6.ตอบแทน
1320 คำ
เบื้องหน้าของอนิลาคือคฤหาสถ์หลังเล็กๆ ที่เธอพึ่งซื้อเอาไว้เมื่อปลายปีที่แล้ว อนิลาค้นพบว่าตัวเองชื่นชอบการปลูกผักมากทีเดียว เธอชอบขุดดินในตอนที่ตัวเองพบเจอกับปัญหา เพราะเมื่อเราได้ลงมือทำอะไรสักอย่าง ความเหนื่อยล้าในใจมันจะจางหายไปในทันที
“อยู่ที่นี่กันไปก่อนนะคะ ไม่ต้องเกรงใจเพราะว่าท่านเซอร์มานูเอลนั้นเคยมีบุญคุณกับข้า”
อาเซียคุกเข่าลงที่พื้น เธอก้มหน้าลงเพื่อเป็นการขอบคุณอนิลา
“หากไม่เป็นการรบกวนมากจนเกินไป ข้าอยากจะทำงานเพื่อตอบแทนเลดี้ค่ะ ช่วงที่มาเรียไปเรียนข้าก็จะว่าง ข้าไม่อยากรบกวนเงินของท่านเพียงอย่างเดียว งานอะไรก็ได้ทั้งนั้นได้โปรดมอบหมายให้ข้าทำเถอะนะคะ”
อนิลาคิดอยู่พักหนึ่งก่อนที่เธอจะเปิดประตูเข้าไปในคฤหาสน์ มีสาวใช้หนึ่งคนและคนสวนหนึ่งคนที่รับผิดชอบดูแลคฤหาสน์นี้
“ข้าเป็นคนที่ชื่นชอบการกินผักมากทีเดียว อีกทั้งผักที่ข้าชอบก็จะต้องเก็บสดๆ ใหม่เท่านั้น หากว่าท่านป้าจะทำงาน เช่นนั้นก็เป็นคนปลูกผักให้ข้าสิคะ”
สาวใช้ด้านในมองหน้าเจ้านายของเธอด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยคำถาม ท่านอนิลาเนี่ยนะชอบกินผัก? ท่านชอบปลูกแต่ทว่าไม่ค่อยชอบกินสักเท่าไหร่นัก
“ข้ายินดีค่ะ ไม่ว่างานไหนข้าล้วนแล้วแต่ยินดีทั้งนั้น”
“เช่นนั้นก็คิดซะว่าที่นี่คือบ้านของท่านป้านะคะ เรื่องการทำความสะอาดข้าได้จ้างสาวใช้เอาไว้แล้วส่วนเรื่องคนสวนเขาเป็นอัศวินเก่าเพราะแบบนั้นเขาจะปกป้องท่านจากสามีเก่าได้อย่างแน่นอน”
อาเซียมองหน้าของอนิลา
“ข้าไม่รู้ว่าจะตอบแทนเลดี้ได้อย่างไรเลยค่ะ บุญคุณในครั้งนี้ข้า..จะขอจดจำไว้”
อนิลายกยิ้มขึ้นมา
“ตอบแทนข้าด้วยลูกชายของท่านป้าสิคะ”
“คะ..?”
อนิลาหัวเราะร่าเมื่อเธอเห็นท่าทางที่ตกใจของหญิงชรา
“ข้าหมายถึงช่วยส่งเซอร์มานูเอลไปช่วยงานข้าในช่วงเวลาที่เขาว่างจากการทำงาน เขาในยามนี้น่าจะกำลังทำงานหนักมากอยู่แน่เพื่อหาเงินมาเลี้ยงท่านแม่และน้องสาวของเขา หากเขาเข้าไปช่วยงานข้าที่คฤหาสน์ข้าก็จะจ่ายเงินค่าจ้างให้เขาเช่นกันค่ะ”
เป็นสตรีที่มีแววตาเด็ดเดี่ยวไม่เหมือนใครเลยจริงๆ ความงดงามที่เก็บซ่อนหนามพิษเอาไว้อย่างแนบเนียน ยามที่นางมองมีกัสในแววตานั้นไม่มีความเกรงกลัวเลยแม้แต่น้อย สมแล้วที่ขึ้นเป็นผู้น้ำตระกูลตั้งแต่อายุยังน้อย
“อีกสองวันจะมีรถม้ามารับเจ้าไปเรียนที่อคาเด็มมี่ หากมีใครแกล้งหรือว่าใครที่วางอำนาจใส่เจ้า จะต้องรีบมาบอกพี่สาวเข้าใจไหม? “
อนิลาไม่ลืมหันไปกล่าวอำลากับเด็กน้อย สิ่งที่เธอได้รับกลับมาคือรอยยิ้มที่สดใสของมาเรีย
“พรุ่งนี้ช่วยไปตามช่างตัดชุดมาที่นี่เพื่อวัดตัวแขกทั้งสองของข้าด้วยนะ ช่วยดูแลพวกเขาให้ดีเหมือนที่เจ้าดูแลข้า”
สาวใช้ก้มหน้าลง
“รับทราบแล้วค่ะนายหญิง”
อนิลาเดินจากคฤหาสน์หลังเล็กของเธอก่อนจะข้ามถนนเพื่อเดินไปยังประตูด้านหลังของคฤหาสน์ฟิโลเลนโซ และเมื่อเดินเข้ามาด้านหลังพ่อบ้านก็รีบตรงปรี่เข้ามาหาเธอด้วยท่าทีร้อนรน
“องค์รัชทายาทมารอพักใหญ่ๆ แล้วครับคุณหนู”
ท่านพี่ฮาแนนมาอย่างนั้นหรือ อย่าบอกนะว่าจะมาพูดคุยเรื่องการแต่งงานของเธออีก
“บอกพระองค์ไปสิว่าวันนี้ข้าไม่กลับ..”
“ได้ที่ไหนกันคุณหนู พระองค์มารอนานมากๆ แล้ว นี่ถือเป็นเรื่องเสียมารยาทยิ่งนัก ข้ารับใช้ในคฤหาสน์ต่างก็ทำตัวไม่ถูกแล้วครับ”
อนิลามองหน้าของพ่อบ้านก็พบว่าเขากำลังพยักหน้าเพื่อให้เธอไปพบเจอองค์รัชทายาท แล้วอนิลายังจะมีทางเลือกใดอีกเล่า เธอทำได้เพียงเดินไปยังห้องรับแขกเพื่อเข้าพบองค์รัชทายาทแห่งราชอาณาจักรอาบีมิเอล
ฮาแนน โทมัสโซ
“ถวายความเคารพแก่ด้วยตะวันดวงน้อยของจักรวรรดิอาบีมิเอล ขออภัยที่ข้ามาพบเจอกับพระองค์ช้า..”
“นิลา เจ้ารู้ดีว่าข้ามาที่นี่เพราะเหตุผลใด”
“ค่ะ เพราะว่าข้ารู้ว่าท่านพี่มาด้วยเหตุผลแบบไหน เพราะฉะนั้นข้าถึงได้อยากจะใช้เท้าทั้งสองข้างนี้ในการวิ่งหนีไปให้ไกล..”
ฮาแนนกำมือก่อนจะเคาะลงไปบนหน้าผากของอนิลาด้วยความมันเขี้ยว
“เจ้าต้องแต่งงาน”
อนิลายักไหล่ก่อนที่เธอจะนั่งลงบนโซฟาตรงข้ามกับองค์รัชทายาท
“ขอร้องล่ะ ท่านพี่รู้ดีว่าข้าไม่อยากแต่งงานถึงได้ประวิงเวลามาอย่างยาวนานถึงสองปี พี่รู้จักข้าดีมากกว่าใคร..”
ฮาแนนถอนหายใจ
“นี่มิใช่คำสั่งของข้า แต่คือคำสั่งของเสด็จพ่อ คราวนี้แม้แต่ข้าก็ไม่อาจช่วยเหลือเจ้าได้แล้วนิลา เจ้าจะต้องแต่งงานกับฟลินน้องชายของข้า”
ฟลิน ยาสมินบุตรชายของเลดี้ตระกูลเคาน์ ซึ่งเขาเป็นลูกนอกสมรสขององค์จักรพรรดิ เธอได้ยินชื่อเสียงและความเก่งกาจของเขามานับไม่ถ้วน แต่ไม่มีโอกาสได้เห็นหน้าของเขาสักที
ทว่าสายเลือดของราชวงศ์นั้นมีแต่ผู้ที่มีใบหน้าประดุจภาพวาดทั้งนั้น ยกตัวอย่างเช่นองค์รัชทายาทฮาแนนที่นั่งอยู่ตรงข้ามเธอในยามนี้
“เขา..หล่อเหลาหรือไม่?”
ฮาแนนถอนหายใจ
“นิลา ปัญหามันอยู่ตรงที่หมอนั่นเองก็ไม่ยินยอมในการแต่งงานเช่นนี้เหมือนกัน ข้าถึงได้มาขอร้องเจ้า”
“โอ้ ท่านพี่ฮาแนน นี่คงเป็นเรื่องที่ข้าช่วยพี่ไม่ได้แล้วล่ะเพคะ เพราะแค่ข้าต้องยินยอมรับราชโองการขององค์จักรพรรดิก็ทำให้ข้าลำบากมากแล้วจริงๆ”
ทำไมเขาจะต้องอยู่ตรงกลางระหว่างปัญหานี้ด้วยนะ
“แค่เจ้ายอมไปทานมื้อเย็นกับเขาสักมื้อก็พอ แค่ยินยอมทำความรู้จักกับเขา แล้วค่อยมาตัดสินใจอีกทีว่าเจ้าจะแต่งงานกับเขารึเปล่า?”
อนิลาแสยะยิ้มขึ้นมา ที่ด้านนอกหิมะกำลังโปรยปรายลงมาอย่างหนักมากกว่าเดิม ราวกับจะเน้นย้ำว่านี่จะสิ้นสุดฤดูหนาวแล้ว และเธอชื่นชอบช่วงเวลาที่หิมะตกมากที่สุดเลย
“ได้สิคะ พรุ่งนี้ข้าจะไปทานมื้อเย็นกับวีรบุรุษสงครามจิตใจห้าวหาญอย่างฟลินแห่งยาสมิน”
“ขอบคุณมากนิลา”
“ว่าแต่ท่านพี่ควรจะคิดเรื่องพระชายาได้แล้วนะเพคะ หากน้องชายอย่างฟลินแต่งงานก่อนพี่ชายน่าจะเป็นเรื่องที่ไม่ค่อยเหมาะสมสักเท่าไหร่นัก”
“นิลา!”
อนิลาหัวเราะเบาๆ
“หรือหากว่าท่านพี่จะยินยอมลดตัวมาแต่งงานกับข้า..ข้าจะทอดทิ้งนายบำเรอทุกคนเพื่อทำหน้าที่พระชายาที่ดี..”
ฮาแนนบีบจมูกของอนิลาด้วยความมันเขี้ยว
“อย่าล้อเล่นให้มากนักนิลา เจ้าทอดทิ้งบุรุษรูปงามพวกนั้นไม่ได้หรอก..”
“หากทอดทิ้งพวกเขาเพื่อท่าน ก็ไม่แน่..ข้าอาจจะทำได้ก็ได้นะคะ อยู่ที่ท่านพี่จะลองดูหรือไม่”
เธอส่งยิ้มให้กับองค์รัชทายาทผู้หล่อเหลาก่อนที่จะลุกขึ้นเพื่อเดินจากไปแต่ทว่าเขากลับดึงมือของเธอเอาไว้ ฮาแนนช้อนสายตามองหน้าของอนิลาเขาทำท่าจะพูดบางอย่างแต่ทว่าพ่อบ้านก็เปิดประตูเข้ามา
“คุณหนูครับ ท่านเซอร์มานูเอลมาขอเข้าพบ..”
- ผู้เขียน
