Chapter 12
สลักไว้...ในห้วงคำนึง (3)
"ไม่...เราทนรอไม่ไหวแล้ว ต้องไปหาเขา"
ลดาภาผลุนผลันลุกนั่งเมื่อนอนพลิกกายไปมาหลายตลบแต่ก็ไม่อาจข่มตาให้หลับลงได้ ใจของหล่อนครุ่นคิดถึงแต่เรื่องนั้น...เรื่องตั้งครรภ์ที่อยากบอกให้เตชินทร์รู้ใจจะขาด อยากรู้เขาจะมีปฏิกิริยาเช่นไรกลับมา เมื่อได้รู้ว่าสัมพันธ์คืนเดียวที่หล่อนกล่าวอ้าง จะทำให้โซ่รักถือกำเนิดขึ้นในกายอย่างไม่ตั้งใจ
‘ยายไหม...คุยให้หรือยังนะ ถ้ามันใส่ไฟเราล่ะ ไม่อยากไว้ใจสักนิด’
เขาว่าความทะยานอยากที่อยู่เหนือการควบคุม สติซึ่งถูกครอบงำด้วยความอยากได้อยากมีจะทำให้คนเราทำในสิ่งไม่คาดฝัน ลดาภาเองก็กำลังเป็นเช่นนั้น หล่อนพาตัวเองออกจากบ้านหลังเล็ก เดินผ่านม่านความมืดตรงไปยังบ้านหลังใหญ่...ในห้องนั้นที่ใจร่ำร้องให้ไปหา ไม่เข็ดกับการที่ถูกเขาไล่ตะเพิดก่อนหน้า เพียงเพราะความรักที่นับวันจะชัดเจนขึ้นทุกวัน จึงทำให้เกิดความใจกล้าหน้าด้านที่จะไปหาเขา
