...อุแว้...อุแว้...อุแว้...
เสียงร้องไห้จ้าของทารกปลุกให้คนหลับลึกตื่นขึ้นมาชนิดปัจจุบันทันด่วน เรือนกายอวบจากการตั้งครรภ์กระเด้งขึ้นมาทั้งดวงตายังไม่ทันเปิดด้วยซ้ำ เมื่อหูสัมผัสได้ถึงเสียงของบุตรตัวน้อยข้างกาย
“อาหมิง อาเมี่ยว”
เพราะบัดนี้ทุกลมหายใจของเซี่ยผิงหลัวคือเจ้าตัวน้อยทั้งสองจึงเปิดปากเรียกหาก่อนลืมตาตื่นเสียอีก พอสติกลับคืนร่างดวงตาเรียวงามจึงเปิดขึ้น สิ่งแรกที่มองหาคือห่อผ้าของลูกน้อย แต่กวาดสายตาจนทั่วเตียงไม่พบจึงเบนออกไปมองสำรวจหาจนทั่วห้องนอนที่มีเพียงแสงเทียนสว่างไสว บอกได้ว่าบัดนี้คงเข้าสู่ยามราตรีแล้วเป็นแน่
“โอ๊ย!”
พอสายตาไปปะทะกับเรือนกายกำยำไม่คุ้นเคยของอู๋หลิงเซียว นางก็ลืมสภาพร่างกายหลังคลอดของตนเองไปสนิทพุ่งกายถลาลงจากเตียง แต่ความเจ็บปวดตรงจุดเร้นลับของสตรีก็ทำเอาเซี่ยผิงหลัวล้มทั้งยืนไปกองอยู่หน้าเตียงนั่นเอง
“คืนลูกของข้ามา!”
ถึงจะล้มและยังไม่อา
