สัญญาลวง...
1894 คำ
คำเตือน
**นิยายเรื่องนี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่งเท่านั้น ชื่อ สกุล สถานที่ ตัวละคร เป็นเพียงเรื่องสมมุติไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับชีวิตจริงของใครทั้งสิ้น
**นิยายเรื่องนี้มีเนื้อหาเกี่ยวกับเรื่องทางเพศ ความรุนแรงไม่เหมาะสมสำหรับเด็กอายุต่ำกว่า 18 ปี
**นิยายเรื่องนี้สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2558 ห้ามมิให้ผู้ใดคัดลอก ดัดแปลง ทำซ้ำ สแกนหนังสือหรือกระบวนการอิเล็กทรอนิกซ์ใดๆ ของเนื้อหาส่วนใดส่วนหนึ่งหรือทั้งหมดของนิยาย (หากพบเห็นจะดำเนินคดีตามกฎหมาย)
ตอนที่ 1
‘แก้ม ฉันเข้าใจแกนะ แต่แกอย่าลืมสิว่านังแม่เลี้ยงใจยักษ์ของแก มันรู้จักกับเจ้าของช่องที่นี้ด้วย ถ้าแกไม่ทำงานมันเล่นงานแกแน่ นอกจากว่าแกจะหนีไป เฮ้อ...แต่ก็นั่นแหละ เงินก็ไม่มีติดตัวจะหนีไปไหนรอด แกก็ต้องสู้กับงานที่นี่สักตั้ง เสียตัวครั้งเดียว แกก็มีเงินพอจะหนีไปจากนังแม่เลี้ยงได้แล้วนะ’
‘ฉันจะไปพบเสี่ยสมยศ...’
‘เชื่อฉันนะแก้ม ฉันเองก็ไม่ได้อยากให้แกทำงานแบบนี้ แต่แกไม่มีทางเลือก ไอ้ฉันเองจะให้เงินแกหนีไป ฉันก็ยังเอาตัวเองไม่รอดเลย เพราะฉันก็เพิ่งเริ่มทำงานที่นี่ได้แค่วันเดียวเอง แต่ถ้าแกไปถูกใจเสี่ยคนใดคนหนึ่งเข้า แกก็จะสบายเลยนะ ยิ่งสาวๆสวย ๆ ซิง ๆ อย่างแก พวกเสี่ยตัณหากลับมันยิ่งชอบ แกจะได้ไม่ต้องไปเปลืองตัวให้คนอื่นอีกไงล่ะ’
ปรินดาทอดถอนใจออกมายืดยาว ไม่ใช่ว่าเธอจะคล้อยตามเพื่อนสาว แต่เป็นเพราะเธอไม่มีทางเลือกต่างหาก และครั้งนี้จะเป็นครั้งเดียวที่เธอจะตัดสินใจทำงานนี้ จากนี้เธอจะต้องหนีไปให้ได้ ไปตายเอาดาบหน้าดีกว่าทนอยู่แบบนี้ ทางเลือกของเธอมีอยู่สองทางเลือก คือ ยอมเป็นเมียของเสี่ยสมยศ หรือยอมไปขายตัวเพื่อเอาเงินมาชดใช้หนี้ แต่เวลานี้เสี่ยสมยศเข้าโรงพยาบาล แสดงว่าเธอก็ยังมีทางเลือกและทางรอด
บิดาเธอถูกเพื่อนที่เป็นหุ้นส่วนโกง แม่เลี้ยงเธอไร้หนทางจึงไปกู้ยืมหนี้นอกระบบ ทำให้เป็นหนี้สินและดอกเบี้ยก็เพิ่มพูนขึ้นเรื่อย ๆ กิจการขายรถมือสองจึงถูกเจ้าหนี้ยึดไป
ครอบครัวแทบจะไม่มีแม้กระทั่งที่ซุกหัวนอนและบิดาของเธอก็มาถูกปลิดชีพด้วยฝีมือของลูกน้องเสี่ยที่ชื่อกำพลเพราะบิดาเธอไปกู้ยืมเงินมาแล้วไม่มีจ่าย ที่พึ่งสุดท้ายของเธอตอนนี้ไม่เหลือใครแล้ว มีแต่แม่เลี้ยงเท่านั้น ซึ่งแม่เลี้ยงไม่เคยรักเธอเลย ไม่คิดว่าเธอเป็นลูกด้วยซ้ำ
เสี่ยสมยศได้ล้มป่วยลงกระทันหัน เสี่ยคนนี้กำลังจะตาย ในอดีตเขาเปิดบ่อนและเคยเป็นอดีตนักการเมืองหลายสมัย มีธุรกิจมืดอีกหลายอย่าง รอบตัวเขานั้นเต็มไปด้วยลูกน้องผู้ติดตาม ลูกน้องจะเป็นคนเก็บส่วยจากธรุกิจมืด ไม่ว่าจะเป็นยาเสพติด สินค้าหนีภาษี บ่อนการพนันต่าง ๆ
เสียงโทรศัพท์ บนโต๊ะข้างเตียงผู้ป่วยดังขึ้นเพียงสองครั้ง ชายหนุ่มที่นั่งเฝ้าไข้ของผู้เป็นบิดารีบรับสายทันที เพราะกลัวว่าเสียงโทรศัพท์จะไปรบกวนบิดา
“สวัสดีค่ะ ดิฉัน ปริญดา จะมาขอเข้าเยี่ยมท่านสมยศ ไม่ทราบว่าอยู่ห้องไหนคะ
“เธอมาถึงแล้วเหรอ?” ปรินดาไม่คุ้นเสียงของคนรับสายเลย หรือว่าจะเป็นลูกน้องที่มาเฝ้าเสี่ย เพราะแม่เลี้ยงของเธอบอกให้มาเยี่ยมเสี่ยสมยศและเซ็นต์สัญญาเงินกู้ใหม่ก็เท่านั้น
“ค่ะ ดิฉันรออยู่ที่ชั้นล่าง จะให้ขึ้นไปเลยมั้ยคะ” หญิงสาววัยยี่สิบที่กำลังเรียนมหาลัยกรอกสายพูดไป
“ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวฉันลงไปรับเธอเอง” ดรัณเพิ่งกลับมาภาคใต้เพื่อเยี่ยมอาการป่วยของบิดากะทันหัน เขาทำธุรกิจส่วนตัวอยู่ที่เกาะ ๆ หนึ่งทางใต้ด้วยการทำสัมปทานรังนก สงสัยงานนี้เขาคงต้องพักงานจากทางโน้นเอาไว้ก่อน เพราะว่าต้องมารับช่วงต่อจากบิดาที่นี่
ปริญดาวางสายไปสักพัก ก็มีชายหนุ่มหน้าตาดี เขาลงลิฟต์แล้วเดินตรงมายังที่หญิงสาวนั่งรอเขาอยู่ เสียงทุ่มกังวานเอ่ยทักขึ้น ผู้ชายคนนี้นะเหรอที่รับโทรศัพท์ของเสี่ยสมยศเมื่อตะกี้ หญิงสาวพลางนึกในใจพร้อมสำรวจใบหน้าอันหล่อเหลาภายใต้หนวดเคราของชายหนุ่มตรงหน้า
“เธอ..ชื่อปรินดาใช่มั้ย” เขาเคยเห็นเธอจากรูปในโทรศัพท์ที่แม่เลี้ยงของเธอเปิดให้เขาดูก้อนรับเงินก้อนโตจากเขาไป ดรัณยอมรับว่าถูกใจเธอจริง ๆ ทั้งที่เพียงแค่เห็นรูปเท่านั้น แม่เลี้ยงบอกว่าปรินดาเป็นหญิงขายบริการ ซึ่งเธอยังไม่เคยทำงานนั้นเลยแม้แต่สักครั้ง จะมีก็เพียงเพื่อนเธอที่ชื่อวิภาดาเท่านั้น
“ค่ะ ฉัน ปริดา”
“ผมชื่อดรัณนะ เป็นลูกชายของคุณสมยศ คนที่คุณจะมาเยี่ยม และวันนี้ผมจะเป็นคนร่างสัญญาใหม่ให้คุณเซ็นเอง”
“ค่ะ” หญิงสาวมองหน้าชายหนุ่มแบบ งง ๆ นี่เสี่ยสมยศมีภรรยากี่คนกันแน่ ทำไมหนุ่มหน้าแขกคนนี้ถึงเป็นลูกของเสี่ยสมยศไปได้ เพราะที่หญิงสาวรู้มาเสี่ยสมยศมีแค่ลูกสาวเพียงคนเดียวเท่านั้น
เขาพาเธอไปเยี่ยมบิดาของเขาที่กำลังป่วยติดเตียงอยู่ที่ห้อง ไม่นานนักหญิงสาวก็ขอตัว เพราะไม่อยากจะรบกวนคนป่วย
“ดิฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ แล้วจะมาเยี่ยมใหม่”
“แล้วเรื่องสัญญา เธอพร้อมที่จะเซ็นตอนไหนเหรอ”
“ ดิฉันพร้อมค่ะ..ตอนนี้เลยก็ได้ ” เธอรีบบอกชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้า
“งั้นคุณไปทำสัญญาที่คอนโดผมก็ได้อยู่ไม่ไกลจากที่นี่” เสียงเข้มของดรัณบอกหญิงสาวตรงหน้า
“ก็ได้ค่ะ แต่ดิฉันขอแวะไปหาเพื่อนก่อน สักบ่ายโมงกว่า ๆ ดิฉันจะเข้าไปนะคะ” ปริญดาตอบพร้อมกับเสียงถอนใจเฮือกใหญ่ ‘ทำไมต้องนัดที่คอนโดตัวเองด้วย เซ็นตรงนี้ก็ได้นี่น่า’
“ห้ามมาช้าเด็ดขาด เพราะผมขี้เกียจรอ”
“ดิฉันจะรีบมาให้เร็วที่สุดค่ะ”
“อืม”
เมื่อร่างสัญญากันเสร็จเรียบร้อย สัญญาที่เธอเซ็นต์ไปโดยไม่รู้ว่าแม่เลี้ยงของเธอนั้น ได้เอาเธอมาขายให้กับดรัณลูกชายเสี่ยแทน และแม่เลี้ยงก็รับเงินก้อนโตหนีไปใช้ชีวิตกับสามีใหม่แล้ว ส่วนหนี้ที่เหลือก็เป็นหน้าที่ของเธอที่จะต้องรับช่วงต่อ
ปรินดาจึงซวยซ้ำชวยซ้อน ทั้งถูกขายให้กับดรัณและต้องใช้หนี้แทนครอบครัวของเธอด้วย หนี้ที่เธอไม่ได้ก่อแถมยังโดนมัดมือชกเสียอีก
“ฉันไม่รู้มาก่อนว่าแม่ฉันมารับเงินคุณอีก”
“ยังไงแม่เธอก็ขายเธอให้กับฉันแล้ว เพราะฉะนั้นเธออยู่ที่นี่กับฉันเสียเลย”
“ฉันยังไม่พร้อม ฉันไม่ได้เตรียมอะไรมาเลย เสื้อผ้าของใช้ฉันอยู่ที่บ้านหมด และต้องแวะเอาของไปให้แม่ด้วย ขอเวลาฉันกลับไปเตรียมตัวก่อนนะคะ” ปรินดาจะใช้อุบายเพื่อหนีไปจากเขา เรื่องอะไรเธอต้องมารับกรรมที่ไม่ได้เป็นคนก่อด้วย อุตสาห์รอดจากเสี่ยสมยศมาได้แล้วยังต้องมาเจอกับลูกชายอีก กรรมอะไรของเธอนะ หญิงสาวพลางนึกในใจตลอด น้ำตาสองข้างไหลอาบแก้มมาทันที
“เรื่องเสื้อผ้าไม่ต้องห่วง เธออยากได้อะไรฉันจะให้คนพาไปซื้อรวมทั้งของใช้ต่าง ๆ รับรองว่าครบตามที่เธอต้องการแน่นอน ส่วนแม่เลี้ยงของเธอ เขาไม่อยู่เจอเธอหรอก ถ้าไม่เชื่อเธอลองโทรถามดูก็ได้” หญิงสาวปาดน้ำตาออกแบบลวก ๆ แล้วยกโทรศัพท์เพื่อกดไปยังเบอร์ของแม่เลี้ยงทันที
“เออ!... แต่ว่า” ปรินดากำลังจะถามชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าแต่ไม่กล้า อยากรู้เหมือนกันว่าเขารู้ได้อย่างว่าแม่เลี้ยงเธอไม่อยู่และหนีไปแล้ว แต่ก็ไม่กล้าถาม ปรินดารีบโทรไปยังเบอร์แม่เลี้ยงเธอปรากฎว่าไม่คนรับสาย แล้วพยายามกดไปอีกครั้ง ‘เลขหมายที่ท่านเรียกไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้’ ความรู้สึกโหวงในอกหญิงสาวพูดอะไรไม่ออกนี่เธอโดนแม่เลี้ยงหลอกมาขายให้กับชายตรงหน้างั้นเหรอ??..
ก่อนหน้านี้หญิงสาวตกลงกับแม่เลี้ยงเป็นมั่นเป็นเหมาะว่าจะยอมขายตัวเพื่อเอาเงินมาใช้หนี้แทนครอบครัวทั้งหมด หรือไม่ขายตัวก็จะยอมเป็นเมียของเสี่ยสมยศแทน แม่เลี้ยงให้เธอเลือกว่าจะทำวิธีไหนก็ได้ ปรินดาบอกแม่เลี้ยงว่าเธอยอมเป็นเมียน้อยเสี่ยสมยศแทนการขายตัว แต่ว่าเสี่ยสมยศก็มาล้มป่วยเสียก่อน
และวันนี้แม่เลี้ยงก็บอกแค่ว่า ให้เธอมาเยี่ยมเสี่ยสมยศและเซ็นสัญญาเงินกู้ฉบับใหม่ก็เท่านั้น ไม่คิดว่าจะเป็นแบบนี้ไปได้
“เออ!.. เรื่องเงินที่แม่ฉันเอาของคุณไป ฉันจะหามาคืนให้ แต่ว่า..ตอน..”
“ไม่มีแต่อะไรทั้งนั้น” ดรัณตวาดใส่หญิงสาวตรงหน้าจนเธอไม่กล้าเอ่ยอะไรออกมาอีกเลย
คืนนี้เป็นคืนแรกที่เธอต้องอยู่ที่นี่ของใช้บางส่วนแม่บ้านได้เตรียมมาไว้ให้เธอแล้ว ส่วนที่เหลือจะมีคนพาเธอไปเดินเลือกซื้อเพิ่มในวันพรุ่งนี้
หญิงสาวสวมเสื้อคลุมทับชุดนอนแพรบางเบาที่สวมอยู่ เดินไปหยุดหน้ากระจกใช้หวีสางผมดำสนิทที่แผ่สยายเต็มหลังอย่างเบามือ ดวงหน้าสวยหวานยิ้มให้ตัวเองในกระจก ก่อนจะสูดหายใจลึก ๆ
หญิงสาวก้าวออกจากประตูห้องนอนเล็กภายในคอนโดหรูยืนครุ่นคิดมองประตูห้องใหญ่ที่อยู่ตรงข้าม คิดถึงใบหน้าคมเข้มดุดันของดรัณอย่างหวาด ๆ เธอไม่กล้าทำให้ชายหนุ่มโกรธ ปรินดาต้องอยู่อย่างไม่มีข้อโต้แย้งใด เป็นที่รองรับอารมณ์ของเขาไม่ว่าจะดีหรือร้ายก็ตามเธอต้องอดทนและผ่านความเร็วร้ายนี้ไปให้ได้
ชั้นบนสุดเป็นห้องประชุมลับที่ปริญดาไม่เคยได้เหยียบเข้าไป รองลงมาก็เป็นชั้นที่เธอต้องย้ายมาอาศัยอยู่ ส่วนชั้นถัดลงไปเป็นที่อาศัยของลูกน้องใกล้ชิดอีกหลายคนของดรัณ
ชั้นที่เธออยู่ไม่ได้คั่นแยกเป็นห้องแต่จัดสรรให้เป็นเหมือนบ้าน มีห้องครัว ห้องน้ำ ห้องรับแขกพร้อมในตัว
ปริญดาถึงกับสะดุ้งเมื่อประตูห้องตรงข้ามเปิดออกพร้อมกับร่างสูงและหน้าตาคมเข้มตัดกับผิวแทนของชายหนุ่มวัยสามสิบห้า เจ้าของห้องที่ก้าวออกมา
- ผู้เขียน
