บทที่ 12
ผ่านไปจนถึงยามค่ำคืนมาเยือน เมื่อสังเกตจนแน่ใจเกาเฟยจึงกลับไปรายงานผู้เป็นนายทันทีโดยไร้คำถามไถ่ตามนิสัยจริงจังกับทุกคำสั่งที่ได้รับมอบหมาย ต่างจากจิ้งถีที่ฝีมือดี แต่ฝีปากกลับดีกว่า เรียกได้ว่าทั้งค่ายบูรพาหากจิ้งถีรับทราบคนทั่วค่ายไม่เว้นแม้แต่ม้าในค่ายทุกตัวก็รู้แจ้ง อู๋หลิงเซียวจึงเรียกใช้งานที่เป็นความลับ หรืองานที่เขาไม่ต้องการอธิบายมอบให้เกาเฟยรับไปมากกว่าส่วนเจ้าคนปากสว่างจิ้งถีนั้นเก็บเอาไว้ใกล้ตัวแทน
“ท่านโหวจะไปที่ใดขอรับ”
พออู๋หลิงเซียวขยับเท้าก้าวออกจากห้องหนังสือ จิ้งถีผู้กตัญญูห่วงใยผู้เป็น ‘นายท่าน’ เกินหน้าที่ก็เข้ามาขวางเอาไว้ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มจนคิ้วเข้มกระตุก หากแต่เรียวปากแกร่งกลับปิดสนิท มีเพียงหางตาเท่านั้นที่ตวัดมองเจ้า ‘ปากสว่าง’ ที่สุดในค่ายเฮยฉีเท่านั้น
“เฝ้าห้องหนังสือเอาไว้”
พอเห็นจิ้งถีขยับติดตาม อู๋หลิงเซียวเขาก็หันไปออกคำสั่งอีกฝ่ายด้วยน้ำเสีย
