Chapter 6
ตกลงเราเป็นอะไรกัน (1)
ในห้องนอนของกวินตรา เสียงร้องไห้งอแงยังคงดังขึ้นเรื่อยๆ เพราะทารกน้อยไม่คุ้นชินกับอ้อมกอดของคนแปลกหน้า เมื่อได้อยู่กันเพียงลำพังในขณะที่เตชินทร์กำลังอาบน้ำ สัญชาตญาณก็ทำให้หนูน้อยออกอาการงอแงเพราะไม่เห็นหน้าทั้งคุณพ่อและคนที่เคยให้นมก่อนเข้านอนในทุกๆ คืน
"ไม่ร้องสิคะม่านมุก เดี๋ยวคุณพ่อก็มาแล้วนะ"
กวินตราพยายามปลอบโยน ทั้งอุ้มเดินไปรอบห้องก็แล้ว ให้กินนมจากขวดก็แล้ว คุยเล่นหยอกล้อก็แล้ว แต่หนูน้อยก็ไม่ยอมท่าเดียว...เสียงร้องที่ตะเบ็งหนักขึ้น มาพร้อมอารมณ์ที่พุ่งขึ้นสูงตามความหงุดหงิดของหล่อน เมื่อทนไม่ไหว ปลายนิ้วเรียวจึงแอบหยิกลงไปบนหน้าขาของคนที่กำลังพยศตามแรงอารมณ์
'เด็กบ้าอะไร เอาแต่ใจตัวเองชะมัด’
หล่อนไม่ชอบที่จะต้องมาปลอบโยนเด็กทารกที่ทั้งอ้อนทั้งโกงแบบนี้...เมื่อความรู้สึกเจ็บจี๊ดแล่นพล่านเข้าสู่หัวใจดวงน้อยๆ เจ้าตัวก็ร้องปรี๊ดขึ้นมาจนดังแว่วเข
