“เคเค…ไม่มองก็ไม่มอง หวงไปได้”
หลังจากนั้น ก็ไม่มีใครได้พูด อัศวินก็ตั้งหน้าขับรถ จดจ้องมองทาง ส่วนภัทราเธอก็หันหน้ามองตามไหล่ถนนไม่อยากจะโฟกัสที่ท่านรองสักนิด บอกตรงๆ ว่ามันประหม่า จนบอกไม่ถูก
รถยนต์ของรองอัศวินถึงโรงแรมในเวลาเที่ยงพอดี พอมาถึงทั้งคู่ก็เดินเข้ามาข้างใน นั่งรอที่ชั้นล็อบบี้ จากนั้นอัศวินก็ยกมือถือขึ้น กดโทรออกหาคนเป็นพ่อทันที
“ป๊า ผมมาถึงแล้วนะ ลูกค้าจะมาถึงตอนกี่โมง”
(อ้าว! ยัยฉราไม่บอกแกหรือไงว่า เขาจะมาถึงตอนหกโมงเย็น)
ปลายสายกล่าวเสียงทุ้ม ส่วนคนที่นั่งฟังถึงกับชะงัก หากมาถึงหกโมงเย็นทำไมต้องให้มาแต่เช้าด้วย
“อ้าว! เจ๊ไม่เห็นบอก อะไรกันจะเลื่อนทำไมไม่แจ้งล่วงหน้า”
เพียงเท่านั้น ใบหน้าหล่อของเขาก็ดูซีเรียสขึ้น ส่วนภัทราพอเดาได้ว่าตอนนี้น่าจะเกิดปัญหา แต่ก็ยังไม่อยากคัด รอให้ท่านรองได้เจรจากับทางบริษัทเสียก่อน
หลังจากที่วางสายจากพ่อ ก็รีบกดโทรหาพี่สาว ชายหนุ่มเหม
