เมื่อฉันได้ขึ้นเป็นผู้นำตระกูล

มากเกินไป

ปลายนิ้วของอนิลากำลังไล้ไปตามชุดเดรสมากมายที่กำลังถูกแขวนอยู่ในหุ่น เธอมองหน้าของเจ้าของห้องเสื้อก่อนจะส่งยิ้มให้

“ชุดเดรสที่ข้าใส่ในงานพิธีจะต้องได้รับความนิยมมากแน่ๆ เพราะแบบนั้นข้าจึงอยากได้ชุดเดรสที่ไม่มากเกินไปและไม่น้อยเกินไป ความเรียบหรูที่ดูสง่างามอันเป็นเอกลักษณ์ของฟิโลเลนโซ ห้องเสื้อของเราจะได้รับความนิยมเพิ่มขึ้นอย่างแน่นอนเมื่องานพิธีบรรลุนิติภาวะเสร็จสิ้น”

อัคราฟส่ายหน้าเบาๆ เมื่อแววตาของอนิลาที่มองไปยังชุดเดรสพวกนั้นมันมิได้มีแววตาดังเช่นสตรีนางอื่น แต่มันคือแววตาที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง

“เจ้าทำราวกับว่าตัวเองคือสตรีร้อนเงินยังไงอย่างนั้นนิลา”

อนิลาหัวเราะเบาๆ

“เพราะว่านี่คือธุรกิจต่างหากล่ะอัคราฟ ไหนๆ ชื่อของข้าก็ปรากฏอยู่บนหนังสือพิมพ์บ่อยๆ ข้าต้องฉวยโอกาสนี้ในการสร้างเงินทองจากชื่อเสียงที่โด่งดังของตัวเองสิ”

อนิลาหลับตาลงช้าๆ ก่อนที่เธอจะยกแก้วน้ำชาขึ้นมาดื่ม ช่วงนี้เธอได้จับแก้วน้ำชามากกว่าการจับกระดาษและปากกาขนนกแล้ว

อิสระที่ไม่เคยพบเจอมาก่อนได้ถูกส่งมอบให้เธอพร้อมกับตำแหน่งผู้นำตระกูล ซึ่งแลกมากับการสูญเสียท่านพ่อและท่านแม่ไป..

มันก็เลยทำให้เธอพูดไม่ได้เต็มปากว่าตัวเองชื่นชอบอิสระนี้มากแค่ไหน อลินาลุกขึ้นพร้อมกับสวมเสื้อคลุมทับชุดเดรสสีน้ำเงินเอาไว้ เธอสวมหมวกปีกกว้างลงบนเรือนผมสีทองที่ถูกรวบเอาไว้ด้านหลัง

“ข้าต้องไปแล้วอัคราฟพอดีว่าข้ามีนัดกับโรซี่”

อัคราฟโบกมือลาอนิลาด้วยสายตาที่เศร้าสลด เขามองเห็นถึงความเป็นไปไม่ได้ในความสัมพันธ์ของเรา..แววตาของเธอมันไม่ได้มองเขาในฐานะบุรุษผู้หนึ่งซะด้วยซ้ำ

หิมะด้านนอกกำลังตกลงมาอย่างเบาบางเพราะว่านี่คือช่วงปลายของฤดูหนาวที่แสนยาวนาน เมื่อสิ้นสุดฤดูหนาวก็จะเป็นช่วงเวลาที่เลดี้มากมายต่างรอคอยเพราะว่าในช่วงนั้นจะเป็นฤดูการจัดงานและเป็นช่วงเวลาในการหาคู่..

เท้าของอนิลาเหยียบย่ำลงไปบนหิมะขาวโพลนที่อยู่บนพื้นถนน เธอเดินมาไม่ไกลก็ถึงหอคณิกาชายที่โรซี่เป็นเจ้าของ ยัยนั่นชื่นชอบที่นี่ถึงขนาดซื้อที่นี่เอาไว้ในทันทีเมื่อเจ้าของเก่าประกาศขาย

โรซี่ปรับเปลี่ยนที่นี่ให้เป็นโรงแรมขนาดใหญ่ที่ชั้นบนเอาไว้สำหรับพักผ่อนส่วนชั้นล่างคือบาร์เล็กๆ ที่มีบุรุษหล่อเหลามารอรับใช้เลดี้ชนชั้นสูง

“เลดี้อนิลา..วันนี้ให้ข้าได้มีโอกาสรับใช้ท่าน..”

เพราะมีข่าวลือว่าเธอชอบมาที่นี่ ทำให้มีบุรุษมากมายเข้ามาสมัครงานที่นี่เพื่อที่จะได้รับใช้อนิลาเพราะคาดหวังว่าเธอจะเลี้ยงดูพวกเขาเป็นอย่างดี

ไม่ว่าใครก็ต่างปรารถนาในเงินทองที่เธอมีทั้งนั้น.. มันยิ่งตอกย้ำว่าความรักมีเพียงแค่ในนิยายเท่านั้น และอนิลาไม่เคยคาดหวังว่าเธอจะได้พบกับความรักอะไรแบบนั้นเลย

“ขอโทษด้วยสุดหล่อ เพราะว่าข้านัดรอยด์เอาไว้น่ะ”

เธอเดินเข้าไปยังด้านบนห้องพักที่เธอเช่าเอาไว้รายปี และเมื่ออนิลาเข้ามาในห้องเธอก็พบกับใบหน้าที่แสนงดงามของรอยด์ เขากำลังกอดอกมองออกไปด้านนอกหน้าต่าง

เมื่อเขาเห็นเธอเดินเข้ามารอยด์ก็ละสายตาจากวิวภายนอกหันมาสนใจใบหน้าของอนิลาแทน เขาก้าวเท้าเข้ามาหาเธอด้วยความมั่นคงก่อนจะเริ่มถอดหมวกและเสื้อคลุมของเธอออกมา

รอยด์จุมพิตลงไปอย่างแผ่วเบาบนซอกคอขาวเนียนของอนิลา เขาไล้ปลายนิ้วลงไปบนแผ่นหลังของเธอด้วยความเชื่องช้าก่อนจะบีบนวดบริเวณไหล่ทั้งสองข้างของเธอ

“ท่านมาช้านะครับ ข้าทำได้เพียงแค่มองออกไปด้านนอกเพื่อรอคอยที่จะได้พบใบหน้าอันแสนงดงามของท่านเท่านั้น”

อนิลาหลับตาลงช้าๆ

“ข้ายื่นข้อเสนอไปแล้วนี่ ว่าจะซื้อบ้านให้เจ้าแล้วเหตุใดเจ้าถึงยังอยากอยู่ที่นี่?”

รอยด์จุมพิตลงไปบนซอกคอขาวเนียนของอนิลาอีกครั้ง

“ข้าไม่ต้องการบ้านหรือว่าคฤหาสน์ที่แสนใหญ่โต แต่ว่าข้าต้องการท่านนิลาต่างหาก”

อนิลาปรายตามองหน้าของรอยด์ เธอยกยิ้มขึ้นมาก่อนจะกุมหน้าเขาเอาไว้

“เจ้ารู้ดีว่าข้าชื่นชอบเจ้ามาก แต่เจ้าก็ต้องรู้มากกว่าใครสิรอยด์ว่าข้าหวงแหนพื้นที่ของข้ามากแค่ไหน”

“ข้าแค่ไม่อยากรอคอยให้ท่านมาหาอยู่ฝ่ายเดียว ข้าอยากมีสิทธิ์ไปหาท่านบ้างนี่ครับ อยากเดินเข้าไปกอดและหอมแก้มสตรีที่อยู่ในหัวใจของข้ามาโดยตลอด”

เขาฝังจมูกลงบนแก้มของเธอด้วยความแผ่วเบา รอยด์พรมจูบบนใบหน้าของอนิลามาเรื่อยๆ จนเขากำลังพรมจูบเน้นย้ำอยู่เหนือริมฝีปากเพื่อรอให้เธออนุญาต

อนิลากระชากผมของรอยด์เพื่อให้เขาเงยหน้าขึ้นมา หลังจากนั้นเธอเป็นฝ่ายกดจูบลงไปอย่างเร่าร้อน กาน้ำชาบนโต๊ะถูกปัดทิ้งลงไปพร้อมๆ กับแก้วชาที่หล่นแตกลงเบื้องล่าง เธอดันร่างกายของรอยด์ในเอนลงไปบนโต๊ะก่อนที่เธอจะปีนขึ้นไปบนร่างกายของเขา

ปลายลิ้นของเธอยังคงละเลียดชิมรสขมปร่าของบรั่นดีในปากเขา เธอรู้ดีว่าบุรุษเบื้องหน้านั้นมีความเก่งกาจเรื่องความยั่วยวนมากกว่าใครๆ เขาทำให้เธอไม่สามารถละสายตาจากใบหน้าอันแสนงดงามของเขาได้ในตลอดระยะเวลาที่เธออยู่ในห้องนี้

“อย่าโลภมากนักรอยด์..”

“ข้ามิได้โลภมาก แต่ว่านั่นคือความต้องการของข้า ข้าอยากไปร่วมงานพิธีบรรลุนิติภาวะของท่าน..อยากเต้นรำคู่กับท่านนิลาสักเพลงในฐานะแขกที่มาร่วมงานก็ได้ครับ”

รอยด์ทรุดลงนั่งกับพื้นก่อนที่เขาจะกอดขาเธอเอาไว้ รอยด์บรรจงประทับริมฝีปากลงไปบนข้อเท้าของอนิลาอย่างแผ่วเบา เขาไล่ริมฝีปากเพื่อจุมพิตเรียวขาของเธอขึ้นมาเรื่อยๆ จนถึงหัวเข่า พร้อมๆ เลิกกระโปรงของอนิลาขึ้นมา

เธอปรายตามองหน้าเขา ก่อนจะแค่นยิ้มออกมา

“นี่คงเป็นครั้งแรกที่ความพยายามของเจ้ามันไร้ผล เพราะว่าข้าไม่หลงกลเจ้าหรอกนะ”

เขาจะตกอยู่ในอันตรายอย่างแน่นอน หากว่าเขาเป็นคู่เต้นรำให้เธอ รอยด์ที่เธอหลงใหลนั้นไม่สามารถปกป้องตัวเองได้หรอก มีแต่เธอที่จะต้องปกป้องเจ้าของใบหน้าอันงดงามนี่เอาไว้

“หากเช่นนั้นข้าจะลาออกจากที่นี่ ข้าจะออกเดินทางไปให้ไกลจากจักรวรรดิอาบีมิเกลเพื่อไม่ให้ตัวเองได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับท่านอีก..ข้าจะทนได้อย่างไรหากว่าข้าได้มองเห็นรูปท่านในหนังสือพิมพ์ที่กำลังเต้นรำกับชายอื่น”

อนิลาหัวเราะเบาๆ

“เอาสิรอยด์ ถ้าเจ้าต้องการแบบนั้น ข้าจะจองตั๋วรถไฟให้”

ใบหน้าของเขาพลันงอง้ำขึ้นมา รอยด์นั่งลงบนพื้นพร้อมกับกอดอกแน่น

“ในสายตาของท่าน ข้าเป็นเพียงสิ่งของอย่างนั้นหรือครับ ท่านถึงไม่ใส่ใจข้าเลย!”

หากไม่ใส่ใจเขาจะได้ขึ้นมาอยู่บนนี้อย่างนั้นหรือ รอยด์ไม่ต้องลงไปรับแขกด้านล่างเขาสามารถอยู่ในห้องนี้ได้ตลอดเวลา แถมทุกสัปดาห์จะมีร้านตัดเสื้อที่นำแบบเสื้อผ้ามาให้เขาเลือก เขาสามารถใช้เงินได้ไม่จำกัดภายใต้การดูแลของเธอ

เป็นแบบนั้นเขายังกล่าวอ้างว่าเธอไม่สนใจ.. เรียกร้องเยอะเกินไปแล้วนะรอยด์

“รอยด์..ข้าคิดว่าสิ่งที่ข้าให้เจ้ามันมากมายเกินกว่าผู้อื่นไปแล้ว หากว่าการมาหาเจ้ามันไม่สามารถทำให้ข้าบรรเทาอาการเหนื่อยล้าหรือว่ามีความสุขได้ เช่นนั้นข้าจะไม่มาที่นี่ไปสักพักก็แล้วกัน หลังจากนี้เจ้าก็ลงไปทำงานข้างล่างเยี่ยงบุรุษผู้อื่นที่อยู่ที่นี่..”

รอยด์เบิกตากว้างด้วยความตกใจเมื่ออลินาลุกขึ้นแล้วเดินไปสวมเสื้อคลุม เธอสวมหมวกอย่างรวดเร็วและเมื่อเขากำลังจะลุกขึ้นเพื่อวิ่งตามเธอออกไป ท่านอนิลาก็กล่าวเสียงแข็งว่าให้เขานั่งอยู่เช่นนั้นห้ามตามเธอมา