รักอันตรายมาเฟีย

บทที่ 5 ยมทูตปรากฏตัว

"พวกมึงมันโง่และไร้ฝีมือ ปล่อยไอ้วาดิมให้มันรอดไปได้ยังไง กูอุตส่าห์วางแผนอย่างรัดกุม และใช้เงินไปมหาศาล เคนแกส่งคนไปสืบข่าวมัน ฉันจะตามล่ามัน ก่อนที่มันจะย้อนกลับมาเล่นงานเรา ต้องล้างบางมันให้จบ" ฉันเดินผ่านห้องโถง ที่มีบรรดาพ่อ พี่เคน และลูกน้องคนสนิทจำนวนมาก พ่อของฉันกำลังด่ากราดลูกน้องที่ยืนก้มหน้า ไม่กล้าสบตาหัวหน้าใหญ่ที่กำลังเกรี้ยวกราด พี่เคนเอาแต่ยืนนิ่งฟังพ่อ ฉันแอบชำเรืองมอง และพยายามเลี่ยงห้องนั้น เพื่อเข้าไปหาอะไรทานที่ห้องครัว วันนี้ควรจะเป็นงานแต่งฉันกับคู่หมั้น แต่แผนการกลับพลิกไปอย่างกะทันหัน ฉันไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่นั่นมันย่อมดีกับฉัน ที่ไม่ต้องแต่งงานกับรอนนี่

"พ่อครับ แต่เราเสียคนไปไม่ใช่น้อย เราค่อยมาเล่นงานมันทีหลัง ไม่ดีกว่าหรือครับ อีกอย่างผมส่งคนไปถล่มคฤหาสน์มันยับ ผมว่ามันคงจะหลบซ่อนตัวอย่างดี มันคงไม่มีปัญญากลับมาเล่นงานเรา" ถึงแม้ฉันไม่อยากจะรู้เรื่องงานของพ่อกับพี่ชาย แต่มันเลี่ยงไม่ได้ เพราะเสียงอันดังกึกก้องเข้ามาถึงในห้องครัว ฉันควรรีบออกจากตรงนี้ให้เร็ว ฉันไม่อยากรู้ความชั่วร้าย ของพ่อและพี่ชาย ถึงฉันจะมีฐานะเป็นลูกสาวของมาเฟีย แต่ฉันไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องที่พ่อ และพี่ชายของฉันทำ

"เพราะแกมันโง่ และประมาท ถึงฆ่ามันไม่ได้สักที ถ้าแกไม่ล่าตอนที่มันพลาดท่า แล้วแกจะมีโอกาสเข้าใกล้มันได้ไหม ฉันสั่งยังไงแกก็จะไปจัดการอย่างนั้น แกมันอ่อนแบบนี้ แล้วฉันจะไว้ใจให้แก ให้ขึ้นมาแทนที่ฉันได้ยังงัย แกรีบระดมมือดี ออกล่ามันให้ได้ต่อให้มันมุดหัวอยู่ที่ไหน อย่าให้มันรอดกลับมาได้สักคน" เสียงพ่อฉันสั่งพี่เคน และลูกน้องลั่นบ้าน คงโมโหมาก ที่จัดการกับศัตรูไม่ได้

"ครับพ่อ ผมจะรีบส่งคนไปจัดการกับไอ้วาดิมเดี๋ยวนี้ ผมจะนำลูกน้องฝีมือดีจะออกล่ามันเอง ผมก็อยากรู้เหมือนกันว่ามันจะเก่งสมคำเล่าลือหรือเปล่า มันไม่รอดมือผมแน่" ฉันกำลังจะเดินกลับไปที่ห้อง แต่ก็ยังได้ยินที่พ่อกับพี่เคนคุยกัน ฉันไม่อยากอยู่ในโลกของมาเฟีย ที่มีแต่ศัตรูรอบด้าน ถ้าเราไม่ฆ่าเขา เขาต้องฆ่าเรา ลำพังฉันต้องต่อสู้กับคนในบ้าน และต้องระวังศัตรูของพ่อกับพี่ชาย ถึงแม้จะอยู่ภายใต้คฤหาสน์หลังใหญ่ ที่มีการคุ้มกันอย่างหนาแน่น แต่ฉันไม่เคยมีความปลอดภัยในชีวิตเลย ฉันเดินเลี่ยงออกมาจากห้องนั้นอย่างเงียบๆ ไม่รู้ว่าพี่เคนเดินตามหลังฉันมาตั้งแต่ตอนไหน

"แกอย่าคิดว่างานแต่งแกกับรอนนี่จะถูกยกเลิกง่ายๆ ยังไงฉันก็จะหาทางเฉดหัวแกออกจากตระกูล จะไม่ให้เลือดแม่แกที่อยู่ในตัวแก มาแปดเปื้อนซิซาบะของฉันกับแม่เด็ดขาด" สายตาเหี้ยมเกรียมที่พี่เคนมองมาที่ฉัน ฉันเรียนรู้ที่จะไม่ตอบโต้พี่เคนกลับไป เพราะนั่นจะยิ่งทำให้เขารังแกฉันหนักขึ้น ฉันเลือกที่จะนิ่งเฉย และมองหน้าพี่ชาย ที่เต็มไปด้วยความเกลียดชัง พี่เคนไม่ชอบที่แม่ฉันเป็นคนไทย ไม่ชอบให้สายเลือดของซิซาบะ ปนเปื้อนสายเลือดอื่น และอยู่ในตระกูลสายเลือดมาเฟียแท้ ฉันเลือกที่จะหันหลังและเดินกลับห้อง สามวันผ่านไป พ่อกับพี่เคนยังคงหัวเสีย ที่ตามล่าศัตรู พวกนักฆ่าเดินเพ่นพ่านเต็มคฤหาสน์ ถ้าไม่จำเป็นฉันแทบจะไม่เดินมาที่บ้านใหญ่ แต่เรื่องก็วนกลับมาหาฉันจนได้

"ไอ อีกสองวันแกต้องแต่งกับรอนนี่ งานนี้ไม่มีการเลื่อนอีก เพราะทางนั้นเร่งมา ฉันจะให้ยาอิพาแกไปลองชุดเจ้าสาว และให้ซากิ และอาคิระ นำคนไปคอยคุ้มกัน ถ้าเสร็จแล้วให้รีบกลับมาเตรียมตัว ฉันจะรีบจัดงานตอนที่ศัตรูกำลังเพลี้ยงพล้ำ งานจะได้ไม่ถูกพัง" พ่อสั่งให้ยาอิตามฉันไปพบที่ห้องที่ห้องทำงาน และพูดเข้าเรื่องที่พ่อต้องการให้ฉันทำ ฉันได้แต่นั่งฟังพ่อด้วยใบหน้านิ่งเฉย แต่ภายในใจฉันกลับร้อนรุ่ม คิดว่างานแต่งจะถูกยกเลิกไปแล้ว ไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด ทางนั้นถึงเร่งมา ถ้าคิดไม่ผิด คงเป็นฝีมือของพี่เคน

"คุณหนูคะ ชุดนี้ก็สวยเหมาะกับคุณหนูมากเลยนะคะ คุณหนูลองชุดนี้ดีไหมคะ" ยาอิและพนักงานนำชุดมาให้ฉันดู มันจะมีประโยชน์อะไรที่จะต้องลอง ในเมื่อฉันไม่เต็มใจกับการแต่งครั้งนี้ ฉันยืนมองชุดที่ยาอิ และพนักงานเลือกมาให้ลอง มันช่างน่าเศร้าที่ฉันไม่สามารถเลือกเจ้าบ่าวของตัวเองได้ การแต่งงานที่เป็นเรื่องธุรกิจ และความรุ่งเรืองของพ่อ และพี่ชาย

"ชุดไหนก็เหมือนกันนั่นแหละยาอิ" ฉันหยิบเอาชุดที่ยาอิส่งให้ เดินเข้าไปลองในห้องลองชุด ฉันยืนมองชุดที่สวมใส่อย่างไม่สนใจ ว่ามันมีความสวยงามแค่ไหน มันคือหน้าที่ที่ต้องทำให้จบ วันนี้ว่าที่เจ้าบ่าวไม่ได้มาด้วย ก็ดีเหมือนกันที่ไม่ต้องเจอกัน ลูกน้องฝีมือดีถูกระดมคุ้มกันรอบร้าน เพื่อรักษาความปลอดภัยให้ฉัน

ปัง!! ปัง!!เพ้ง!!

"ว้าย!! คุณหนูคะหาที่หลบก่อน คุณหนูอย่าออกมาจากห้องนะคะ" เสียงของยาอิที่ต้องตะโกนบอกฉัน อยู่ข้างนอกห้องลองชุด เสียงปืนรัวกระหน่ำ ไม่รู้จากฝั่งไหน เป็นฝั่งไหน ฉันรีบหาที่ซ่อนตัว และหมอบหลบด้วยความหวาดกลัว เสียงปืนเสียงระเบิด กระหน่ำอย่างบ้าคลั่ง ฉันกล้าขยับตัวไปไหน ได้แต่ภาวนาขอให้เหตุการณ์อันน่ากลัวนี้ ผ่านไปโดยเร็ว

"ยาอิ อยู่ที่ไหน ยาอิพวกที่ยิงเป็นใครยาอิรู้ไหม" ฉันเรียกหายาอิ แต่เสียงรอบข้างไม่มีแม้กระทั่งเสียงคนพูด มีเพียงปืนที่ยังรัวไม่หยุด

"ยาอิ อยู่ที่ไหน ยาอิมาหาฉันหน่อย" ฉันพยายามเรียกหายาอีกครั้ง

"แอ๊ด!!"

ฉันได้ยินเสียงเปิดประตู ฉันรู้สึกดีใจมากคิดว่าเป็นยาอิที่เข้ามาหาฉัน ฉันหมอบอยู่ใต้โต๊ะเครื่องแป้ง และหันหลังให้ประตูห้องลองเสื้อ ฉันหันหน้ากลับมาที่ประตู และคลานออกจากที่ซอน เพื่อมาหายาอิ

"ยาอิ" ฉันเรียกชื่อยาอิอีกครั้ง ฉันไม่ได้เงยหน้าขึ้นไปมอง คนที่ยืนอยู่ตรงหน้า เห็นเพียงรองเท้าหนังสีดำ และกางเกงสแล็คเข้ม ฉันเริ่มหวาดระแวง ไม่ใช่ยาอิแน่ และไม่น่าจะใช่คนของพ่อฉันด้วย คนที่ยืนอยู่ตรงหน้า ที่ฉันมองเห็นเพียงขานั้นคือใคร ฉันค่อยๆเงยหน้าขึ้นมอง และเผชิญหน้ากับสายตาเหี้ยมเกรียม ที่พร้อมจะฆ่าคนอยู่ทุกเมื่อ เขาเหมือนยมทูตปรากฏตัว ขึ้น

"นายเป็นใคร นายเป็นคนของพ่อฉันใช่ไหม" ถึงแม้จะไม่มั่นใจ ว่าผู้ชายคนนั้นคือคนที่พ่อฉันส่งมาคุ้มกันหรือเปล่า ความน่ากลัวฉายชัดบนใบหน้าที่เรียบนิ่งนั้น ผู้ชายคนนั้นหน้าตาหล่อเหลา ผมสีน้ำตาล ดวงตาสีน้ำตาล แววตาเหมือนยมทูตที่จะมาปลิดชีวิตคน ไม่รู้ทำไมรอบตัวเขามีแต่รังสีอำมหิต ที่แผ่ออกมา ผู้ชายคนนั้นไม่ตอบ และนั่งลง พร้อมกับจ้องหน้าฉันนิ่ง

"กูคือยมทูตที่จะมาเอาชีวิตมึง กับพ่อของมึง กูจะสังเวยชีวิตมึง ให้กับคาบาเลียนที่ตายไปนับร้อย" แววตาของชายผู้นั้นที่เต็มไปด้วยความอาฆาตแค้น

"ฉันไม่รู้เรื่อง"ฉันเอ่ยออกไปด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง ถึงแม้ในใจจะทั้งสั่นและกลัว ฉันจะไม่ให้ศัตรูรู้ ฉันพยายามมองหาอาวุธเพื่อใช้สู้กับเจ้ายมทูตนั้น ฉันจะไม่ยอมตายโดยที่ไม่สู้เด็ดขาด ฉันมองเห็นแจกัน ที่วางอยู่ใกล้ๆ ฉันเอื้อมมือไปหยิบ และเอามาฟาดผู้ชายคนนั้น

เพล้ง!!

เสียงแจกันแตก แต่ผู้ชายคนนั้นไม่เป็นอะไร เขาใช้แขนยกกันที่หัว และด้วยความเร็วของผู้ชายคนนั้น

เพี๊ยะ!!

ฝ่ามือของผู้ชายคนนั้น ฟาดเข้ามาที่หน้าฉันอย่างแรง จนเลือดซิบที่มุมปาก และแสบร้อนที่ใบหน้า

"อย่าคิดว่าเป็นผู้หญิงแล้วกูจะไม่กล้าทำอะไร กูทำได้มากกว่าที่มึงคิด" ผู้ชายคนนั้น เอามือแกร่งเข้ามาบีบที่ลำคอฉันแน่น จนแทบหายใจไม่ออกด้วยมือเพียงข้างเดียว ใบหน้าฉันหน้าบิดเบี้ยว เหมือนกำลังจะขาดอากาศ ฉันพยายามเอามือปัดป่าย และฟาดลงที่ผู้ชายคนนั้น แต่เหมือนมันไม่เป็นผล ด้วยแรงที่มีน้อยกว่า ฉันคงไม่รอดแล้ว ได้แต่ทำใจและบอกตัวเอง ว่าคงถึงเวลาไปหาแม่บนสวรรค์ ลมหายใจของฉันเริ่มแผ่วเบา

"ความตายสำหรับมึงมันง่ายไป กูจะให้มึงทรมานเหมือนคิสติน พ่อมึง พี่มึงต้องมาชดใช้ให้คิสติน

อย่างสาสม" ผู้ชายคนนั้นปล่อยมือจากลำคอของฉัน และเอามือมาบีบที่บริเวณปากฉันอย่างแรง จนฉันเจ็บปวดไปหมด แต่ไม่มีเสียงร้องออกจากปากฉัน ฉันจะไม่แสดงออกให้ไอ้ผู้ชายเลวเห็นความอ่อนแอ

มันลุกขึ้นยืน และลากฉันออกมาจากห้องลองเสื้อ โดยไม่สนใจว่าขาของจะครูดไปกับพื้นจนเกิดบาดแผล และเลือดออกเป็นทาง ฉันพยายามลุกขึ้นจากพื้น ก่อนที่จะเจ็บตัวไปมากกว่านี้ พอออกมาข้างนอก ยิ่งทำให้ฉันตกใจหนักขึ้น ข้าวของพังเสียหายย่อยยับ ไม่เหลือสภาพเดิม ลูกน้องของพ่อฉัน ซากิ อาคิระ นอนจมกองเลือด ถัดไปมีร่างของยาอิ ที่ถูกยิงนอนหายใจโรยริน

"ยาอิ ปล่อยฉันนะไอ้เลว แกทำยาอิทำไม แกฆ่าฉันไปเลยสิ ไอ้ชั่ว ไอ้เลว" ฉันตะโกนด่าไอ้เลวนั้นลั่นห้อง ยาอิไม่รู้เรื่องนี้เลย มันทำร้ายยาอิทำไม

"กูเลวได้มากกว่านี้อีก กูคงเลวน้อยกว่าพ่อ และพี่มึง ที่ฆ่าคนในบ้านกูไม่เหลือสักคน ถ้ากูเลว พ่อมึง พี่มึง ผัวมึง ที่ร่วมมือกัน มันเลวมันชั่วยิ่งกว่ากู กูจะมอบความเลว ความชั่วให้พวกมึงตอบแทน มึงเตรียมรับกรรมพร้อมครอบครัวมึงได้เลย" เสียงตลาดลั่น เสียงอันเหี้ยมเกรียมที่พร้อมทำลายล้าง ฉันกับยาอิไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้อง ทำไมต้องมารับกรรมด้วย ฉันกำลังจะด่ากลับไป

ฉึก!!

เสียงเข็มหรืออะไรไม่รู้ ปักเข้าที่คอฉันอย่างแรง พร้อมร่างที่กำลังรวยริน และร่วงลง