหันไปขอบคุณวิคเตอร์อย่างไม่เต็มใจ ก่อนจะก้าวลงจากรถแล้วรีบเดินเข้าไปในคอนโดของตัวเองทันที กึกก ฝีเท้าเธอชะลอความเร็วเมื่อสายตาปะทะเข้ากับคนที่ตัวเองเพิ่งตัดสายไปก่อนหน้านี้ “มาร์ท…” เธอเรียกชื่อเขาเบาๆ ตกใจเหมือนกัน ไม่คิดว่ามาร์มจะมาดักเจอถึงคอนโด ตามจริงเธอไม่เคยบอกเขาเลยว่าอยู่ไหน คงแอบสะกดรอยตามมาจนเจอที่อยู่ของเธอสินะ “มาร์ทขอคุยกับมีนสักแป๊บนึงได้ไหม” “มีนไม่ว่าง” มาร์ทเหลือบมองรถหรูที่ยังจอดอยู่ ก่อนจะดึงสายตาหลับมามองมีนาอีกครั้ง “ใครมาส่งมีน” “ใครจะมาส่งมีนมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับมาร์ท เราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกัน ขอตัวนะ” หมับ! มาร์ทคว้าแขนมีนาเอาไว้แล้วดึงเข้ามาหา “ปล่อยมีนนะ!” “เรามีเรื่องต้องคุยกัน มีนมีคนอื่นใช่ไหมถึงไม่ยอมให้โอกาสมาร์ท” “อย่ามางี่เง่าแถวนี้นะมาร์ท เราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันเลย อย่าลืมสิว่าเราแค่คุยแต่ไม่ได้คบกัน” “เรียกมันลงมาคุยกับมาร์ท” มาร์ทมองพูดแล้วมองหน้ามีนา ในขณะที่มือกำลังชี้ไปยังรถหรูคันนั้นซึ่งยังจอดอยู่ไม่ไปไหน มาร์ทคงไม่อยากเจอมัจจุราชในรถหรอก… หากวิคเตอร์ก้าวลงมาจากรถเพราะโดนท้าทาย คืนนี้มาร์ทไม่รอดแน่ “เลิกบ้าได้แล้ว! เราไม่ได้เป็นอะไรกัน อย่าทำเหมือนเป็นเจ้าของฉันได้ไหม!” สรรพนามที่เปลี่ยนไปของมีนาทำให้อีกฝ่ายหยุดชะงัก กระตุ้นอารมณ์โทสะชายหนุ่มหน้าตาดีให้ปะทุขึ้น แรงบีบรัดที่เพิ่มมากขึ้นทำให้มีนารู้สึกปวดร้าวไปทั่วแขน “เจ็บ! ปล่อยนะ!” “มาร์ทอุตส่าห์มาเพื่อคุยกับมีนดีๆ ถ้าการที่มาร์ทใจดีแล้วมันทำให้มีนไม่เห็นค่า งั้นอย่าหาว่ามาร์ทเลวก็แล้วกัน!” หัวใจเธอกระตุกวูบเมื่อมาร์ทง้างมือขึ้นกลางอากาศ รู้ดีว่าผู้ชายคนนี้จะทำอะไร นิสัยชอบทำร้ายผู้หญิงมันไม่สามารถแก้ได้จริงๆ นี่คือสาเหตุที่ทำให้ตัดสินใจยุติความสัมพันธ์คนคุย ตอนแรกที่คุยกันเหมือนจะดี หลังๆ ธาตุแท้เริ่มออก มาร์ทไม่ได้ใช้ความรุนแรงกับเธอ แต่วันนั้น พะแพง เพื่อนสนิทของเธอไปดื่มแล้วบังเอิญเจอมาร์ท พะแพงที่เห็นเหตุการณ์เล่าว่า มีพนักงานผู้หญิงเดินชนมาร์ทอย่างไม่ตั้งใจแล้วทำเครื่องดื่มหกใส่ เขาต่อว่าผู้หญิงคนนั้นชุดใหญ่ท่ามกลางคนมากมาย มิหนำซ้ำยังพลั้งมือใช้ความรุนแรงด้วย เพราะเป็นลูกชายคนใหญ่คนโตเลยทำให้โซเชียลไม่สามารถทำอะไรมาร์ทได้ แถมยังไม่มีใครกล้าเอาไปทำข่าวอีกด้วย หมับ! ไม่ทันที่ฝ่ามือมาร์ทจะกระทบใส่ใบหน้ามีนา ก็ถูกใครบางคนคว้าเอาไว้เสียก่อน ชายหนุ่มหน้าตาดีหันไปมองเจ้าของการกระทำดังกล่าวด้วยสายตาไม่พอใจ “มึงเป็นใคร!” วิคเตอร์ปรายสายตามองมีนาเพียงนิด ก่อนจะดึงสายตาไปมองมาร์ทแล้วขยับริมฝีปากพูดกับคนตรงหน้าด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ “คนที่มึงท้าทายไปไง” สายตามาร์ทเหลือบมองรถหรูที่ตนเพิ่งชี้นิ้วท้าทายคนข้างในไปก่อนหน้านี้ จากนั้นกระตุกยิ้มมุมปากขึ้นมาแล้วสะบัดแขนออกจากวิคเตอร์ “ที่แท้ก็เป็นมึงนี่เอง” “…” “ดี! ลงมาก็ดี กูจะเคลียร์ให้มันจบๆ” วิคเตอร์ยืนมองเจ้าของคำพูดนั้นอย่างไม่มีความเกรงกลัว แววตาเย็นชาดูไร้อารมณ์พลอยทำให้มาร์ทแอบเสียวสันหลังวาบอยู่ไม่ใช่น้อย เพราะความนิ่งเกินไปของวิคเตอร์ เลยทำให้มาร์ทรู้สึกหวาดระแวงเล็กน้อย “ที่มีนเป็นแบบนี้เพราะมีคนใหม่ใช่ไหม?” “อย่าใช้คำว่ามีคนใหม่ทั้งที่เราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกัน” “แล้วที่ผ่านมามันคืออะไร?” “ต้องแยกให้ออกระหว่างแค่คุยกับเป็นแฟนกันด้วยนะ เราสองคนแค่คุยกันนะมาร์ท” “คิดเหรอว่ามาร์ทจะยอมให้มีนกับมันหนีไปมีความสุขด้วยกัน เหอะ! ไม่มีวันหรอก ถ้ามาร์ทไม่ได้ มันก็ไม่ได้้เหมือนกัน!” ผัวะ! มาร์ทง้างมือเตรียมปล่อยหมัดใส่วิคเตอร์ ทว่ามาเฟียหนุ่มกลับยกเท้าถีบจนร่างกระเด็นกระแทกลงพื้นอย่างแรง แกร๊ก! “!!!!” มาร์ทหน้าถอดสีเมื่อเห็นวัตถุอันตรายที่วิคเตอร์ชักออกมาจ่อหน้า แววตาคมเข้มคู่นั้นของมัจจุราชยากคาดเดาว่ากำลังคิดอะไรอยู่ ผิดกับอีกคนที่แสดงออกชัดเจนว่ากำลัง…หวาดกลัว “คนที่สมควรตาย… คือมึง”

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more