“อ้าว...ติน”
ธารินทร์ในชุดนักเรียนสมัยมัธยม ถูกจับมัดผมจุก แต่งหน้าแก้มแดง ปากแดง มองมาที่เธอด้วยแววตาเหมือนเด็กหลงทางแล้วพบว่ามารดายืนอยู่ตรงหน้านี้ เอ่ยถามราวกับไม่ได้มีเรื่องบาดหมางใจอะไรกันมาก่อน
“ณัช มางานเลี้ยงรุ่นด้วยหรือ ทำไมไม่เห็นบอกตินเลย”
ณัชชาที่ออกอาการมึนๆ ยิ้มใส่หน้าธารินทร์ บอกด้วยเสียงยืดยานเล็กน้อย “เราสนิทกันขนาดจะต้องโทรบอกหรือว่าวันนี้จะไปไหน”
“ณัช...” ชายหนุ่มเรียกชื่อเธอเสียงอ่อน พร้อมกับลากแขนให้ออกไปยืนคุยที่มุมปลอดคนอีกด้าน แต่ณัชชาไม่ไป เธอดึงแขนตัวเองจนหลุดจากมือเขา ธารินทร์ถอนใจเฮือก บอกด้วยสีหน้าอมทุกข์ “ขอตินอธิบายบ้างได้ไหม เรื่องวันนั้น มันไม่ใช่อย่างที่ณัชเห็นนะ”
ณัชชาแสร้งถอนหายใจบ้าง จ้องหน้าเขานิ่งๆ แล้วว่า “มันจะเป็นแบบที่ณัชเห็นหรือไม่เห็น ก็ไม่จำเป็นต้องอธิบายอะไร ณัชไม่ได้อยากรู้”
ธา
