บทที่ 9
เสียงตวาดกึกก้องทำเอากายอวบของเซี่ยผิงหลัวนั้นพลันสะดุ้ง ทว่ากายแกร่งของบุรุษอีกผู้กลับสงบนิ่ง ก่อนที่ทั้งสองจะหันกลับไปยังประตูด้านหน้าช้าๆ ด้วยความรู้สึกที่ต่างกับลิบลับ เซี่ยผิงหลัวนั้นมองเห็นเค้าลางของความยุ่งยากกำลังก่อตัวขึ้น นางจึงหายใจลำบาก เพราะคนที่ไม่ถูกกันมาเผชิญหน้าเห็นทีศึกนี้จะใหญ่หลวงจริงๆ ฝ่ายเว่ยซือหลางนั้นมีเพียงความอยากหาความชวนเจ้าของจวนต่อยตีกันให้รู้ดำรู้แดงเต็มทน
"ข้ามีเท้าจะไปที่ใดไยจึงต้องรอให้เจ้ามาอนุญาตหรือหลิงเซียว?"
พอพบหน้าเว่ยซือหลางที่ตลอดมาริษยาบุรุษนามอู๋หลิงเซียวมาเนิ่นนานจนกลายเป็นความชิงชังก็เปิดปากเอ่ยวาจาชวนต่อยตีทันที ฝ่ายเซี่ยผิงหลัวก็ทำตัวไม่ถูก มีเพียงหันมองเจ้าของจวนและผู้มาเยือนสลับกันไปมาด้วยความรู้สึกทั้งกดดันและอึดอัด
"เจ้าไปถึงนรกขุมใดข้าไม่สน หรือใส่ใจ แต่ที่เดียวที่ไม่สมควรเสนอหน้ามาคือจวนสกุลอู๋ หากคิดคบชู้ก็ไปที่อื่น อย่ามา
